ஸ்கந்தம் 1: அத்யாயம் 9 - பீஷ்ம ஸ்துதி (தமிழ் அர்த்தத்துடன்) - ஸ்ரீமத் பாகவதம்

பீஷ்ம ஸ்துதி

ஸ்கந்தம் 1: அத்யாயம் 9

'வேதவியாசர்' வேதத்தையும், தான் இயற்றிய மகாபாரத இதிகாசத்தை அவரது சிஷ்யரான "வைசம்பாயனருக்கும்', சூத குலத்தவரான 'ரோமஹர்சணருக்கும்' சொல்லி வைத்தார். தான் இயற்றிய பாகவதத்தை சுக ப்ரம்மத்துக்கு மட்டும் சொல்லி வைத்தார். பிராம்மண தாய்க்கும் (spiritual), க்ஷத்ரியத் தந்தைக்கும் (protection) பிறந்தவர்களை, 'சூதர்கள்' என்று அடையாளம் கண்டனர். ரோமஹர்சணர், இதிகாச புராணங்களை (மகாபாரதம், இராமாயணம்), ஸ்மிருதிகளை மன்னர்கள் மற்றும் ரிஷிகளுக்கு விரிவாக விளக்குவார். ஆதலால் 'சூத பௌராணிகர்' என்று அழைக்கப்பட்டார். 'பௌராணிகன்' என்றால் உபன்யாசம் செய்பவர் என்று அர்த்தம்.

அர்ஜுனனின் பேரனும், அபிமன்யுவின் மகனுமான, பரிக்ஷித்துக்கு, 'சுக ப்ரம்மம்' ஸ்ரீ கிருஷ்ண பரமாத்மாவை பற்றி கூறும் 'பாகவதத்தை' உபதேசித்தார்.

சுகரும், பரிக்ஷித்தும் பேசியதை அங்கு குழுமி இருந்த பல ரிஷிகள் கேட்டனர். அப்போது, அங்கு இருந்த ரோமஹர்சணரின் புத்திரனான உக்கிரசிரவசும் கேட்டார்.

அர்ஜுனனின் கொள்ளுப்பேரனும், அபிமன்யுவின் பேரனும், பரிக்ஷித்தின் மகனுமான ஜனமேஜயனுக்கு, வைசம்பாயனர் அவனுடைய குடும்ப சரித்திரமான மஹாபாரத சரித்திரத்தை கூறினார்.

பிறகு, உக்கிரசிரவஸ் என்ற சூத பௌராணிகர், தான் கேட்ட பாகவதத்தை, ப்ருகு ரிஷியின் வழியில் தோன்றிய சௌனக ரிஷிக்கு சொல்ல வந்தார்.

ப்ராம்மணரான சௌனக ரிஷி, தன் ஆயிரக்கணக்கான சிஷ்யர்களுடன், ஆயிரக்கணக்கான ரிஷிகளுடன் கீழே அமர்ந்து கொண்டு, பெரிய ஆசனத்தில் சூத பௌராணிகரான உக்கிரசிரவஸை அமர வைத்து, பாகவத, மஹாபாரத சரித்திரத்தை ஆசையுடன் கேட்டார்கள்.

மஹாபாரத போர் முடிந்து, இறந்து போன அனைத்து சொந்தங்களுக்கும், பாண்டவர்கள் கங்கையில் ஈம காரியங்களை செய்து, கங்கா தீர்த்தத்தால் தர்ப்பணம் செய்தனர்.

பெரும் சோகத்தில் இருந்தார் யுதிஷ்டிரர்.

கிருஷ்ண பரமாத்மா துவாரகை செல்ல முடிவு செய்து கிளம்ப, அந்த சமயத்தில், அஸ்வத்தாமா உத்தராவின் கர்ப்பத்தில் இருக்கும் சிசுவை நோக்கி பிரம்மாஸ்திரம் எய்து விட்டான்.

மந்திர பலத்தில், சிசுவை தாக்க வந்த பிரம்மாஸ்திரத்தை கண்டு ஸ்ரீ கிருஷ்ணரிடம் சரணடைந்தாள்.

கட்டை விரல் அளவுக்கு ரூபம் எடுத்து, கர்ப்பத்தில் இருக்கும் சிசுவை காப்பாற்றினார் பரமாத்மா.

துவாரகை செல்ல தேரில் ஏற, அத்தையான குந்தி தேவி, ஸ்ரீ கிருஷ்ணன் தங்கள் குடும்பத்துக்கு செய்த உதவியை நினைத்து ஸ்துதி செய்தாள்.

கிருஷ்ணனே 'பரமாத்மா நாராயணன்' என்று சொல்லி நமஸ்கரித்தாள்.

துன்பம் வரும்போதெல்லாம் கூடவே இருந்த கிருஷ்ணரின் கருணை நினைத்து, ஆச்சர்யமாக, 'தனக்கு துக்கமே கொடுக்க வேண்டும்' என்று கூட வேண்டினாள்.

பிறகு, யுதிஷ்டிரர் 'இப்போது துவாரகை போக வேண்டாம்' என்று மன்றாடி கேட்டுக்கொண்டார். மீறமுடியாமல் கிருஷ்ணர் அங்கேயே இருந்தார்.

'தன்னால் தான் இத்தனை குடும்பங்கள் நாசமாகி போனது.

சொத்து சண்டையில் இப்படி அநியாயம் செய்து விட்டேனே' என்று வருந்தினார்.

'தனக்கு வெளி வரமுடியாத நரகமே கிடைக்கும்' என்று கூட சொல்லி சொல்லி அழுதார்.

இந்த நிலையில்…

ஸூத உவாச (சூத பௌராணிகர் பேசுகிறார்)

இதி பீத: ப்ரஜா த்ரோஹாத்

ஸர்வ தர்ம விவித்சயா | 

ததோ வினஷனம் ப்ராகாத்

யத்ர தேவவ்ரத அபதத் ||

सूत उवाच

इति भीत: प्रजा-द्रोहात् सर्व-धर्म विवित्सया । ततो विनशनं प्रागाद् यत्र देव-व्रत: अपतत् ॥ 1

"இப்படி (இதி) பல லட்ச மக்களை கொன்று! பெரும் துரோகம் செய்து! (ப்ரஜா த்ரோஹாத்) தான் அதர்மம் செய்து விட்டோமோ?" என்று தர்மபுத்திரர் (யுதிஷ்டிரர்) பயந்தார் (பீத:). 

தானே அனைத்து தர்மம் விஷயங்களையும் அறிந்து இருந்தாலும் (ஸர்வ தர்ம விவித்சயா), இந்த மனோ நிலையில், தன் தாத்தா பீஷ்மர் (தேவவ்ரத) எங்கு (யத்ர) அம்பு படுக்கையில் கிடந்தாரோ (அபதத்), அந்த (ததோ) போர்க்களத்திற்கு வந்தார் (வினஷனம் ப்ராகாத்). 

ததா தே ப்ராதர: சர்வே

சத் அஸ்வை: ஸ்வர்ண பூஷிதை: |

அன்வ கச்சன் ரதைர் விப்ரா

வ்யாச தொளம்ய ஆதயஸ் ததா ||

तदा ते भ्रातर: सर्वे सद्-अश्वै: स्वर्ण-भूषितै: । अन्वगच्छन् रथै: विप्रा व्यास-धौम्य-आदय: तथा ॥ 2

அப்பொழுது (ததா) அவருடைய (தே) சகோதரர்கள் அனைவரும் (ப்ராதர: சர்வே), தங்க கவசங்கள் அணிந்திருந்த (ஸ்வர்ண பூஷிதை:) உயர்ந்த ரக குதிரைகள் (சத் அஸ்வை:) பூட்டப்பட்ட அவரவர்களுடைய தேரில் (ரதைர்) அமர்ந்து, ஒருவர் பின் ஒருவராக (அன்வ கச்சன்) தொடர்ந்து வந்தனர்.

அவர்களை தொடர்ந்து ப்ராம்மணர்களான (விப்ரா) வேத வியாசரும், வ்யாக்ரபாதரின் பிள்ளையும், பாண்டவர்களின் குருவான தொளம்யரும் (வ்யாச தொளம்ய), மேலும் (ததா) பலரும் (ஆதயஸ்) தொடர்ந்து வந்தனர். 

பகவானபி விப்ரர்ஷே

ரதேன ச-தனஞ்சய: |

ஸ தைர் வ்யரோசத ந்ருப:

குவேர இவ குஹ்யகை: ||

भगवानपि विप्रर्षे रथेन स-धनञ्जय: । स तै: व्यरोचत नृप: कुवेर इव गुह्यकै: ॥ 3

இப்படி ப்ராம்மணர்களும் (விப்ரர்ஷே) கிளம்பி செல்ல,  தேரில் (ரதேன) அர்ஜுனனோடு (ச-தனஞ்சய:) தானும் கூட அமர்ந்து கொண்டு வந்தார், கிருஷ்ண பரமாத்மா (பகவானபி).

இப்படி பலரும் (ஸ தைர்) பின் தொடர்ந்து வர, பிரபுவாக இருக்கும் (வ்யரோசத) யுதிஷ்டிரரை (ந்ருப:) கண்ட போது, உலக செல்வங்களை தன் கையில் கொண்டிருக்கும் குபேரன் (குவேர) தன் பரிவாரங்களுடன் (இவ குஹ்யகை:) வருவது போல இருந்தது.

த்ருஷ்டா நிபதிதம் பூமௌ

திவஸ் ச்யுதம் இவ அமரம் |

ப்ரணேமு: பாண்டவா பீஷ்மம்

ச அனுகா: சஹ சக்ரினா ||

द‍ृष्ट्वा निपतितं भूमौ दिव: च्युतम् इव अमरम् ।

प्रणेमु: पाण्डवा भीष्मं स अनुगा: सह चक्रिणा ॥

அமரர்களான தேவர்கள் (அமரம்) ஆகாயத்திலிருந்து (திவஸ்)  பூமியில் விழுந்தது (ச்யுதம்) போல (இவ), போர்க்களத்தில் பீஷ்ம தாத்தா பூமியில் (பூமௌ) கிடப்பதை (நிபதிதம்) பார்த்தனர் (த்ருஷ்டா).

பீஷ்ம தாத்தாவை (பீஷ்மம்) பாண்டவ (பாண்டவா) சகோதர்களும் (ச அனுகா:), சக்ர-தாரியுமான வாசுதேவ கிருஷ்ணரும் (சஹ சக்ரினா) நமஸ்கரித்தனர் (ப்ரணேமு:). 

தத்ர ப்ரம்மர்ஷய: சர்வே

தேவர்ஷய: ச சத்தம | 

ராஜர்ஷய: ச தத்ர ஆஸன்

த்ரஷ்டும் பரத புங்கவம் ||

तत्र ब्रह्मर्षय: सर्वे देवर्षयश्च सत्तम ।

राजर्षयश्च तत्र आसन् द्रष्टुं भरत पुङ्गवम् ॥

பரத குலத்திற்கே ரத்தினமான (பரத புங்கவம்) பீஷ்மரை தரிசிக்கும் (த்ரஷ்டும்) ஆசையில், அங்கு (தத்ர)  ப்ரம்ம ரிஷிகளும் (ப்ரம்மர்ஷய:), அனைத்து (சர்வே) தேவ ரிஷிகளும் (தேவர்ஷயஸ் ச), கூடிவிட்டனர் (சத்தம). அங்கு (தத்ர) ராஜ ரிஷிகளும் (ராஜர்ஷயஸ் ச) வந்து சேர்ந்தனர் (ஆஸன்)

பர்வதோ நாரதோ தொளம்யோ

பகவான் பாதராயன: |

ப்ருஹதஷ்வோ பரத்வாஜ: ச

சிஷ்யோ ரேணுகாசுத: || 

வசிஷ்ட இந்த்ர ப்ரமத:

த்ரிதோ க்ருத்சமத: அசித: |

கக்ஷீவான் கௌதம: அத்ரி: ச

கௌசிக அத சுதர்ஷன:॥

पर्वतो नारदो धौम्यो भगवान् बादरायण: ।

बृहदश्वो भरद्वाज: सशिष्यो रेणुकासुत: ॥

वसिष्ठ इन्द्र-प्रमद: त्रितो गृत्समद: असित: ।

कक्षीवान् गौतम: अत्रिश्च कौशिक: अथ सुदर्शन: ॥

பர்வத முனியும், நாரதரும், தொளம்யரும், வ்யாஸ பகவானும் (பகவான் பாதராயன:), ப்ருஹதஷ்வரும், பரத்வாஜ ரிஷியும் அவரது சிஷ்யர்களும், ரேணுகாவின் புத்திரனாக அவதரித்த பரசுராமரும் (ரேணுகாசுத:), வசிஷ்டரும், இந்த்ர ப்ரமதரும், த்ரிதரும், க்ருத்சமதரும், அசிதரும், கக்ஷீவானும், கௌதமரும், அத்ரி ரிஷியும், கௌசீகரும், சுதர்சனரும் அங்கு ப்ரத்யக்ஷம் ஆகி இருந்தனர்.

அன்யே ச முனயோ ப்ரஹ்மன்

ப்ரஹ்மராத ஆதய அமலா: |

சிஷ்யை: உபேதா ஆஜஃமு:

கஷ்யப ஆங்கிரச ஆதய: ||

अन्ये च मुनयो ब्रह्मन् ब्रह्मरात आदय: अमला: ।

शिष्यै: उपेता आजग्मु: कश्यप आङ्गिरस आदय: ॥

அவர்களை தவிர, அப்பழுக்கற்ற (அமலா:) மேலும் (அன்யே ச)  பல முனிவர்கள், பிராம்மணர்கள் (முனயோ ப்ரஹ்மன்), ப்ரம்ம அனுபூதியில் உலகையே மறந்த ஞானிகளும் (ப்ரஹ்மராத) குழுமியிருந்தனர் (ஆதய). 

