பகவான் விராட் ரூபத்தில் 14 லோகங்களாகவும் இருக்கிறார். அவரே திருமலையில் ஸ்ரீனிவாசனாக இருக்கிறார். அந்த ஶ்ரீனிவாசனை "எப்பொழுது தரிசிப்பேன்? எப்பொழுது தரிசிப்பேன்?" என்ற தாபத்தோடு பிரார்த்தனை செய்து கொண்டே சேஷாசலம் நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தாள்.
ஜாம்பவதி முன் ஜென்மத்தில், திருமலையில் ஏறும் போது, செய்த பிரார்த்தனை.
कदा द्रक्ष्ये श्रीनिवासस्य वक्षः श्रीवत्स रत्नै: भूषितं विस्तृतं च ।
कदा द्रक्ष्ये श्रीनिवासस्य तुन्दं वलित्रयेणाङ्कितं सुंदरं च ॥
कालंकालं समासाद्य नराणां नरपुङ्गव। बलवर्ष्मप्रभावा हि प्रहीयन्त्युद्भवन्ति च ।।
तदलं बत तद्रूपं द्रष्टुं कुरुकुलोद्वह। युगं समनुवर्तामि कालो हि दुरतिक्रमः ।।
யுகங்கள் அதனதன் சக்திக்கு ஏற்று நடப்பது போல, இந்த பூமியும், நதிகளும், மரங்களும், மலைகளும், சித்தர்களும், தேவர்களும், ரிஷிகளும் காலத்தை ஏற்று அனுசரித்து நடக்கிறார்கள்.
மனிதர்களுடைய தேக பலமும் யுகம் செல்ல செல்ல குறைகிறது. முந்திய யுகங்களில் தேக பலம் அதிகமாக இருக்கிறது.
காலத்தை அனுசரித்து நான் இருப்பதால், நீயும் அந்த ரூபத்தை பார்க்க ஆசைப்பட வேண்டாம். காலத்தை மீறி நாம் இருக்க கூடாதல்லவா?"
என்றார் ஹனுமான்.
युगसङ्ख्यां समाचक्ष्व आचारं च युगेयुगे। धर्मकामार्थभावांश्च कर्मवीर्ये भवाभवौ ।।
"யுகங்களின் கால அளவை அந்த யுகங்களில் இருந்த ஆசாரங்களை, அறம் பொருள் இன்பம் போன்றவைகளின் உண்மையான அர்த்தத்தை, பாவம் புண்ணியம் பற்றியும், ஆற்றலையும், பிறப்பையும், இறப்பையும் பற்றி எனக்கு நீங்கள் சொல்ல வேண்டும்"
என்று கேட்டான் பீமன்.
कृतं नाम युगं श्रेष्ठं यत्रधर्मः सनातनः। कृतमेव न कर्तव्यं तस्मिन्काले युगोत्तमे ।।
न तत्र धर्माः सीदन्ति क्षीयन्ते न च वै प्रजाः। ततः कृतयुगं नाम कालेन गुणतां गतम् ।।
ஹனுமான், பீமனை பார்த்து,
"க்ருத யுகத்தில் தர்மம் (அறம்) நிலையாக இருந்தது. அந்த யுகத்தில் நல்ல தர்மங்களே (அறமே) செய்யப்பட்டது. அதர்மமாக (அறமில்லாமல்) காரியங்கள் செய்யப்படவில்லை. அந்த யுகத்தில் தர்மம் (அறம்) வாடவே இல்லை. மக்களும் குறையாமல் இருந்தனர். இதனாலேயே இந்த யுகம் க்ருத யுகம் என்று அழைக்கப்பட்டது.
देव दानव गन्धर्व यक्ष राक्षस पन्नगाः। नासन्कृतयुगे तात तदा न क्रयविक्रयः ।। न सामऋग्यजुर्वर्णाः क्रिया नासीच्च मानवी। अभिध्याय फलं तत्र धर्मः संन्यास एव च ।। न तस्मिन्युगसंसर्गे व्याधयो नेन्द्रियक्षयः। नासूया नापि रुदितं न दर्पो नापि वैकृतम् ।।
க்ருத யுக சமயத்தில், தேவர்களும், அசுரர்களும், கந்தர்வர்களும், யக்ஷர்களும், ராக்ஷஸர்களும், பன்னகர்களும் இந்த பூமியில் இருக்கவில்லை.
அந்த யுகத்தில், வாங்குவது-விற்பது என்ற காரியங்கள் இல்லை.