கஷ்யபரும், ஆங்கீரசரும் (கஷ்யப ஆங்கிரச) தங்கள் சிஷ்யர்களோடு (சிஷ்யைர் உபேதா) வந்து (ஆஜஃமு:) சேர்ந்து விட்டனர் (ஆதய).

தான் சமேதான் மஹா பாகான்

உபலப்ய வசு உத்தம: |

பூஜயாமாச தர்மஞ்யோ

தேச கால விபாகவித் ||  

तान् समेतान् महाभागान् उपलभ्य वसु उत्तम: ।

पूजयामास धर्मज्ञो देशकाल विभागवित् ॥

இப்படி மஹாத்மாக்களான (மஹா பாகான்) இவர்கள் அனைவரும் (தான்) வந்து சேர்ந்து நிற்க (சமேதான்), 8 வசுக்களில் ஒருவரான உத்தமர் பீஷ்மர் (வசு உத்தம:), அனைவரையும் வரவேற்றார் (உபலப்ய).

தேச, காலத்தின் வேறுபாடு தெரிந்தும் (தேச கால விபாகவித்), தர்மாத்மாவான (தர்மஞ்யோ) பீஷ்மர் இந்த நிலையிலும், அனைவரையும் பூஜித்தார் (பூஜயாமாச).

க்ருஷ்ணம் ச தத் ப்ரபாவஞ்ய

ஆஸீனம் ஜகதீஸ்வரம் |

ஹ்ருதிஸ்தம் பூஜயாமாச

மாயயா உபாத்த விக்ரஹம் ||

कृष्णं च तत् प्रभावज्ञ आसीनं जगदीश्वरम् ।

हृदिस्थं पूजयामास मायया उपात्त विग्रहम् ॥

உலகத்துக்கே ஈஸ்வரனும் (ஜகதீஸ்வரம்), அனைவரது இதயத்தில் வசிப்பவரும் (ஹ்ருதிஸ்தம்), தன் மாய சக்தியால் (மாயயா), ரூபம் தரித்து (விக்ரஹம்) அவதரித்து (உபாத்த) அமர்ந்து கொண்டு (ஆஸீனம்) இருக்கும் கிருஷ்ணரையும் (க்ருஷ்ணம் ச), அவர் மகத்துவம் தெரிந்திருந்த (ப்ரபாவஞ்ய), பீஷ்மர் பூஜித்தார்.

பாண்டு புத்ரான் உபாசீனான்

ப்ரஸ்ரய ப்ரேம சங்கதான் |

அப்யாசஷ்ட அனுராக அஸ்ரை:

அந்தீ பூதேன சக்ஷுஷா ||

पाण्डु पुत्रान् उपासीनान् प्रश्रय प्रेम सङ्गतान् ।

अभ्याचष्ट अनुराग अश्रै: अन्धीभूतेन चक्षुषा ॥

பீஷ்ம தாத்தாவின் பாசத்தை நினைத்து (ப்ரஸ்ரய ப்ரேம சங்கதான்), கண்ணீர் விட்டு கொண்டே, அமைதியாக பாண்டவ சகோதரர்கள் அமர்ந்து (பாண்டு புத்ரான் உபாசீனான்) இருந்தனர்.

இவர்களை கவனித்த (சக்ஷுஷா) பீஷ்மர், பெருமகிழ்ச்சியுடன் (அந்தீ பூதேன) ஆனந்த கண்ணீருடன் (அனுராக அஸ்ரை:), பாரத போரில் வெற்றி கண்ட பாண்டவர்களை பாராட்டினார் (அப்யாசஷ்ட).

(பீஷ்மர் பேசுகிறார்) பீஷ்ம உவாச

அஹோ கஷ்டம் அஹோ அந்யாய்யம்

யத் யூயம் தர்ம நந்தனா: |

ஜீவிதும் ந அர்ஹத க்லிஷ்டம்

விப்ர தர்மாத் அச்யுத ஆஸ்ரயா: ||

भीष्म उवाच

अहो कष्टम् अहो अन्याय्यं यद् यूयं धर्म-नन्दना: ।

जीवितुं न अर्हथ क्लिष्टं विप्र धर्मा अच्युत आश्रया: ॥

தர்ம புத்ரா !! (தர்ம நந்தனா:) நீங்கள் அனைவரும் (யூயம்), ஐயோ, எத்தனை (யத்) கஷ்டங்கள்! (அஹோ கஷ்டம்) ஐயோ, அநியாயங்களை! (அஹோ அந்யாய்யம்) எதிர்கொண்டீர்கள்.

இனி வாழ முடியுமா? (ஜீவிதும் ந அர்ஹத) என்ற அளவுக்கு உங்களுக்கு துன்பங்கள் சம்பவித்ததே (க்லிஷ்டம்)! இந்த கஷ்ட காலங்களில், உங்களை ப்ராம்மணர்களும் (விப்ர), உங்கள் தர்மமும் (தர்மாத்), உங்களை விட்டு என்றுமே பிரியாத அச்சுதனான கிருஷ்ணரும் (அச்யுத) தானே உங்களை காத்தனர் (ஆஸ்ரயா:).

சம் ஸ்திதே அதிரதே பாண்டௌ

ப்ருதா பாலப்ரஜா வது: |

யுஸ்மத் க்ருதே பஹுன் கலேசான்

ப்ராப்தா தோகவதி முஹு: ||

संस्थिते अतिरथे पाण्डौ पृथा बालप्रजा वधू: ।

युष्मत्कृते बहून् क्लेशान् प्राप्ता तोकवती मुहु: ॥

என் அருமை மருமகள் (வது:) குந்தி (ப்ருதா), அதி-ரதனான பாண்டுவின் (அதிரதே பாண்டௌ) இறப்பிற்கு பிறகு (சம் ஸ்திதே), பல குழந்தைகளுடன் (பாலப்ரஜா) கஷ்டத்தை அனுபவித்தாள். நீங்கள் வளர்ந்த பிறகும் (தோகவதி), உங்களின் செயல்களால் (யுஸ்மத் க்ருதே) தொடர்ந்து (முஹு:) பலவித கஷ்டத்தையே (பஹுன் கலேசான்) அனுபவித்தாள் (ப்ராப்தா).

சர்வம் காலக்ருதம் மன்யே

பவதாம் ச யத் அப்ரியம் |

ச-பால: யத்வசே லோக:

வாயோர் இவ கனாவலி: ॥

सर्वं कालकृतं मन्ये भवतां च यद् अप्रियम् ।

स-पालो यद्वशे लोको वायोरिव घनावलि: ॥

உங்களுக்கு (பவதாம் ச) என்னென்ன கசப்பான சம்பவங்கள் நேர்ந்ததோ (யத் அப்ரியம்), அவையெல்லாம் (சர்வம்) தலைவிதி (காலக்ருதம்) என்றே என் மனதுக்கு தோன்றுகிறது (மன்யே).

எப்படி மேக கூட்டங்களை (கனாவலி:) தன் ஆளுமையில் காற்று (வாயோர்) கொண்டுபோகிறதோ, அது போல (இவ), இந்த உலகத்தில் (லோக:) இருக்கும் அனைவரின் காலத்தையும் (யத்வசே) ஒருவர் கட்டுப்படுத்தி பரிபாலிக்கிறார் (ச-பால:).

யத்ர தர்மசுத: ராஜா

கதாபானிர் வ்ருகோதர: |

க்ருஷ்ண: அஸ்த்ரி காண்டீவம் சாபம்

சுஹ்ருத் க்ருஷ்ணஸ் ததோ விபத் ||

यत्र धर्मसुतो राजा गदापाणि: वृकोदर: ।

कृष्ण: अस्त्री गाण्डिवं चापं सुहृत्कृष्ण ततो विपत् ॥

எங்கு (யத்ர) தர்மமே ரூபமான ராஜா யுதிஷ்டிரனும் (தர்மசுத: ராஜா), கதயை ஏந்தி இருக்கும் மஹாபலம் கொண்ட பீமன் இருந்தும் (கதாபானிர் வ்ருகோதர:), காண்டீபமும் வில்லும் (காண்டீவம் சாபம்) கையில் ஏந்தி இருக்கும் (அஸ்த்ரி) பராக்ரமசாலியான க்ருஷ்ணன் என்ற அர்ஜுனன் (க்ருஷ்ண:) இருந்தும், உங்கள் நலனை எப்போதும் விரும்பும் கிருஷ்ணரே (சுஹ்ருத் க்ருஷ்ணஸ்) இருந்தும், இத்தனை கஷ்டங்கள் (ததோ விபத்) நேர்ந்ததே !

ந ஹி அஸ்ய கர்ஹிசித்

ராஜன் பூமான் வேத விதித் சிதம் |

யத் விஜிக்யாசயா யுக்தா

முஹ்யந்தி கவய அபி ஹி ||

न ह्यस्य कर्हिचिद् राजन् पुमान् वेद विधित्सितम् ।

यद् विजिज्ञासया युक्ता मुह्यन्ति कवयोऽपि हि ॥

ஓ ராஜன் !

யாராலும் (பூமான்) அவர் (அஸ்ய) திட்டத்தை (விதித் சிதம்) எப்பொழுதும் (கர்ஹிசித்) நிச்சயமாக (ஹி) அறிந்து (வேத) கொள்ள முடியாது (ந).

புலன்களை வென்ற மிகப்பெரிய ஞானிகள் (கவய) கூட (அபி) முழு மூச்சாக தங்களை அர்பணித்து (யுக்தா) அவரை ஆராய்ச்சி செய்தும் (யத் விஜிக்யாசயா), நிச்சயமாக (ஹி) புரிந்து கொள்ள முடியாமல், அவர்களும் திகைத்துப் நிற்கிறார்கள் (முஹ்யந்தி).

தஸ்மாத் இதம் தைவ தந்த்ரம்

வ்யவஸ்ய பரதர்ஷப |

தஸ்ய அனுவிஹித: அநாதா நாத

பாஹி ப்ரஜா: ப்ரபோ ||

तस्माद् इदिदं दैव-तन्त्रं व्यवस्य भरतर्षभ ।

तस्य अनुविहित: अनाथा नाथ पाहि प्रजा: प्रभो ॥

ஆகையால் (தஸ்மாத்), பரத குலத்தில் தோன்றிய தர்மபுத்திரா (பரதர்ஷப) ! இவை அனைத்தும் (இதம்) தெய்வ செயல் (தைவ தந்த்ரம்) என்று நிச்சயமாக (வ்யவஸ்ய) அறிந்து கொள்.

அவர் (தஸ்ய) (ஸ்ரீகிருஷ்ணர்) விருப்பப்படி (அனுவிஹித:), அரசே !(ப்ரபோ) நீ அனாதைகளுக்கும் நாதனாக (அநாத: நாத) இருந்து, மக்களை (ப்ரஜா:) காக்க (பாஹி) வேண்டும் இனி.

ஏஷ வை பகவான் சாஷாத்

ஆத்யோ நாராயண: புமான் |

மோஹயன் மாயயா லோகம்

கூடஸ் சரதி வ்ருஷ்ணிசு ||

एष वै भगवान् साक्षाद् आद्यो नारायण: पुमान् ।

मोहयन् मायया लोकं गूढश्चरति वृष्णिषु ॥

தர்மபுத்ரா ! இவரே (வை) ஆதி (ஆத்யோ) பகவான், சாஷாத் நாராயணன், ஆதி புருஷன் (புமான்) என்று நிச்சயமாக (ஏஷ) தெரிந்து கொள்.

அந்த ஆதி புருஷனே! தன் மாய சக்தியால் (மாயயா) இந்த உலகை (லோகம்) மயக்க (மோஹயன்) செய்து கொண்டு, இந்த வ்ருஷ்ணி குலத்தில் (வ்ருஷ்ணிசு) ஸ்ரீ கிருஷ்ணராக அவதரித்து, யாரும் புரிந்து கொள்ளமுடியாத (கூடஸ்) வஸ்துவாக சஞ்சரிக்கிறார் (சரதி).

அஸ்ய அனுபாவம் பகவான்

வேத குஹ்யதமம் சிவ: |

தேவர்ஷி நாரத: சாஷாத்

பகவான் கபிலோ ந்ருப ||

अस्य अनुभावं भगवान् वेद गुह्यतमं शिव: ।

देवर्षि र्नारद: साक्षाद् भगवान् कपिलो नृप ॥

அரசனாக போகும் (ந்ருப) தர்மபுத்திரா ! பகவானாகிய அவருடைய (அஸ்ய) மகத்துவத்தை (அனுபாவம்), வேத ரகசியத்தை (வேத குஹ்யதமம்), சிவபெருமானும், தேவ ரிஷியான நாரதரும், சாஷாத் பகவான் கபிலரும் அறிவார்கள்.

யம் மன்யசே மாதுலேயம்

ப்ரியம் மித்ரம் சுஹ்ருத்தமம் |

அகரோ: சசிவம் தூதம்

சௌஹ்ருதாத் அத சாரதிம் ||

यं मन्यसे मातुलेयं प्रियं मित्रं सुहृत्तमम् ।

अकरो: सचिवं दूतं सौहृदाद् अथ सारथिम् ॥

அந்த (யம்) ஆதி புருஷனான ஸ்ரீ கிருஷ்ணரை, நம் தாய்வழி உறவினன் (மாதுலேயம்) என்றும், நம் பிரியமுள்ள நண்பன் (ப்ரியம் மித்ரம்) என்றும், என்றுமே இருக்கும் நம் நலம் விரும்பி (சுஹ்ருத்தமம்) என்றும், எதையும் நடத்தி காட்டும் திறன்கொண்டவர் (அகரோ:) என்றும், சரியான ஆலோசனை தருபவர் (சசிவம்) என்றும், நமக்காக தூது சென்றவர் (தூதம்) என்றும், நம் இதயம் தெரிந்து பழகுபவர் (சௌஹ்ருதாத்) என்றும், மேலும் (அத), ரதத்தை ஓட்டும் தேரோட்டி (சாரதிம்) என்றும் நீ நினைத்து இருக்கலாம்.

சர்வ ஆத்மன: சம த்ருஷோ ஹி

அத்வயஸ்ய அனஹங் க்ருதே: |

தத்க்ருதம் மதி வைசம்யம்

நிரவத் யஸ்ய ந க்வசித் ||

सर्वात्मन: समद‍ृशो हि अद्वयस्य अनहङ्‍कृते: ।

तत्कृतं मति वैषम्यं निरवद् यस्य न क्‍वचित् ॥

இவரே அனைவரிடத்திலும் ஆத்மாவாக (சர்வ ஆத்மன:) இருக்கிறார். அனைவரையும் சமமாகவே பார்க்கிறார் (சம த்ருஷோ).

முழுமையாக (அத்வயஸ்ய) தனிப்பட்ட விருப்பு வெறுப்புக்கு அப்பாற்பட்டு (அனஹங் க்ருதே:) அவர் மட்டுமே (ஹி) இருக்கிறார்.

செய்யும் காரியங்களில் (க்ருதம்), தனிப்பட்ட பற்று கொள்வதில்லை (நிரவத் யஸ்ய). அது போல, மனதில் (மதி) வேறு நினைத்துக்கொண்டும் (வைசம்யம்) எந்த நிலையிலும் (க்வசித்) அவர் (தத்) செய்வதில்லை (ந).

ததாபி ஏகாந்த பக்தேசு

பஸ்ய பூப அனுகம்பிதம் |

யன்மே அசூன் த்யஜத:

சாஷாத் க்ருஷ்ணோ தர்சனம் ஆகத:॥

तथापि एकान्त भक्तेषु पश्य भूप अनुकम्पितम् ।

यन्मे असूं त्यजत: साक्षात्कृष्णो दर्शनमागत: ॥

ஏகாந்த பக்தி கொண்டவர்களுக்கே (ஏகாந்த பக்தேசு) பரமாத்மா தரிசனம் (பஸ்ய) கிடைக்கும் என்ற போதும் (தாதாபி), பூமியை வென்றவனே (பூப:)! கருணையின் காரணத்தால் (அனுகம்பிதம்), எந்த சமயத்தில் என் (யன்மே) வாழ்க்கையை (அசூன்) முடித்துக்கொள்ள (த்யஜத:) நினைத்து இருந்தேனோ, அந்த சமயத்தில், சாஷாத் க்ருஷ்ணரே (சாஷாத் க்ருஷ்ணோ) எனக்கு முன் வந்து (ஆகத:) தரிசனம் தந்து கொண்டிருக்கிறார்.

பக்த்யா ஆவேஸ்ய மனோ யஸ்மின்

வாசா யந்நாம கீர்தயன் |

த்யஜந் கலேவரம் யோகி

முச்யதே காம கர்மபி:॥

भक्त्या आवेश्य मनो यस्मिन् वाचा यन्नाम कीर्तयन् ।

त्यजन् कलेवरं योगी मुच्यते कामकर्मभि: ॥

எவருக்கு (யஸ்மின்) அலையாத ஒரே எண்ணமும் (பக்த்யா), தீவிர ஈடுபாடு (ஆவேஸ்ய) கொண்ட மனமும் (மனோ), வாக்கினாலும் அந்த கிருஷ்ண நாமத்தை சொல்லிக்கொண்டே (வாசா யந்நாம கீர்தயன்), இருக்கும் நிலையும் ஏற்படுமோ, அப்படிப்பட்ட யோகிகள் உடலை விட்டு (கலேவரம்) தன்னை பிரித்து (த்யஜந்) கொள்ளும் போது, ஆசையினால் (காம) தான் செய்த (கர்மபி:) புண்ணிய-பாப இரட்டையிலிருந்தும் விடுபடுவார்கள் (முச்யதே).

ச தேவதேவோ பகவான் ப்ரதீக்ஷதாம்

கலேவரம் யாவத் இதம் ஹினோமி அஹம் |

ப்ரசன்ன ஹாச அருண லோசன

உல்லஸத் முகாம்புஜோ த்யானபத: சதுர் புஜ: ||

स देवदेवो भगवान् प्रतीक्षतां

कलेवरं यावदिदं हिनोम्यहम् ।

प्रसन्न हास अरुण-लोचन उल्लसत्

मुखाम्बुजो ध्यानपथ: चतुर्भुज: ॥

கிருஷ்ணா ! தேவாதி தேவா! பகவான்! கொஞ்சம் காத்திருங்கள் (ப்ரதீக்ஷதாம்).

நான் (அஹம்) இந்த (இதம்) உடலை (கலேவரம்) விட்டு (ஹினோமி) என்னை பிரித்து கொள்ளும் வரை (யாவத்), எனக்கு உற்சாகம் தரும் புன்னகை கொண்ட திருமுகம் கொண்ட கிருஷ்ணா! கொஞ்சம் காத்திருங்கள்.

ப்ரசன்னமான முகம் (ப்ரசன்ன ஹாச) கொண்ட, கண்களின் ஓரத்தில் உதய சூரியனில் உள்ள சிவப்பு ஓடும் (அருண லோசன), சர்வ அலங்காரத்துடன் தாமரை போன்ற திருமுகம் கொண்ட (உல்லஸத் முகாம்புஜோ) உங்களை, சதுர் புஜனாக (சதுர் புஜ:) தியானிக்கிறேன் (த்யானபத:).

ஸூத உவாச

யுதிஷ்டிர: தத் ஆகர்ண்ய

சயானம் சரபஞ்சரே |

அப்ருச்சத் விவிதான் தர்மாந்

ருஷீனாம் ச அனு ஸ்ருண்வதாம் ||

सूत उवाच

युधिष्ठि: तद् आकर्ण्य शयानं शरपञ्जरे ।

अपृच्छद् विविधान् धर्मान् रुषीणां च अनु श‍ृण्वताम् ॥

அம்பு படுக்கையில் (சரபஞ்சரே) படுத்து இருக்கும் (சயானம்) பீஷ்மர் இவ்வாறு (தத்) பேசியதை கேட்ட (ஆகர்ண்ய) யுதிஷ்டிரர், ரிஷிகள் பலர் (ருஷீனாம் ச) சூழ்ந்து இதை கேட்டு கொண்டு இருக்க (அனு ஸ்ருண்வதாம்), தனக்கு பல வித தர்மங்களை (விவிதான் தர்மாந்) உபதேசிக்க வேண்டும் என்று பிரார்த்தித்தார் (அப்ருச்சத்).

புருஷ ஸ்வபாவ விஹிதான்

யதா வர்ணம் யத ஆஸ்ரமம் |

வைராக்ய ராக உபாதிப்யாம்

ஆம்நாத உபய லக்ஷணான் ||

पुरुष स्वभाव विहितान् यथावर्णं यथाश्रमम् ।

वैराग्य राग उपाधिभ्याम् आम्नात: उभय लक्षणान् ॥

மனிதர்களின் குணத்தை (புருஷ ஸ்வபாவ) அடிப்படையாக கொண்டு (யதா) வரையறுக்கப்பட்ட (விஹிதான்) வர்ணங்களை பற்றியும் (வர்ணம்),

மனிதர்களின் குணத்தை (புருஷ ஸ்வபாவ) அடிப்படையாக கொண்டு (யதா) வரையறுக்கப்பட்ட (விஹிதான்), வாழ்க்கை முறையையும் (ஆஸ்ரமம்),

பற்று (ராக), பற்றற்ற (வைராக்ய) நிலை இரண்டும் (உபய) கொடுக்கும் பலன்களை (உபாதிப்யாம்), இவர்களின் லக்ஷணங்களை (லக்ஷணான்) வரிசையாக சொல்லி விளக்கினார் (ஆம்நாத) பீஷ்மர்.

தான-தர்மான் ராஜ-தர்மான்

மோஷ தர்மான் விபாக ச: |

ஸ்த்ரீ-தர்மான் பகவத்-தர்மான்

சமாஸ வ்யாஸ யோகத:॥

दान-धर्मान् राज-धर्मान् मोक्ष-धर्मान् विभागश: ।

स्त्री-धर्मान् भगवद्-धर्मान् समास व्यास योगत: ॥

தானம் செய்யும் போது பின்பற்ற வேண்டிய தர்மத்தை பற்றியும் (தான-தர்மான்),

அரசர்கள் பின்பற்ற வேண்டிய தர்மத்தை பற்றியும் (ராஜ-தர்மான்),

மோக்ஷம் அடைய பின்பற்ற வேண்டிய தர்மத்தை பற்றியும் (மோஷ தர்மான்),

பிரித்து விவரித்து, மேலும் (விபாக ச:),

பெண்கள் பின்பற்ற வேண்டிய தர்மத்தை பற்றியும் (ஸ்த்ரீ-தர்மான்),

பக்தர்களான பாகவதர்கள் பின்பற்ற வேண்டிய தர்மத்தை பற்றியும் (பகவத்-தர்மான்),

சுருக்கமாகவும் விரிவாகவும் (சமாஸ வ்யாஸ) விளக்கி சொன்னார் (யோகத:) பீஷ்மர்.

தர்ம அர்த காம மோஷாம்ஸ் ச

ஸஹ உபாயான் யதா முனே |

நாநா ஆக்யாந இதிஹாசேசு

வர்ணயாம் ஆஸ தத்வ வித் ||

धर्मार्थ काम मोक्षांश्च सह उपायान् यथा मुने ।

नाना आख्यान इतिहासेषु वर्णयामास तत्त्व वित् ॥

அறம், பொருள், இன்பம், வீடு (தர்ம அர்த காம மோஷாம்ஸ் ச) என்ற நான்கு புருஷார்த்தங்களை ரிஷிகள் சொன்னபடி (யதா முனே) பல உதாரணங்களுடன் (ஸஹ உபாயான்), பல (நாநா) நடந்த சரித்திரங்கள் (இதிஹாசேசு) சொன்னபடியே (ஆக்யாந) வர்ணித்து (வர்ணயாம் ஆஸ) தத்துவத்தை விளக்கினார் (தத்வ வித்)

தர்மம் ப்ரவதத: தஸ்ய ச

கால: ப்ரத்யுபஸ்தித: |

யோ யோகின: சந்த ம்ருத்யோர்

வாஞ்சித: து உத்தராயண: ||

धर्मं प्रवदत: तस्य स काल: प्रत्युपस्थित: ।

यो योगिनश्छन्द मृत्यो: वाञ्छित: तु उत्तरायण: ||

இப்படி பல தர்மங்களை (தர்மம்) உபதேசித்து (ப்ரவதத:) கொண்டிருந்த பீஷ்மருக்கு (தஸ்ய ச) அவர் எதிர்பார்த்த (ப்ரத்யுபஸ்தித) காலம் (கால:) வந்தது. தான் விரும்பிய போது மரணிக்கலாம் (சந்த ம்ருத்யோர்) என்ற வரம் பெற்று இருந்த அந்த யோகியான பீஷ்மர் (யோ யோகின) தான் விரும்பும் (வாஞ்சித: து) உத்தராயண புண்ய காலம் வந்ததை உணர்ந்தார்.

தத உபசம்ஹ்ருத்ய கிர: சஹஸ்ரனி:

விமுக்த சங்கம் மன ஆதிபுருஷே ||

க்ருஷ்ணே லஸத்-பீத-படே சதுர்புஜே

புரஸ்திதே அமீளித த்ருக் வ்யதாரயத் ||

तद् उपसंहृत्य गिर: सहस्रणी- र्विमुक्त सङ्गं मन आदि-पूरुषे ।

कृष्णे लसत् पीत पटे चतुर्भुजे पुर:स्थिते अमीलित द‍ृग् व्यधारयत् ॥

தர்ம சம்பந்தமான விஷயங்களை தர்மபுத்ரருக்கு உபதேசித்த ஆயிரம் சாஸ்திரங்களை அறிந்த (சஹஸ்ரனிர்) பீஷ்ம தாத்தா, அந்த சமயத்திலேயே (தத) தன் பேச்சை (கிர:) முழுவதுமாக நிறுத்திக்கொண்டு (உபசம்ஹ்ருதய) பற்றுதலை விட்டு (விமுக்த சங்கம்) மனதை (மன) ஆதி புருஷனிடம் (ஆதிபுருஷே) திருப்பினார். பளபளபாக பிரகாசமாக மின்னும் பீதாபரத்தை (லஸத்-பீத-படே) அணிந்து இருக்கும், நான்கு கைகளுடன் (சதுர்புஜே), கண் எதிரே நின்று கொண்டு (புரஸ்திதே) இருக்கும், ஸ்ரீ கிருஷ்ண பரமாத்மாவின் மீது பீஷ்மருடைய அகன்ற பார்வை (அமீளித த்ருக்) போய் நிலைத்தது (வ்யதாரயத்).