ருக், யஜு ஸாம என்று தனித்து இல்லாத காலம் அது.. மனிதர்களுக்கு உழைக்க அவசியமும் இல்லை.
அந்த யுகத்தில் நினைத்த மாத்திரத்தில் அனைத்தும் கிடைத்தது.
அனைவருக்கும் ஸந்யாஸமே (மோக்ஷ எண்ணமே) இருந்தது.
அந்த யுகத்தில் நோய் யாருக்குமே இல்லை.
அந்த யுகத்தில் புலன்கள் தன் சக்தியை இழப்பதே இல்லை.
அந்த யுகத்தில் யாருமே மற்றவரின் நல்ல குணத்தை பார்த்து அஸூயை படாமல் இருந்தனர்.
அந்த யுகத்தில் யாரும் அழுவதில்லை. யாருக்கும் தன்னை பற்றி அகங்காரம் இல்லை. யாரும் கபடம் செய்வதில்லை.
न विग्रहः कुतस्तन्द्री न द्वेषो न च पैशुनम्। न भयं नापि संतापो न चेर्ष्या न च मत्सरः ।।
யாரும் சண்டை இடுவதும் இல்லை.
அந்த யுகத்தில் யாருக்கும் சோம்பல் கிடையாது. யாரிடமும் விரோதமும் கிடையாது. யாருமே மற்றவரை கோள் சொல்வதும் கிடையாது.
எதை நினைத்தும் பயமும் கிடையாது.
கிடைக்கவில்லையே என்ற தாபமும் யாருக்கும் கிடையாது. பொறாமையும் கிடையாது.
समाश्रयं समाचारं समज्ञानं च केवलम्। तदा हि समकर्माणो वर्णा धर्मानवाप्नुवन् ।।
க்ருத யுகத்தில் இருந்த க்ஷத்ரியர்கள் (army,police), பிராம்மணர்கள் (vedic scholars with 6 duties), வைசியர்கள் (employer), சூத்திரர்கள் (employee) அவர்களுடைய இயற்கையான குணத்தில் கலப்படம் இல்லாமல் இருந்தனர். தங்கள் கடமையை பற்றுடன் செய்து கொண்டிருந்தார்கள்.
அந்த க்ருத யுகத்தில் இருந்த நான்கு வர்ணத்து மக்களும்,
பிரம்மத்தை அடைவதையே நோக்கமாக கொண்டிருந்தனர்.
அந்த பிரம்மத்தை அடைவதற்காக ஒழுக்கத்தோடு எப்பொழுதுமே இருந்தார்கள்.
பிரம்மத்தை பற்றிய அறிவும் கொண்டிருந்த இவர்கள் அதற்கான காரியங்களே செய்து கொண்டிருந்தார்கள். பிரம்மத்தை அடையும் தகுதியோடு இருந்தார்கள்.
ஒரு சமயம், திரௌபதி திவ்யமான நறுமணம் கொண்ட 1000 இதழ்கள் கொண்ட தாமரை மலரை கண்டாள்.
சௌகந்திக மலரை பறிக்க சென்றான் பீமன்.
அந்த சமயம் சகோதரர்களோடு அர்ஜுனன் இருந்தானா?
பீமன் வரவில்லையே என்று தர்மபுத்திரர் திரௌபதி, நகுலன், சகாதேவனோடு, அங்கிருந்த ப்ராம்மணரைகளையும் கடோதகஜன் உதவியோடு அழைத்து கொண்டு, கந்தமாதன் என்ற மலையை அடைந்தார்கள்.
குபேரன் "பீமன் சௌகந்திக மலர்களை வேண்டுமளவுக்கு எடுத்து கொள்ளட்டும்" என்று அனுமதி கொடுத்த பிறகு, பீமன் மலர்களை பறித்து கொண்டான்.
ऊषुर्नातिचिरं कालं रममाणाः कुरूद्वहाः |
प्रतीक्षमाणआ बीभत्सुं गन्धमादनसानुषु ||
- ஆரண்ய காண்டம் (மஹாபாரதம்)
கந்தமாதன் என்ற அந்த மலை அடிவாரத்திலேயே சில காலம் பீபத்ஸு என்ற பெயர் கொண்ட அர்ஜுனனை எதிர்பார்த்து வசித்து வந்தார்கள்.
பதில்: சௌகந்திக மலரை பீமன் பறிக்க சென்ற போது, பாண்டவர்களோடு அர்ஜுனன் இல்லை
பெரிய ஆபத்துக்கள் நீங்க… சொல்ல வேண்டிய மந்திரம். எந்த அனுபவத்தில் சொல்ல வேண்டும்?