விசுத்தயா தாரனயா ஹத அசுப:

தத் ஈக்ஷயா இவ ஆசு கதா யுத ஸ்ரம: |

நிவ்ருத்த சர்வேந்த்ரிய வ்ருத்தி விப்ரம:

துஷ்டாவ ஜன்யம் விஸ்ருஜன் ஜனார்தனம் ||

विशुद्धया धारणया हत अशुभ:

तद् ईक्षया इव आशु गता युध श्रम: ।

निवृत्त सर्वेन्द्रिय वृत्ति विभ्रम:

तुष्टाव जन्यं विसृजन् जनार्दनम् ॥

தூய்மையான எண்ணத்துடன் (விசுத்தயா), ஸ்ரீ கிருஷ்ணனின் ரூபத்தை மனதில் நிறுத்த (தாரனயா), மங்களமற்றவைகள் அனைத்தும் மனதிலிருந்து அழிந்தது.

இது போல ஸ்ரீகிருஷ்ணரை பார்த்த மாத்திரத்தில், பீஷ்மருக்கு யுத்த களத்தால் ஏற்பட்ட காயங்கள், வலிகள் கூட (யுத ஸ்ரம:), உடனே (ஆசு ) மறைந்து சென்று விட்டன (கதா).

உலக விஷயங்களில் இன்றுவரை உழன்று (விப்ரம:) காரியங்கள் செய்த (வ்ருத்தி) ஐம்-புலன்கள் (சர்வேந்த்ரிய), இன்று ஆமை தன் கால்களை ஒடுக்கி கொள்வது போல ஒடுக்கிக்கொண்டது (நிவ்ருத்த).

பூமியில் பிறந்த (ஜன்யம்) தான் விடைபெறும் (விஸ்ருஜன்) முன், ஆத்மாக்களை ஆளும் (ஜனார்தனம்) ஸ்ரீகிருஷ்ண பரமாத்மாவை பார்த்து துதிக்கலானார் (துஷ்டாவ) பீஷ்மர்.

ஸ்ரீபீஷ்ம உவாச

இதி மதி: உப கல்பிதா வித்ருஷ்ணா

பகவதி ஸாத்வத புங்கவே விபூம்ணி |

ஸ்வ சுகம் உபகதே க்வசித் விஹர்தும்

ப்ரக்ருதிம் உபேயுஷி யத் பவ ப்ரவாஹ: ||

श्रीभीष्म उवाच

इति मति: उपकल्पिता वितृष्णा

भगवति सात्वत पुङ्गवे विभूम्नि ।

स्व-सुखम् उपगते क्‍वचिद् विहर्तुं

प्रकृतिम् उपेयुषि यद्भ‍व प्रवाह: ॥

எல்லா ஆசைகளிலிருந்தும் விடுபட்டு (வித்ருஷ்ணா) பாண்டவர்கள் போன்ற சாதுக்களுக்கு (ஸாத்வத) ரக்ஷகனாக, நாதனாக (புங்கவே) இருக்கும், ப்ரபுவுக்கும் ப்ரபுவாக இருக்கும் (விபூம்ணி) பகவானிடமே (பகவதி) என் மனம் (இதி மதி:) சமர்ப்பணமாகட்டும் (உப கல்பிதா). தானே ஆனந்த ஸ்வரூபியாக (ஸ்வ சுகம்) இருந்தும் (உபகதே), சில சமயம் (க்வசித்), கருணையின் காரணமாக(விஹர்தும்) தன் மாயா சக்தியை கொண்டு, மூன்று குணங்கள் பிரவாகமாக (யத் பவ ப்ரவாஹ:) ஓடும் உலகை (ப்ரக்ருதிம்) தானே ஆசையோடு (உபேயுஷி) பிரகடனம் செய்தார்.

த்ரிபுவன கமனம் தமால வர்ணம்

ரவிகர கௌர வராம்பரம் ததானே |

வபு: அலக குல ஆவ்ருத அநந அப்ஜம்

விஜய சகே ரதிரஸ்து மே அனவத்யா ||

त्रि-भुवन कमनं तमाल-वर्णं

रविकर गौर वराम्बरं दधाने ।

वपु: अलक कुल आवृत अनन अब्जं

विजय-सखे रतिरस्तु मे अनवद्या ॥

மூன்று உலகும் (எதிரிகள் கூட) சொக்கி போகும் அழகுடன் (த்ரிபுவன கமனம்), தமால மரத்தில் காணப்படும் கருநீல வர்ணமாக காட்சி கொடுத்து கொண்டு (தமால வர்ணம்), அந்த கருநீல வர்ணத்துக்கு ஏற்றவாறு, சூரிய கிரணத்தில் (ரவிகர) காணப்படும் தங்கம் (கௌர) போல ஜொலிக்கும் வஸ்திரத்தை (வராம்பரம்) உடுத்திக்கொண்டு கொண்டிருக்கும் (ததானே), அந்த கண்ணனின் திவ்யமான தேகத்தில்,(வபு:) தவழும் (ஆவ்ருத) சுருண்ட கேசமும் (அலக குல) அன்று மலர்ந்த தாமரை போன்ற முகமும் கொண்ட (அநந அப்ஜம்), அர்ஜுனனின் நண்பனாக (விஜய சகே) இருக்கும் அந்த சாரதியிடமே (ரதி), சிறிதும் சந்தேகமில்லாமல் (மே அனவத்யா) என் மனம் லயிக்கிறது (ரதிரஸ்து).

யுதி துரக ரஜோ விதூம்ர விஷ்வக்

கச லுலித ஸ்ரமவாரி அலங்க்ருத ஆஸ்யே |

மம நிசித சரை: விபித்யமான

த்வசி விலசத் கவசே அஸ்து க்ருஷ்ண ஆத்மா ||

युधि तुरग रजो विधूम्र विष्वक्-

कच-लुलित श्रमवारि अलङ्‍कृत आस्ये ।

मम निशित शरै: विभिद्यमान-

त्वचि विलसत् कवचेऽस्तु कृष्ण आत्मा ॥

அன்று, பிருந்தாவனத்தில் மாடு மேய்க்கும் போது, அந்த பசுமாடுகள் கிளப்பிய பிருந்தாவன மண்ணை தன் தலையில் ஏந்திய கண்ணன், இந்த பாரத யுத்த களத்தில் (யுதி) பாண்டவர்களுக்காக 18 நாளும் தேரோட்டி, அந்த குதிரைகள் (துரக) கிளப்பிய புழுதி (ரஜோ) செம்மண் (விதூம்ர) சந்தன குழம்பாக அந்த அலைகின்ற (விஷ்வக்) சுருண்ட கேசத்தில் (கச) தாமரையில் உள்ள மகரந்த பிஞ்சம் படர்ந்தது போல படர்ந்து இருக்க (லுலித), 'என் பக்தனுக்காக வியர்வை சிந்த உழைப்பேன்' என்று காட்டும்படி, முத்து வியர்வை (ஸ்ரமவாரி) திவ்யமான திருமுகத்தில் அரும்ப, அந்த திவ்யமான வியர்வை துளிகள் அந்த கேசத்தின் நுனியில் பனி முத்துக்களை போல அரும்பி இருக்க, அதுவே ஒரு முத்து பந்தல் போட்டு அலங்கரித்தது (அலங்க்ருத) போல, அன்று இந்த கண்ணனின் திருமுகம் (ஆஸ்யே) இருந்தது.

'ஜன்ம கர்ம ச மே திவ்யம்' என்று கிருஷ்ணனே 'தன் பிறப்பும், செயலும் திவ்யம்' என்று சொன்னார் அர்ஜுனனிடம். திவ்யமான திருமுகத்தில் விழுந்த வியர்வையும் திவ்யமாகவே தெரிந்தது.

அந்த அருமையான கண்ணனை அன்று எப்படியாவது 'ஆயுதம் எடுக்க வைப்பேன்' என்ற என் சபதத்தை நிறைவேற்ற, நான் (மம) கூரான அம்புகளை (நிசித சரைர்) கொண்டு, அந்த திவ்யமான சரீரத்தில் (த்வசி) செலுத்தி, குத்தி காயப்படுத்தினேன் (விபித்யமான). அணிந்திருந்த அந்த ஜொலிக்கும் (விலசத்) கவசத்தையும் (கவசே) உடைத்தேன். அனைத்தையும் விளையாட்டாக ஏற்றுக்கொண்ட, அந்த கண்ணனின் (க்ருஷ்ண) திருமுகம் நெஞ்சை (ஆத்மா) விட்டு அகலாமல் இன்னும் நெஞ்சிலே இருக்கிறது (அஸ்து).

சபதி சகி வச: நிஷம்ய மத்யே

நிஜ பரயோர் பலயோ ரதம் நிவேஸ்ய |

ஸ்திதவதி பர-சைனிக ஆயு: அக்ஷணா

ஹ்ருதவதி பார்த்த சகே ரதி: மம அஸ்து ||

सपदि सखि वचो निशम्य मध्ये

निज-परयो: बलयो रथं निवेश्य ।

स्थितवति पर-सैनिक आयु: अक्ष्णा

हृतवति पार्थसखे रति: मम अस्तु ॥

அன்று, போர் களத்தில் (சபதி) அர்ஜுனன் தன் ரதத்தை கொண்டு போய் இரண்டு சேனைக்கு நடுவில் நிறுத்த சொல்ல, தன் நண்பன் சொன்னதை (சகி வச:) அப்படியே கேட்டு (நிஷம்ய), உடனேயே தங்கள் (நிஜ) சேனையின் பலத்தையும், எதிரிகளான (பரயோர்) கௌரவ சேனையின் பலத்தையும், அர்ஜுனனுக்கு காட்ட, ரதத்தை (ரதம்) இரு சேனைக்கு நடுவே (மத்யே) கொண்டு வந்து நிறுத்தினார் (நிவேஸ்ய).

அப்படி நிறுத்தப்பட்ட (ஸ்திதவதி) அந்த தேரில் ஒரு கையில் குதிரையின் லகானை பிடித்துக்கொண்டு, இன்னொரு கையில் சாட்டை வைத்து இருக்கும் கண்ணன், கையால் எதிரிகளின் சேனையை (பர-சைனிக) அர்ஜுனனுக்கு காட்ட முடியாததால், தன் கண்களாலேயே "இதோ பார் துரியோதனன்! இதோ பார் துச்சாதனன்! இதோ பார் துரோணர்! இதோ பார் கர்ணன்! இதோ பார் சகுனி! இதோ பார் பீஷ்மர்!" என்று அர்ஜுனனுக்கு ஒவ்வொருவராக காட்ட, அந்த பார்வையை (அக்ஷணா) கண்டதிலேயே எதிரிகளின் சேனையில் (பர-சைனிக) நின்று கொண்டிருந்த எங்கள் ஆயுசு (ஆயு:) அன்றே குறைந்து விட்டது (ஹ்ருதவதி). அன்று என்னை உருட்டி விழித்து பார்த்த, அந்த பாரத்தசாரதியின் (பார்த்த சகே ரதி:) ரூபம் என் (மம) நெஞ்சில் அகலாமல் நிற்கிறது (அஸ்து).

வ்யவஹித ப்ருதனா முகம் நிரீக்ஷ்ய

ஸ்வஜந வதாத் விமுகஸ்ய தோஷபூத்தயா |

குமதிம் அஹரத் ஆத்ம வித்யயா

ய: சரண ரதி: பரமஸ்ய தஸ்ய மே அஸ்து ||

व्यवहित पृतना मुखं निरीक्ष्य

स्वजन वधाद् विमुखस्य दोष-बुद्ध्या ।

कुमतिम् अहरद् आत्म विद्यया

य: श्चरण रति: परमस्य तस्य मेऽस्तु ॥

தூரத்தில் (வ்யவஹித) எதிரி படையில் (ப்ருதனா) நின்று கொண்டிருந்த எங்கள் முகத்தை பார்த்து (முகம் நிரீக்ஷ்ய) சொந்தக்காரர்களை (ஸ்வஜந) கொல்வதா? என்று தயங்கி (விமுகஸ்ய), தர்மம் எது? அதர்மம் எது? என்று புரியாத நிலையில் (தோஷபூத்தயா), பெரும் சோகத்தில் (குமதிம்), அர்ஜுனன் மூழ்கி இருந்தான்.

சோகத்தில் (குமதிம்) மூழ்கி இருந்த அர்ஜுனனுக்கு, ஆத்ம வித்யையான பகவத் கீதையை (ஆத்ம வித்யயா) உபதேசித்து, அகற்றினார் (அஹரத்). பரவாசுதேவனான (பரமஸ்ய) அந்த (தஸ்ய) சாரதியின் தாமரை பாதம் (ய: சரண ரதி:), என் நெஞ்சை (மே) விட்டு அகலாமல் நிற்கிறது (அஸ்து).

ஸ்வ நிகமம் அபஹாய மத் ப்ரதிஞாம்

ருதம் அதி கர்தும் அவப்லுதோ ரதஸ்த: |

த்ருத ரத சரண: அப்யயாத் சலத்கு:

ஹரிர் ஏவ ஹந்தும் இபம் கத உத்தரீய: ||

स्व निगमम् अपहाय मत्प्रतिज्ञाम्

रुतम् अधि-कर्तुम् अवप्लुतो रथस्थ: ।

धृत रथ चरणो अभ्ययाद् चलद्गु:

हरिरिव हन्तुम् इभं गत उत्तरीय: ॥

அன்றைய போரில் பாண்டவர்கள் சேனைக்கு பெரும் நாசம் உண்டானது. கிழவரான பீஷ்மரின் வில்லிலிருந்து அம்பு மழை பொழிய, பாண்டவர்கள் பக்கம் உள்ள, ரதங்கள் சாய, காலாட்படைகள் கீழே விழ, குதிரை படை, யானை படை எல்லாம் நாசமாகி ரத்தம் ப்ரவாகமாக ஓட, 25 வயது வீரன் போல, பம்பரமாக சுழன்று இன்று அதி ஆச்சர்யமாக போர் செய்தார் பீஷ்மர். இப்படி போர் செய்யும் பீஷ்ம தாத்தாவை கண்டு அர்ஜுனனே மூச்சு திணறி போனான். உடனே கிருஷ்ணரை பார்த்து. "கிருஷ்ணா! பீஷ்ம தாத்தா இளமை காலத்தில் எப்படி செய்து இருப்பார்? என்று இப்போது தான் தெரிகிறது. இந்த யுத்தத்தில் இவரை எதிர்க்க முடியாது.. நீ ரதத்தை திருப்பு." என்று சொல்ல…

கிருஷ்ணர் ஆத்திரத்தோடு, "சீ! ரதத்தை திருப்பு என்று நீ சொல்வதாவது? இப்பேர்ப்பட்ட யுத்தம் அருமையல்லவா!" என்று சொல்லி கொண்டே, தன் ரதத்தை பீஷ்மர் இருக்கும் ரதத்துக்கு முன்னே கொண்டு செல்ல, சாரதியான ஸ்ரீகிருஷ்ணரின் மேல் அம்புகளை மழை போல செலுத்தினார். 'ஸ்ரீகிருஷ்ணை நாளைய போரில் ஆயுதம் எடுக்க வைப்பேன்' என்று நான் (மத்) உரக்க சொல்லி செய்த (ருதம்) சபதத்தை (ப்ரதிஞாம்) காக்க, சத்தியமே ஸ்வரூபமான ஸ்ரீகிருஷ்ணன், 'ஆயுதம் எந்த மாட்டேன்' என்று தான் செய்த சபதத்தை (ஸ்வ நிகமம்) எனக்காக விட்டு கொடுத்து (அபஹாய), அன்றைய போரில் என்னால் பாண்டவர்கள் சேனைக்கு பெரும் நாசம் உண்டாவதை பார்த்து, மகா ஆத்திரத்தோடு, திடீரென்று 'பார்த்தா! இனி பொறுக்க முடியாது.. இதோ… பீஷ்மரை நானே கொல்கிறேன் பார்..!' என்று கூறிக்கொண்டே (அதி கர்தும்), தன் மேல்-அங்கவஸ்திரத்தை (உத்தரீய:) தான் அமர்ந்த ஆசனத்தில் போட்டு விட்டு (கத), நீல ஜோதி போல, ரதத்திலிருந்து (ரதஸ்த:) குதித்து (அவப்லுதோ), ஒரு ரத சக்கரத்தையே சக்ராயுதமாக எடுத்துக்கொண்டு (த்ருத ரத), என்னை நோக்கி துள்ளி கொண்டு (அப்யயாத்) பூமி அதிர ஒரு சிங்கம் (ஹரிர்) எப்படி (ஏவ) யானையை (இபம்) தாக்க வருமோ (ஹந்தும்) அப்படி வந்தாயே! பக்தனான என் சபதத்தை காக்க, தன் சத்தியத்தை கூட விட்டு, சக்கரத்தை ஏந்தி வந்தாயே, கிருஷ்ணா!.

பொதுவாக, ஆத்திரம் வரும் போது, அவசரத்தில் 'என்ன செய்கிறோம்' என்றே தெரியாது. பீஷ்மர் அன்று பாண்டவ சேனைக்கு ஏற்படுத்திய பெரும் நாசத்தை பார்த்து, 'தான் ஆத்திரப்பட்டது போல' காட்டிக்கொள்ள, முடிந்திருந்த கேசங்கள் அவிழ, தன் மேல் அங்கவஸ்திரம் அவிழ்ந்தது கூட கவனிக்காமல், தேர் சக்கரத்தை எடுத்துக்கொண்டு கோபத்தோடு ஓடி வந்தாராம். இந்த கோப நாடகத்தை கவனித்த பீஷ்மர், தன் உத்தரீயம் விழுந்தது (கத உத்தரீய:) கூட கவனிக்காமல் வரும் அந்த அழகான கோப கண்ணனை கண்டு ஆனந்தப்படுகிறார். "அர்ஜுனா! நானே இந்த போரை செய்து முடித்து விடுகிறேன். இதோ என் அங்கவஸ்திரத்தையே ஜெய கொடியாக கட்டு" என்று தேரிலேயே அங்கவஸ்திரத்தை வைத்து விட்டு (கத உத்தரீய:), பீஷ்மரை நோக்கி வரும் அந்த அழகான கண்ணனை கண்டு ஆனந்தப்படுகிறார். "அர்ஜுனா! நான் தேரிலிருந்து இறங்கி விட்டேன் என்று, வேறு சாரதியை நியமித்து விடாதே.. இதோ என் அங்கவஸ்திரத்தை என் சார்பாக வைத்து விட்டு (கத உத்தரீய:) செல்கிறேன்" என்று சொல்வது போல தன்னை நோக்கி வரும், அழகான கண்ணனை கண்டு ஆனந்தப்படுகிறார். "சாரதி இல்லை என்று குதிரைகள் நினைத்து விட கூடாதே!" என்று நினைத்து, தன் அங்கவஸ்திரத்தை தன் ஆசனத்தில் வைத்து விட்டு (கத உத்தரீய:) தன்னை நோக்கி வரும், அழகான கண்ணனை கண்டு ஆனந்தப்படுகிறார். 'தான் இல்லாத சமயத்தில், அர்ஜுனனை யாராவது தாக்கி விடுவார்களே! அர்ஜுனனுக்கு ஒரு கவசமாக என் அங்கவஸ்திரம் இருக்கட்டும்' என்று நினைத்து, தன் அங்கவஸ்திரத்தை தன் ஆசனத்தில் வைத்து விட்டு (கத உத்தரீய:) தன்னை நோக்கி வரும், அழகான கண்ணனை கண்டு ஆனந்தப்படுகிறார். "அர்ஜுனா! நான் இல்லாமல் போனாலும், என் அங்கவஸ்திரமே ரதத்தை ஓட்டும்" என்று காட்ட, தன் அங்கவஸ்திரத்தை தன் ஆசனத்தில் வைத்து விட்டு (கத உத்தரீய:) தன்னை நோக்கி வரும், அழகான கண்ணனை கண்டு ஆனந்தப்படுகிறார். அங்கவஸ்திரம் போட்டு பீஷ்மரை தாக்கினால், 'யார் அடித்தார்?' என்றே தெரியாமல் போய் விட கூடாது! 'வந்தது கிருஷ்ணன் தான்" என்று பார்க்கட்டும் என்று காட்ட, தன் அங்கவஸ்திரத்தை தன் ஆசனத்தில் வைத்து விட்டு (கத உத்தரீய:) தன்னை நோக்கி வரும், அழகான கண்ணனை கண்டு ஆனந்தப்படுகிறார். 'அங்கவஸ்திரம் போட்டு பீஷ்மருக்கு முன் வந்தால், தன் வக்ஷஸ்தலத்தில் இருக்கும் மஹாலக்ஷ்மியின் கடாக்ஷம் பீஷ்மருக்கு கிடைக்காமல் போய் விடுமே!' என்று நினைத்து, தன் அங்கவஸ்திரத்தை தன் ஆசனத்தில் வைத்து விட்டு (கத உத்தரீய:) தன்னை நோக்கி வரும், அழகான கண்ணனை கண்டு ஆனந்தப்படுகிறார்.

ஷித விஷிக ஹதோ விஷீர்ண தம்ச:

க்ஷதஜ பரிப்லுத ஆததாயினோ மே |

ப்ரசபம் அபிசசார மத்-வத-அர்தம்

ச பவது மே பகவான் கதி: முகுந்த: ||

शित विशिख हतो विशीर्ण दंश:

क्षतज परिप्लुत आततायिनो मे ।

प्रसभम् अभिससार मद् वध अर्थं

स भवतु मे भगवान् गतिर्मुकुन्द: ॥

சாரதியாக அமர்ந்து இருந்த இந்த கண்ணனை நோக்கி, வதம் செய்யக்கூடிய (ஹதோ) கூரான அம்புகளை (ஷித விஷிக) பொழிந்து, அவர் கவசத்தை (தம்ச:) உடைத்தெறிந்து (விஷீர்ண) அவர் திருமேனியை காயப்படுத்தி (க்ஷதஜ) ரத்தம் வழிய (பரிப்லுத) செய்து, முரட்டுத்தனமாக நான் (ஆததாயினோ மே) க்ஷத்ரியனையாக சண்டையிட்டேன்.

பெரும் நாசத்தை பாண்டவர்களுக்கு அன்று செய்து, படு பயங்கரமாக சண்டையிட்ட என்னை அர்ஜுனனும் தடுக்கமுடியாமல் திகைக்க, 'இனியும் பொறுக்கமுடியாது' என்ற ஆத்திரத்தோடு (ப்ரசபம்) தேரிலிருந்து குதித்து, அன்றே என்னை கொன்று (மத்-வத), வைகுண்டம் என்ற சொந்த வீட்டுக்கு (கதிர்) அனுப்பும் நோக்கத்துடன் (அர்தம்), நோக்கி ஓடி வந்த (அபிசசார) மோக்ஷம் கொடுக்க (முகுந்த:) வந்த பகவானை தியானிக்கிறேன்.

விஜய ரத குடும்ப ஆத்த-தோத்ரே

த்ருத-ஹய ரஷ்மினி தச் ஸ்ரியா ஈக்ஷணீயே |

பகவதி ரதிரஸ்து மே முமூர்ஷோ:

யம் இஹ நிரீக்ஷ்ய ஹதா கதா: ஸ்வரூபம் ||

विजय रथ कुटुम्ब आत्ततोत्रे

धृत-हय-रश्मिनि तच्छ्रिय ईक्षणीये ।

भगवति रतिरस्तु मे मुमूर्षो:

यम् इह निरीक्ष्य हता गता: स्वरूपम् ॥

பாண்டவர்களை தன் குடும்பம் (குடும்ப) ஆக்கி கொண்டு, அர்ஜுனனுக்கு (விஜய) சாரதியாக (ரத) ஆகி, வலது கையில் குதிரையின் (ஹய) லகானை பிடித்து (ஆத்த-தோத்ரே) கட்டுப்படுத்தி (த்ருத) கொண்டு, மற்றொரு கையால் சாட்டையை (ரஷ்மினி) பிடித்துக்கொண்டு, இருந்த அந்த பேரழகை (தச் ஸ்ரியா) இந்த கண்கள் (ஈக்ஷணீயே) தரிசித்தது!

மரணிக்க போகிறேன் (மம முமூர்ஷோ) என்றதும், என்னை காண, எனக்காக இங்கு (யம் இஹ) வந்து நிற்கும், பரமாத்மாவான பார்த்தசாரதியை (பகவதி ரதிரஸ்து) பார்த்து (நிரீக்ஷ்ய) கொண்டே இந்த உடலை விட்டு பிரிந்து (ஹதா), என் நிஜ ஸ்வரூபத்தை (8வது வசு) அடைவேன் (கதா).

லலித கதி விலாச வல்கு ஹாஸ

ப்ரணய நிரீக்ஷண கல்பித உருமானா: |

க்ருதம் அனுக்ருதவத்ய உன்மத அந்தா:

ப்ரக்ருதிம் அகன் கில யஸ்ய கோப வத்வ :॥

ललित गति विलास वल्गुहास-

प्रणय निरीक्षण कल्पित उरुमाना: ।

कृतम् अनुकृतवत्य उन्मद अन्धा:

प्रकृतिम् अगन् किल यस्य गोप वध्व: ॥

பகவானிடம் போர் செய்து, முரட்டு பக்தி செய்த பீஷ்மர், அந்த பகவானிடம் கோபியர்கள் போல தனக்கு கோமளமான பக்தி செய்ய தெரியவில்லையே!! என்று நினைத்தார். உடனே கோபியர்கள் பக்தி நினைவுக்கு வர, அந்த உன்னதமான பக்தியை ஸ்மரிக்கிறார்.

கிருஷ்ணா! பொதுவாக பக்தி யோகமான அஷ்டாங்க யோகம் செய்து, பகவத் தரிசனம் கிடைக்க வேண்டி உள்ளது. ஆனால், பாக்கியவாதிகளான கோபிகைகளோ! பகவத் தரிசனம் பெற்று விட்டு, பிறகு, பகவானிடமே கேட்டு, பகவானை பார்த்து பக்தி செய்கிறார்கள்.

அப்படி பகவத் தரிசனம் பெற்ற பிறகு, நீயே அவர்களுக்கு குருவாகவும் இருப்பதால், அவர்கள் உன்னுடைய நளினமான நடை (லலித கதி) அழகையும், விளையாட்டையும் (விலாச), சிரிப்பையும் (வல்கு ஹாஸ), அன்பையும் (ப்ரணய) பார்த்து பார்த்து (நிரீக்ஷண), அதையே ஞாபக படுத்திகொண்டு (கல்பித), தங்கள் மனதில் உரு போட்டு (உருமானா:), உன்னை போலவே நடந்தும், சிரித்தும், விளையாடியும், அபிநயம் (அனுக்ருதவத்ய) செய்து கொண்டு (க்ருதம்), உலக நினைவே இல்லாமல் (அந்தா:) மோக்ஷத்தை விரும்புபவர்களாக (உன்மத), உன்னை போலவே ஆகி விட்ட (ப்ரக்ருதிம் அகன் கில) அந்த (யஸ்ய) மாடுகளை மேய்த்து கொண்டிருக்கும் கோபியர்களின் (கோப வத்வ :) பக்தியை நான் நினைக்கிறன்.

முனிகன ந்ருப வர்ய சங்குலே அந்த:

சதசி யுதிஷ்டிர ராஜசூய ஏஷாம் |

அர்ஹனம் உபபேத ஈக்ஷணீயோ

மம த்ருஷி கோசர ஏஷ ஆவி: ஆத்மா ||

मुनिगण नृप वर्य सङ्कुले अन्त:

सदसि युधिष्ठिर राजसूय एषाम् ।

अर्हणम् उपपेद ईक्षणीयो

मम द‍ृशि-गोचर एष आवि: आत्मा ॥

அன்று என் பேரன் "யுதிஷ்டிரன்" ராஜசூய யாகம் செய்த போது, அந்த சபையில் (அந்த: சதசி) கூடியிருந்த (சங்குலே) ரிஷிகளும் (முனிகன), பல நாட்டு அரசர்களும் (ந்ருப வர்ய) தங்களில் உயர்ந்தவராக (ஏஷாம்) ஸ்ரீ கிருஷ்ணனையே ஏற்று, தகுந்த முதல் மரியாதை (அர்ஹனம்) செய்ய, அதை ஏற்று கொண்ட (உபபேத ) அந்த கண்கவரும் காட்சியை (ஈக்ஷணீயோ) அங்கு இருந்து (ஏஷ ஆவி:) அன்று நான் ஏன் கண்களால் அருகிலேயே பார்த்தேன் (மம த்ருஷி கோசர). அந்த ஸ்ரீ கிருஷ்ணனை என் மனதில் (ஆத்மா) நினைத்து வழிபடுகிறேன்.

தம் இமிம் அஹம் அஜம் சரீர பாஜாம்

ஹ்ருதி ஹ்ருதி திஷ்டிதம் ஆத்ம கல்பிதானாம் |

ப்ரதி த்ருஷம் இவ ந ஏகதா அர்கம் ஏகம்

சமதிகத அஸ்மி விதூத பேத மோஹ: ||

तमिम् इमम् अहम् अजं शरीरभाजां

हृदि हृदि धिष्ठितम् आत्म कल्पितानाम् ।

प्रति द‍ृशम् इव न एकधा अर्कम् एकं

समधिगत: अस्मि विधूत भेद मोह: ॥

இங்கு (இமிம்) என் கண் எதிரே காட்சி கொடுக்கும் இந்த (தம்) பரந்தாமனை, பிறப்பற்றவன் (அஜம்) என்று அறிகிறேன். இந்த பிறப்பற்ற பரமாத்மாவே அனைத்து சரீரத்திலும் பிரவேசித்து (சரீர பாஜாம்), நான் (அஹம்), ஒவ்வொருவர் இதயத்திலும், இதயத்திலும் இருந்து கொண்டு, பல ஆத்மாவாக தன்னை காட்டிக்கொள்கிறார்.

ஒரே ஒரு (ஏகம்) சூரியன் (அர்கம்) நாற்புறமும் (ப்ரதி த்ருஷம்) தன் கிரணங்களை வெளிப்படுத்தி, ஜலத்தில் சூரியன், கண்ணாடியில் சூரியன், என்பது போல காட்டி, அது (இவ) ஒன்று அல்ல (ந ஏகதா), பல என்று காட்டிக்கொள்வது போல, நீ ஒருவனே, அனைவரிடத்திலும் ஆத்ம சைதன்யமாக (mirage) இருக்கிறாய் என்று அறிகிறேன். பிறப்புக்கு அப்பாற்பட்ட தனித்த பொருள் நீ என்று அறிகிறேன். இந்த த்யானத்துடனேயே சமாதி நிலைக்கு செல்கிறேன் (சமதிகத அஸ்மி). இரட்டைகளில் (சுகம்/துக்கம், மானம்/அவமானம்,வெற்றி/தோல்வி, ஆரோக்யம்/ரோகம்) (பேத) தள்ளும் இந்த மோகத்திலிருந்து (மோஹ) விடுபடுகிறேன் (விதூத).

ஸூத உவாச (சூத பௌராணிகர் பேசுகிறார்)

க்ருஷ்ண ஏவம் பகவதி மனோ

வாக் த்ருஷ்டி வ்ருத்திபி: |

ஆத்மனி ஆத்மானம் ஆவேஸ்ய

ச: அந்த: ஸ்வாச உபாரமத் ||

सूत उवाच

कृष्ण एवं भगवति मनो वाग्द‍ृष्टि वृत्तिभि: ।

आत्मनि आत्मानम् आवेश्य स: अन्त:श्वास उपारमत् ॥

ஸ்ரீ கிருஷ்ணனே (க்ருஷ்ண ஏவம்) பரமாத்மா (பகவதி) என்று மனதாலும் (மனோ), வாக்காலும் (வாக்), கண்களாலும் (த்ருஷ்டி), செயலாலும் (வ்ருத்திபி:) ஸ்மரித்து கொண்டே, பீஷ்மரின் ஆத்மா (ஆத்மானம்), பரமாத்மாவோடு (ஆத்மனி) கலந்தது (ஆவேஸ்ய). அவரின் (சோ) சுவாசம் (அந்த: ஸ்வாச) அமைதியானது (உபாரமத்).

சம்பத்யமானம் ஆஞாய பீஷ்மம்

ப்ரஹ்மணி நிஷ்கலே |

சர்வே பபூவுஸ்தே தூஷ்னீம்

வயாம்சி இவ தினாத்யயே ||

सम्पद्यमानम् आज्ञाय भीष्मं ब्रह्मणि निष्कले ।

सर्वे बभूवुस्ते तूष्णीं वयांसीव दिनात्यये ॥

பீஷ்மர் (பீஷ்மம்) காலத்துக்கும் அப்பாற்பட்ட (நிஷ்கலே) பரப்ரம்மத்துடன் (ப்ரஹ்மணி), கலந்து விட்டார் (சம்பத்யமானம்) என்று அறிந்ததும் (ஆஞாய), மாலை ஆனதும் (தினாத்யயே) அமைதியாக பறவைகள் (வயாம்சி) தன் வீட்டுக்கு திரும்புவது போல (இவ), பீஷ்மரை சுற்றி இருந்த அனைவரும் (சர்வே பபூவுஸ்தே) அமைதியாக (தூஷ்னீம்) இருந்தனர்.

தத்ர துந்துபயோ நேது:

தேவ மானவ வாதிதா: |

சசம்சு: சாதவோ ராக்யாம்

காத்பேது: புஷ்ப வ்ருஷ்டய:॥

तत्र दुन्दुभयो नेदु: देव मानव वादिता: ।

शशंसु: साधवो राज्ञां खात्पेतु: पुष्प वृष्टय: ॥

பிறகு அங்கு (தத்ர), பேரிகைகள் (துந்துபயோ) முழங்கின (நேதுர்).

ஞானியான (சாதவோ) தேவர்களும், மனிதர்களும் (தேவ மானவ) மங்களங்கள் (சசம்சு:) சொல்லி (வாதிதா), பீஷ்மருக்கு, ராஜமரியாதை (ராக்யாம்) செய்தனர்.

ஆகாயத்திலிருந்து (காத்) புஷ்ப மழையை (புஷ்ப வ்ருஷ்டய:) பொழிந்தனர் (பேது) தேவர்கள்.

தஸ்ய நிர்ஹரந ஆதீனி

சம்பரே தஸ்ய பார்கவ |

யுதிஷ்டிர: காரயித்வா

முஹூர்தம் துக்கிதோ பவத் ||

तस्य निर्हरण आदीनि सम्परे तस्य भार्गव ।

युधिष्ठिर: कारयित्वा मुहूर्तं दु:खितोऽभवत् ॥

ப்ருகு குலத்தில் தோன்றிய சௌனக ரிஷியே (பார்கவ)!

பீஷ்மரின் (தஸ்ய) சரீரத்துக்கு (சம்பரே தஸ்ய), செய்ய வேண்டிய அந்திம காரியங்களை (நிர்ஹரந ஆதீனி) செய்து முடித்த (காரயித்வா) யுதிஷ்டிரர், அந்த சமயத்தில் (முஹூர்தம்) தாத்தாவை இழந்த பெரும் சோகத்தில் (துக்கிதோ பவத்) கண்ணீர் விட்டு அழுதார்.

துஷ்டுவுர் முனயோ ஹ்ருஷ்டா:

க்ருஷ்ணம் தத் குஹ்ய நாமபி: |

ததஸ்தே க்ருஷ்ண ஹ்ருதயா:

ஸ்வ ஆஸ்ரமான் ப்ரயயு: புன: ||

तुष्टुवु: मुनयो हृष्टा: कृष्णं तद् गुह्य नामभि: ।

ततस्ते कृष्ण हृदया: स्व आश्रमान् प्रययु: पुन: ॥

அப்பொழுது, ரிஷிகள் (முனயோ) அனைவரும் அங்கு நின்று கொண்டிருந்த ஸ்ரீ கிருஷ்ண பரமாத்மாவை (க்ருஷ்ணம்) அந்த (தத்) மறையான (குஹ்ய) வேத நாமங்களால் (நாமபி:) ஸ்தோத்திரம் (துஷ்டுவுர்) செய்து பேரானந்தம் (ஹ்ருஷ்டா) அடைந்தார்கள்.

அதற்கு பிறகு (ததஸ்), அவர்கள் (தே) ஸ்ரீ கிருஷ்ணனின் திவ்ய ரூபத்தை தங்கள் இதயத்தில் (க்ருஷ்ண ஹ்ருதயா) சுமந்து கொண்டு, தங்கள் தங்கள் ஆஸ்ரமத்துக்கு (ஸ்வ ஆஸ்ரமான்) திரும்பி திரும்பி பார்த்து கொண்டே (ப்ரயயு புன:) சென்றனர்

ததோ யுதிஷ்டிரோ கத்வா

சஹ க்ருஷ்ணோ கஜாஹ்வயம் |

பிதரம் சாந்த்வயாம் ஆஸ

காந்தாரீம் ச தபஸ்வினீம் ||

ततो युधिष्ठिरो गत्वा सह-कृष्णो गजाह् वयम् ।

पितरं सान्‍त्वयामास गान्धारीं च तपस्विनीम् ॥

அதற்கு பிறகு (ததோ), யுதிஷ்டிரர் ஸ்ரீ கிருஷ்ணரோடு (சஹ க்ருஷ்ணோ), ஹஸ்தினாபுர (கஜாஹ்வயம்) அரண்மனைக்கு சென்றார் (கத்வா).

தன் பெரியப்பாவையும் (பிதரம்) தபஸ்வினியான காந்தாரியையும் (காந்தாரீம் ச) சமாதானப்படுத்தினார் (சாந்த்வயாம் ஆஸ).

பித்ரா ச அனுமதோ ராஜா

வாசுதேவ அனுமோதித: |

சகார ராஜ்யம் தர்மேன

பித்ரு பைதாமாஹம் விபு :॥

पित्रा च अनुमतो राजा वासुदेव अनुमोदित: ।

चकार राज्यं धर्मेण पितृ-पैतामहं विभु: ॥

பெரியப்பா த்ருதராஷ்ட்ரனின் (பித்ரா) அனுமதியோடு (அனுமதோ), மேலும் (ச) வாசுதேவ கிருஷ்ணனின் அனுமதியையும் பெற்று (அனுமோதித:), யுதிஷ்டிர மகாராஜன் (ராஜா), தன் தந்தை வழி பேரரசர்கள் புகழ் (விபு:) பெரும் வண்ணம், உலக ராஜ்யத்தை (ராஜ்யம்) தர்மம் (தர்மேன) மீறாமல் நடத்தி (சகார) வந்தார்.

குருநாதர் துணை

உத்தராயண காலத்தை எதிர்பார்த்து காத்திருந்த, பீஷமரின் ஹ்ருதயம் என்ன? பீஷ்மர் என்ன ஆசைப்பட்டார்?

உத்தராயண காலத்தை எதிர்பார்த்து காத்திருந்தார், பீஷ்மர்.

மற்றவர்களுக்கு இப்படி ஒரு காரணத்தை காட்டினாலும், மனதில் வேறு ஒரு ஆசையுடன் காத்து இருந்தார்.

கோடியில் ஒரு சில மகாத்மாக்களுக்கு தான், 'பிராணன் போகும் சமயத்தில், பகவானின் நினைவு' வரும்.

பிராணன் போகும் சமயத்தில், 'பகவத் தரிசனம் கிடைப்பது' என்பது அதை விட மஹா பாக்கியம்.

ப்ரம்மச்சர்யத்துடன் வாழ்ந்த பீஷ்மருக்கு, போர் சமயத்திலேயே இந்த பாக்கியம் கிடைத்தும், கை நழுவி போனது…

'பீஷ்மர் பெண்ணுடன் போர் புரியவதில்லை' என்று கொள்கை கொண்டவர். 

அதே சமயம், 

ஸ்ரீ கிருஷ்ணர், 'பாரத போரில் ஆயுதம் எடுக்க மாட்டேன்' என்று சத்தியம் செய்து இருந்தார்.

9 நாட்கள் பாரத போரில், இரு பக்கமும் பேரிழப்பு ஏற்பட்டது. இருந்தாலும், "பாண்டவர்களில் ஒருவர் கூட கொல்லப்படாமல் இருப்பதற்கு காரணம் பீஷ்மரே" என்று குறை கூறினான், துரியோதனன்.

பீஷ்மர் துரியோதனனிடம் 'நாளைய போரில் பாண்டவர்களை கொல்வேன், என் போர் தடைப்படாமல் இருக்குமானால்!" என்று சபதம் செய்தார்.

அதே சமயம், 'பாண்டவர்கள் ஐவரை காப்பேன்' என்று வாக்கு கொடுத்து இருந்தார் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர்.

ஸ்ரீகிருஷ்ணர் 'பாண்டவர்களை காப்பாற்ற "சிகண்டியை" முன் நிறுத்தி பீஷ்மரின் போரை பங்கம் செய்வேன்' என்றார்.

இப்படி சாமர்த்தியம் செய்யும் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர், 'எப்படி இருந்தாலும் 10வது நாள் போரில் தன்னை வீழ்த்தி விடுவார்' என்று புரிந்து கொண்டார் பீஷ்மர்.

ஆனால், 'சிகண்டி போன்றவர்கள் கையால் தான் வீழ்த்தப்பட கூடாது' என்று நினைத்தார். 

'நாளை வீழ போவது நிச்சயம் என்கிற போது, ஸ்ரீ கிருஷ்ண பரமாத்மாவின் கையால் சாக வேண்டும். அவர் நினைவோடு, அவர் தரிசனத்தோடு உயிர் விட்டு விட வேண்டும்' என்று நினைத்து கொண்டார்.

உடனே பீஷ்மர், "கிருஷ்ணனை நாளைய போரில் ஆயுதம் எடுக்க வைப்பேன்" என்று சபதம் செய்தார்.

10வது நாள் போரில், பீஷ்மர் கிருஷ்ணனை ஆயுதம் எடுக்க வைத்து உயிரை விடுவதற்கு, படு பயங்கரமாக போர் புரிந்தார்.

10வது நாள் போரில், பாண்டவர்கள் பக்கம் பெரும் நாசம் ஏற்பட்டது..

ஆயிரக்கணக்கான போர் வீரர்கள், யானை படை, குதிரை படை நாசமானது.

பாண்டவர்கள் பக்கம் நடக்கும் பெரு நாசத்தை கண்டு, ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் தன் ரதத்தை பீஷ்மரை நோக்கி செலுத்தினார்.

உத்வேகத்துடன் இருந்த பீஷ்மரை எதிர்க்க முடியாமல், அர்ஜுனனே திணறி போனான். 

சாரதியாக அமர்ந்து இருந்த கிருஷ்ணரை நோக்கி, சரமாரியாக அம்புகளை செலுத்தினார் பீஷ்மர்.

'அன்று பீஷ்மர் செய்த போரில், பார்த்தசாரதியின் மேல் பட்ட காயங்களை தான், திருவல்லிக்கேணியில் உள்ள பார்த்தசாரதி காட்டுகிறாரோ!' என்பது போல, அவர் திருமேனி உள்ளது.

அம்புகள் பட்டு ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் திருமேனியில் ரத்தம் வழிய, அர்ஜுனன் 'ரதத்தை திருப்பு' என்று சொல்ல, 

'பீஷ்மரை இனியும் உயிரோடு விட்டால் பேராபத்து' என்று கடும் கோபம் கொண்டு, தன் சுருள் சுருளான முடிந்த கேசம் அவிழ்ந்தது கூட கவனிக்காமல், 'இனியும் பொறுக்க முடியாது' என்ற கடும் கோபத்துடன், சத்தியமே ஸ்வரூபமான, சத்தியத்தை மீறாத பரமாத்மா, தன் பக்தனாக இருக்கும் பீஷ்மர் செய்த சபதத்தை காக்க, தன் சத்தியத்தை மீறினார்.

தன் மேல்-அங்கவஸ்திரத்தை தான் சாரதியாக அமர்ந்து இருந்த இடத்தில் போட்டு விட்டு, நீல ஜோதியாக, கையில் சக்கரத்தை ஏந்தி, தேரிலிருந்து குதித்து பீஷ்மரை நோக்கி கடும் கோபத்துடன் ஓடி வந்தார். 

பீஷ்மரான தன் சபதத்தை காக்க, தன் சபதத்தை விட்டு கொடுத்த ஸ்ரீ கிருஷ்ணரை பார்த்தார். 

"நீல ஜோதியாக தன்னை நோக்கி வரும் ஸ்ரீ கிருஷ்ணரின் கையால் இன்று உயிரை விடும் பாக்கியம் கிடைத்ததே!" 

என்று பேரானந்தம் அடைந்த பீஷ்மர், தன் ஆயுதங்களை கீழே வைத்து, தன்னை ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் வீழ்த்தட்டும் என்று நின்றார்.

அதற்குள், அர்ஜுனன் ஓடி வந்து ஸ்ரீ கிருஷ்ணரின் காலை பிடித்து கொண்டு, "கிருஷ்ணா! நீ இப்படி செய்ய கூடாது. ஆயுதம் எந்த மாட்டேன் என்று சபதம் செய்து இருக்கிறாய். பீஷ்ம தாத்தாவை கொல்லாதே! வா.. என்னுடன்.  தேரில் ஏறு.. நானே போர் செய்கிறேன்" 

என்று கட்டி பிடித்து இழுத்துக்கொண்டு தேரில் போய் அமர செய்தான்.

'தன் சத்தியத்தை காக்க, சத்ய ஸ்வரூபியான பரமாத்மா, தன் சத்தியத்தை கூட விட்டு விட துணிந்தாரே!!' என்று கண்ணீர் விட்டார் பீஷ்மர்.

அதே சமயம், "உயிர் போகும் சமயத்தில் பகவத் தரிசனம் என்ற வாய்ப்பை இழந்தோமே!" என்று ஒரு பக்கம் வருந்தினார்.

அன்றே, சிகண்டியை முன் நிறுத்தி, பீஷ்மரின் போரை பங்கம் செய்ய, அர்ஜுனன் பீஷ்மரை கீழே சாய்த்தான்.

அம்பு படுக்கையில் வீழ்ந்து கிடந்த பீஷ்மர், உயிரை விட சமயம் எதிர்பார்த்து காத்து இருந்தார்.

'ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் கையால் வீழ்த்தப்பட்டு, கடைசி மூச்சு விடும் பாக்கியம் கிடைக்காமல் போனதே!! 

விரும்பிய போது மரணம் என்ற வரம் கொண்ட எனக்கு, மீண்டும் ஸ்ரீ கிருஷ்ண தரிசனம் கிடைக்குமா?' 

என்று எதிர்பார்த்து காத்து இருந்தார்.

18 நாள் போர் முடிந்து, பங்காளிகள் அனைவருக்கும் தர்மபுத்ரரரே காரியங்கள் செய்து முடித்தார்.

தர்மபுத்ரர் பெரும் சோகத்தில் மூழ்கி, "ஐயோ! இந்த உடலால் மற்றவர்களுக்கு சேவை செய்ய வேண்டும் என்று சொல்லி இருக்க, இப்படி லக்ஷகணக்கான வீரர்களை கொல்ல காரணமாகி விட்டேனே! இந்த பாவத்துக்கு மீள முடியாத நரகம் தானே எனக்கு கிடைக்கும்" என்று புலம்ப ஆரம்பித்தார்.

'ராஜ தர்மம், ஸ்திரீ தர்மம், வைஸ்ய தர்மம், ப்ராம்மண தர்மம் என்று பல தர்மங்களை பீஷம தாத்தாவிடம் கேட்டு தெரிந்து வேண்டும்' என்று தர்மபுத்ரர் கிளம்ப, அவர் கூடவே ரிஷிகள், சகோதரர்கள் கிளம்ப, அர்ஜுனன் தேரில் தானும் ஏறி அமர்ந்து கொண்டார் கிருஷ்ண பரமாத்மா.

பீஷ்மர், தர்மபுத்ரருக்கு பல வித தர்மங்களை உபதேசித்தார்.

கூடவே வந்து இருக்கும் ஸ்ரீ கிருஷ்ணரை பார்த்தவுடனேயே, இந்த பக்வத் தரிசனத்தை பார்த்துக்கொண்டே உயிர் விட தயாராகி விட்டார்.

சஹஸ்ர நாமத்தால் ஸ்ரீ கிருஷ்ணரை ஸ்தோத்திரம் செய்து, 'இனியும் கிடைத்த வாய்ப்பை விட கூடாது', என்று முடிவு செய்து, கிருஷ்ண பரமாத்மாவை தரிசித்து கொண்டே உடலை விட்டு பிரிந்தார் பீஷ்மர்.

உத்தராயணத்துக்காக காத்து இருந்தார் பீஷ்மர் என்பது போல வெளி உலகுக்கு காட்டினாலும், 

பீஷ்மருக்கு "தன் பிராணன் விடும் சமயத்தில் கிருஷ்ண பரமாத்மா வேண்டும்" என்று ஆசைப்பட்டார்.

பக்தனின் அந்தரங்க ஆசையையும், ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் நிறைவேற்றி கொடுத்தார்.

'கோவிந்தா கோவிந்தா' என்று சொல்லும் போது, ஸ்ரீனிவாச பெருமாள் யாரை நினைக்கிறார். ஏன் காப்பாற்றுகிறார்? கஷ்ட காலத்தில், தெய்வபக்தி எப்படி சாத்தியமாகும்?

 கையில் பணம் வரும் போது, 

"பகவான் கருணை செய்கிறார்" என்றும்,

அதே பணம் செலவழிந்து போகும் போது, 

"பகவான் சோதிக்கிறார்" என்றும்,

சொல்வது 'உண்மையான பக்தி' என்று சொல்லிவிட முடியாது.

கடவுள் நம்பிக்கை இருப்பதால், 'ஆஸ்தீகமான பக்தி' என்று வேண்டுமானால் சொல்லலாம்.

கஷ்டம் வந்தாலும், லாபம் வந்தாலும், 'பகவான் கருணை தான் செய்கிறார்' என்று, அவரை நினைத்து கொண்டே இருப்பது தான் உண்மையான பக்தி.

லாபம் வந்தால் 'பகவான் கருணை செய்கிறார்' என்று ஏற்று கொள்கிறோம்.

கஷ்டம் வந்தால் 'பகவான் கருணை செய்கிறார்' என்று ஏற்று கொள்ள முடிவதில்லை.

'கஷ்டமும் அவர் தான் தருகிறார்..  அவருக்கு அது இஷ்டமென்றால், கஷ்டம் வந்தால் வந்து விட்டு போகட்டுமே! அவர் ஆசைப்பட்டால் துக்கத்தை போக்கட்டும்"

என்ற பக்குவம் நமக்கு எப்படி ஏற்பட முடியும்?

நம்முடைய கடைசி சுவாசத்தை விடும் சமயத்தில், 

சொந்தங்கள் கை விட்ட நிலையில், 

டாக்டர்களும் கை விட்ட நிலையில், 

உடம்பு வெலவெலத்து, 

மரண பயம் உண்டாகும் போது, 1000 தேள் ஒரே சமயத்தில் கொட்டும் மரண வலி உண்டாகும் போது,

'மரண பயத்தை போக்கி, கடைசி மூச்சு விடும் சமயத்தில், எனக்கு அபயம் தரப்போவது அந்த நாராயணனே!' 

என்ற தெளிந்த ஞானம் (அறிவு) இன்றே நமக்கு ஏற்பட்டால் மட்டுமே, நமக்கும் இந்த பக்குவம் ஏற்படும்.

பிராணன் விடும் சமயத்தில் மரண பயத்தை போக்கி காப்பாற்ற போகும் "பரமாத்மா நாராயணன்" நமக்கு துணை என்ற ஞானம் (அறிவு) நமக்கு ஏற்படும் போது, 

சுகம் வந்தாலும், துக்கம் வந்தாலும், இரண்டையும் மன சஞ்சலசம் அடையாமல் சமாளிக்க துணிவு வரும்.

இப்படி 'பகவான் இஷ்டம்' என்று திட பக்தி உள்ள பக்தனுக்கு ஏற்படும் துன்பமும், வருவது போல வந்து பனி போல தானே விலகி விடும்.

இந்த திடபக்தியின் காரணமாக, மகாத்மாக்கள் தங்கள் கடைசி சுவாசம் விடும் சமயத்தில், மரண அவஸ்தைகள் இல்லாமல் பகவத் தரிசனம் பெற்று, மோக்ஷம் அடைந்து விடுகிறார்கள்.

பக்தி இல்லாதவர்களுக்கும், துன்பங்கள் ஏற்படுகிறது. ஆஸ்தீகமான பக்தி உள்ளவர்களுக்கும், துன்பங்கள் ஏற்படுகிறது.

திட பக்தி உள்ளவர்களுக்கும், துன்பம் நேருகிறது.

'காலம்' என்ற விதி யாவருக்கும் பொதுவாக தான் செயல்படுகிறது.

காலம் கொடுக்கும் துன்பத்தை சமாளிக்க, துன்பத்தை போக்க, பகவான் தயாராக இருந்தாலும், நம்மிடம் இந்த திட பக்தியை எதிர்பார்க்கிறார். குறைந்த பட்சம் ஆஸ்தீக பக்தியாவது எதிர்பார்க்கிறார்.

திட பக்தி உள்ளவர்களை துன்பங்கள் தாக்குவது போல நமக்கு தோன்றினாலும், அது உண்மையில் அவர்களை தாக்குவதில்லை.

காரணம், 

திட பக்தி உள்ளவர்களுக்கு துன்ப காலங்களில் 'தன்னுடைய நினைவை கொடுத்து' பகவான் காப்பாற்றி விடுகிறார்.

திரௌபதிக்கு ஹஸ்தினாபுர சபையில் அவமானம் ஏற்பட, பாண்டவர்கள், பீஷ்மர் அனைவரும் செய்வதறியாது இருக்க, துன்பத்தின் அருகில் தள்ளப்பட்டாள்.

புடவையை பிடித்து இழுக்க துச்சாதனன் முயற்சிக்க, இந்த பெரும் துன்பத்தில் இருந்து தப்பிக்க வழி தெரியாமல் தவித்த திரௌபதிக்கு 'திடீரென்று துவாரகையில் இருக்கும் பகவான் ஸ்ரீ கிருஷ்ணரின் ஞாபகம்' வந்தது.

திரௌபதியிடம் இந்த திட பக்தி இல்லாமல் போயிருந்தால், 'கிருஷ்ணர் காப்பாற்றுவார்' என்ற நினைவே எழுந்து இருக்காது.

'ஸ்ரீ கிருஷ்ணரை பகவான் என்று இன்று நாம் நினைப்பது ஆச்சரியமில்லை.

அப்போது, சம காலத்தில் மனித ரூபத்தில் துவாரகையில் இருந்தார் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர்.

துவாரகைக்கும் ஹஸ்தினாபுரத்துக்கு எத்தனை தூரம் இருக்கிறது? 

ஹஸ்தினாபுர சபையில் தான் அவமானப்படும் போது, இங்கு அழைத்தால், அவர் எப்படி காப்பாற்ற முடியும்? 

வருவதற்கே ஒரு நாள் ஆகுமே? 

அதுவரை துச்சாதனன் சும்மா இருப்பானா?

என்ற எந்த கேள்வியும் திரௌபதிக்கு எழவில்லை. 

எங்கும் உள்ள பரமாத்மா ஸ்ரீ கிருஷ்ணர், நம் கூக்குரலை கேட்பார் என்று "கோவிந்தா.. கோவிந்தா.." என்று கதறினாள்.

துவாரகையில் சத்யபாமாவுடன் சொக்கட்டான் விளையாடி கொண்டிருந்த ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் "அக்ஷையம்" என்று சொல்லி தாயக்கட்டையை உருட்டி போட, 

ஹஸ்தினாபுரத்தில் இருந்த திரௌபதிக்கு பல வண்ண வண்ண புடவைகள் வர தொடங்கியது. 

துச்சாதனன் புடவையை இழுத்து சளைத்து மயங்கினான்.. ஆனால் பகவான் திரௌபதியின் மானத்தை காக்க சளைக்கவில்லை. 

திட பக்தி இல்லாதவர்களுக்கு, கஷ்ட காலம் வந்ததும், நம்பிக்கை குலைந்து விடுகிறது. 

ஆபத்து சமயத்தில் பகவான் நினைவும் எழாமல், மறந்து விடுகிறது.

திட பக்தி உள்ளவர்கள் கஷ்ட காலத்தில் தெய்வத்தை மறப்பதில்லை. 

அவர்கள் மறந்தாலும் பகவான் தன்னை நினைக்க வைத்து, வரும் கஷ்டங்கள் பனி போல விலகி விடுகிறார். 

மேலும் பக்தி அவர்களுக்கு அதிகமாகிறது.

திருப்பதியில் ஸ்ரீனிவாச பெருமாளை பார்த்து "கோவிந்தா! கோவிந்தா!" என்று சொல்லி நாம் கோஷம் இடும் போது, பெருமாள் ஆபத்தில் சிக்கி இருந்த திரௌபதியை காப்பாற்றியது போல, நம்மையும் காக்கிறார்.

திரௌபதியை காப்பாற்றிய, திரௌபதியின் பயத்தை போக்கிய "கோவிந்தா.." என்ற நாமத்தை, நாமும் உணர்ந்து சொல்லும் போது, நம்மை எதிர்கொண்டு இருக்கும் ஆபத்துக்கள் பனி போல விலகி விடும்.

கஷ்டம் வந்தாலும், "பகவான் துணை" என்று திட பக்தியை வளர்த்து கொள்வோம். 

வரும் இன்னல்கள் பனி போல விலகுவதை கண்டு அனுபவிப்போம்.

Why Kumkum is used instead Saffron? Why Hindu women apply kumkum in forehead.. How do we lost these reasons from our mind? Lets introspect...

Why Kumkum is used instead Saffron? 

Why Hindu women used to take bath using turmeric, and apply kumkum in forehead? 

The word "kumkum" is actually a sanskrit word. 

Actually, it refers the 'Saffron powder', but not the kumkum we use. 

Vedic Sastra, actually recommend pooja to vedic gods using Saffron (kumkum) powder or it's flower.

Whether we do pooja for Maha-kali, or Sri Krishna, it recommends pooja using Saffron (kumkum). 

One day, Kanchi Maha Periyavar Sri Chandrasekara Swamigal (lineage of Adi Sankara Peetam), asked his devotees about this topic... 

"Vedic Sastra recommends pooja using Saffron (kumkum). 

We can't buy Saffron as it is too costly. 

But, any reason why we are using red kumkum instead of actual saffron (kumkum)?", paramacharya asked.  

The devotees gathered at that time, remained silent. 

Some of them might knew the answer. But everyone preferred to stay silent to listen to his answer which would be very interesting. 

Maha Periyavar himself answered... 

"As per Vaidya Sastra (Ayurveda), saffron have medical benefits to 'cure skin diseases' and also helps to 'reduce body heat'. 

Turmeric also have similar benefits alike Saffron. 

In our Vedic Sastra, for every guidelines suggested, there exist alternate guidelines (प्रथिनिति विचारम) as well. 

That means, if suggested material is not available, vedic sastra allows nearest equivalent alternate material. 

By that alternate guidelines (प्रथिनिति विचारम), it is allowed to use turmeric powder in place of Saffron (kumkum). 

Some people used to mix saffron in boiled milk with sugar and drink daily for health.

Saffron is too costly to buy. 

So, To get the same benefit, Most people use turmeric powder in boiled milk with sugar and drink daily for health. 

Similarly, 

While doing pooja on MahaKali, Mahalakshmi, Ganesh, Sri Krishna or any Vedic Gods, if saffron is not affordable, it was recommended to use Turmeric powder as alternate. 

To make turmeric look alike Saffron (kumkum), we add some red color and give it a name 'kumkum'. 

The kumkum which we are using to do pooja on Devi TripuraSundari @ kanchipuram is the red turmeric powder, which is an accepted vedic practice." 

Thus Sri Kanchi Maha Periyavar explained the meaning and purpose of kumkum.

Hindu women, those days protected their skin using turmeric bath. 

Having Saffron (Kumkum) in forehead was a practice when our country was the richest, before foreign conquest. 

Slowly, we started using Red Turmeric as Kumkum. 

It's very sad to see Hindu woman despite medical benefits behind, they avoid kumkum  

It's very sad to see some use chemical stickers and some walk with nothing in forehaed like other religion community.

Even today, foreigners believe and portray "a hindu women with a kumkum". 

But it's very sad that, Hindu woman lost their pride of these traditions which are scientific and traditional. 

As Indians, we should not forget what happened From 947AD till 1947AD. 

Our country was looted by foreign religious invaders for 1000 continuous years at supreme power. 

 Temples were looted, destroyed and mosque were built over that. 

Millions of Vedic Brahmins were massacred in these 1000 years, as most of them stayed in and around temples. 

They became the 1st Targets. 

This land which had brahmins who had learnt 1 veda, 2 veda (dwevedi),3 veda (trivedi), 4 veda (chaturvedi) are no more. 

Now a days their families still hold these surnames but lost vedic studies. 

Today almost 97% of brahmin families have became namesake brahmins holding these pride surnames. 

India not just had lost the temples, wealth, but the knowledge of Veda and it's reasons. 

When someone reads Mahabaharat today and finds Karna took Naga Astra (a missile which can spread poison) by chanting vedic mantra, no one knows today, what mantra he recited and what procedure he used. 

In 1000 years, when vedic brahmins got killed, and vedic scriptures burnt and temples destroyed, we lost all treasures... 

We as People of this land, should at least visualize the pain that forefathers in our family had gone thru. 

Everyone of us were rich those days. 

People in this land never had a reason to beg foreigners those days.

The whole Bharat Land was self-sufficient and lived in their home town with family together.

Imagine the pride we had, those days. 

We lost everything in this 1000 years.. 

Most importantly, Today, we don't even know many Hindu Dharma and Rituals and practice because of the lost we incur due to those 1000 years of invasion. 

Today, Most of us, don't even know why woman had kumkum on their forehead. 

How shamefully we were driven by foreign invaders. 

Hindus must introspect. 

Most of the times, Kshatriyas (kings) had to give up their lives, when these foreign invaders tried to attack civilians and temples directly instead fighting with them. 

Mohammed Gajini 17 times he tried to destroy and loot golden somnath temple only and killed many civilians. 

The people in Saurashtra had no choice than to escape. 

They migrated till Tamilnadu to save their lives. 

How sad we suffered.. !! Alas !!

When Kshatriya fall down, Brahmins became the poorest of all, as kings were the saviors of their basic needs. 

When British around 1800AD smelled the downfall of Islamic rulers, they used their power to finish islam rulers and took over the control of entire India (including today pakistan, bangladesh). 

Hindus who got converted into Islam thru Rape, and fear of sword from 947AD till 1800AD also now left alone like beggars, along with existing brave hindus.

Bharat land at that time was covered with 90% True hindus and 10% converts to Islam. 

All people during that became extreme poor. The once Richest Nation in the earth where columbus, vascodagama, megasthanese tried to visit India has now became extreme poorest Nation because of loot and destroy of education and killing of vedic brahmins. 

The left alone wealth including kohinoor diamond was also taken to Britain.

Christianity was promoted in full swing in all coastal sides. 

Churches were built. 

On poor hindus, money was spent to make them christians, thereby to make entire country a Christian Nation to gain civilians support. 

British Christian absolutely aware that some of the Hindus who had been living as muslims from 947AD were the hard targets and were very hard to get converted to Christianity as Islam was created with a disbelief in Christ as God. 

So, at one side british christian rulers while converting some hindus to Christianity and some as psuedu secular hindus, 

they noticed that muslims have become major threat to create civil disturbance.

Instead trying to convert those Hindu muslims to Christianity, they tried to attack them with force. 

Mughal dynasty was uprooted from Delhi. 

All Deccan Sultanate's were decimated. 

Finally, 

they uprooted Tipu Sultan and shot all his sons and make an end for Islamic Rule which dominated our land for 1000 years with low tax on hindu those converted to Muslim and heavy tax on brave Hindus. 

Poor Hindus of some section started to get converted to Christianity. 

More than Christian belief and it's god, shaming Hindu Vedic Gods, shaming Vedic Believes like having kumkum in forehead was criticized. 

As brahmins were so poor those days and everyone in general being poor, no one had time to check these facts. 

More than Dharma, Food and survival became a major issue for civilians. 

Christian believers punished Galileo when he predicted that Earth is round, as Christianity believed that "Earth is Flat" during that time as per old testament. 

They smartly hided their own facts.. 

But Shamed all Hindu customs and gods, to create hatred mindset on Hindu Dharma.  

On other side, money was given for those who accepted Christianity. 

Being poor and no time to retrospect the truth and value we possessed, conversion to Christianity started to flourish.. 

Those with western mindset, those who don't fight with them were respected by british christian rulers. 

Those who don't have western mindset and appeasement to Christian rulers were hanged and jailed. 

But 90% of Indians were below poverty that time. 

So food and life became very important for many. 

For administration, they enticed poor brahmins to study english. 

With extreme poverty, few Brahmins started to work as clerk, teacher, advocate from 1850s. 

Since they don't fight, British trusted brahmin community for their admin work.

Due to this, vedic brahmin families slowly got deviated and started to leave vedic studies and took western studies which can give them jobs to live. 

Bhagat Singh was hanged, 

Va Vu Chidambaram pillai was jailed more than a decade and tortured who was a richest businessman (vaishya) and purchased ship on his own to do his business without paying tax to christian rulers, 

Brahmins like Mangal Pandey, Chandrasekhar asad protested the british conquest, 

Bharathi, the greatest poet and freedom fighter, died as poor like an orphan, 

Vanchinathan killed himself after shooting a district collector 

and many tried their best to get rid of this foreign religious rulers. 

British shamed other communities as slaves. 

They shamed them, tortured them. 

The people who were considered as Sudra (employee category people) were the most affected from 947AD. 

They became helpless. 

British Christians treated them as slaves and gave jobs to few of them as policemen to attack their own Freedom fighters. 

Due to extreme poverty, not just Sudra (employee category people), even brahmin community joined Army and ended up attacking their own people. 

Mangal Pandey, a brahmin joined British Army himself..  

Later revolted in 1857 which started the India Independence movement with british.

Our Land was filled with confusion. 

Some Brahmins became a slave of western mindsets. 

Some became freedom fighters and lost their lives. 

Some Vaishya (business) became a slave of western mindsets. 

Some became freedom fighters and lost their wealth. 

Some Sudra (employee) became a slave of western mindsets and became servant and policemen. 

Some became freedom fighters and lost their lives. 

By the time, British Christians took over the control of this entire land, almost all existing kings were no longer kshatriya (protector).. 

most of them surrendered their land and accepted royalty from them. 

Some kings who are real kshatriya (protector) like marudhu pandiya, veera pandiya all were captured and hanged in public by christian british rulers. 

Hindus who were living as muslim civilians at core hated the british rule. 

Yet some poor muslims took jobs for their earnings. 

At 1857AD, when british rulers asked to bite the bullet which is coated with pig's meat, muslim civilians revolted. 

When muslims and hindus revolted together, entire British govt faced a civil disturbance and huge life threat as many were working in british army as well. 

Rest is history... 

By 1947, after 2 consecutive world wars (thanks to hitler) Britain got hit badly. Reviving Economy at Britain became prime focus for them. 

Finally they decided to leave this poorest country India, in the hands of British mindset and pseudo secular leader Nehru (Brahmin) who had his studies in British soil and with no Vedic background instead holding the prefix "Pandit". 

It's time for Hindus now to introspect Hindu Dharma. Ladies must start apply Kumkum and understand the Vedic Reasons and Medicinal (Ayurveda) reasons.