வேத மந்திரம்:
இமம் மே வருண ஸ்ருதி....
ஶ்ரீ ஶ்ரீ அண்ணா (ஶ்ரீ கிருஷ்ணப்ரேமி ஸ்வாமிகள்) இந்த ஒரு வரிக்கு மட்டும் கொடுக்கும் ஆச்சர்யமான விளக்கம்… (visit srisrianna.com to download discourses)
इमम् मे वरुण श्रुधि
Rigveda: Mandala 1 - Suktam 25 Mantra 19
YajurVeda: Chapter 21 Mantra 1
இமம் மே வருண ஸ்ருதி.... என்ற வேத மந்திரம், பொதுவாக வருணனை குறித்து சொல்லப்படுகிறது.
ஆனால்,
இதே மந்திரம், சந்தியா வந்தனத்தில், சூரியனை பார்த்து சொல்லும்படியாகவும் இருக்கிறது என்று பார்க்கிறோம்
"ஹே வருணா! என்று நான் கூப்பிடுவதை கேளுங்கள்" (இமம் மே வருண ஸ்ருதி) என்பது இந்த மந்திரத்துக்கு அர்த்தம்.
சூரியனை பார்த்து, "ஹே வருணா" என்று சந்தியாவனத்தில் அழைக்கிறோம்.
சூரியனும், வருணனும் வேறு வேறு தேவன் அல்லவா? இந்த சந்தேகம் பொதுவாக உண்டாவது சகஜம்.
பொதுவாக, எந்த வேத மந்திரத்தை எடுத்தாலும், அதில் 3 தெய்வங்கள் அடக்கம்... ராம மந்திரம், திருவஷ்டாக்ஷர மந்திரத்துக்கும் இது பொருந்தும்.
1. "ராம நாமமே (சப்தமே) பகவான் தான்" என்று தியானிப்பது ஒரு முறை
(ஹனுமான் ராம நாமத்தை ஜபம் செய்து கொண்டிருந்தார். ராம நாமத்திலிருந்தே, பகவான், ஶ்ரீ ராமபிரானாக அவதாரம் செய்தார்.
2. ராம ஜபம் செய்யும் போது, ராமபிரானை தியானிப்பது ஒரு முறை
3. ராம ஜபம் செய்யும் போது, பரமாத்மா நாராயணனை தியானிப்பது ஒரு முறை.
இவ்வாறு, ராம நாமம் என்ற தாரக மந்திரத்தை, மூன்று விதத்தில் ஜபிக்கலாம்.
இங்கு "வருணா" என்று சொல்லும் போது,
1. வருணன் என்ற வேத மந்திரமே (ஒலியே) பரமாத்மா தான் என்று ஜபிப்பது ஒரு நிலை.
2. வருணன் என்று சொல்லும் போது, வருண தேவனை தனியாக தியானித்து ஜபிப்பது ஒரு நிலை.
3. வருணன் என்று சொல்லும் போது, அந்த வருண தேவனும் விராட் ஸ்வரூபமாக இருக்கும் நாராயணனுக்குள் அடக்கம் என்று உணர்ந்து, நாராயணனை ஜபிப்பது ஒரு நிலை.
உண்மையான மெய் ஞானிகள் 3ம் நிலையில் இருந்து கொண்டு த்யானம் செய்கிறார்கள்.
பரவாசுதேவன் நாராயணனின் அறிவு "வேதம்" என்று சொல்லப்படுகிறது.
ப்ரம்ம தேவன் படைக்கப்பட்ட போது, வேதத்தை கொடுத்தார்.
வேதம் சொன்னபடி உலகங்கள் படைக்கப்பட்டன. சப்த ரிஷிகள் படைக்கப்பட்டனர். அவர்கள் மூலம் தேவர்கள், அசுரர்கள், பக்ஷிகள், மிருகங்கள், மனிதர்கள் படைக்கப்பட்டனர்.
இந்திரன் படைக்கப்படும் முன்பேயே வேதம் இருந்தது. வேதம் "இந்திராய ஸ்வாஹா" என்று சொல்கிறது
தேவர்களை படைத்த ப்ரம்ம தேவன், "இந்திராய ஸ்வாஹா" என்று சொல்லும் போது, தன்னை படைத்த நாராயணனின் புஜமே இந்திரன் என்று த்யானம் செய்கிறார்.
தான் படைத்த தேவேந்திரனை ப்ரம்மா தியானிப்பது இல்லை.
அந்த தேவேந்திரன் நாராயணனின் புஜமாக இருக்கிறான் என்றே த்யானம் செய்கிறார்.
இங்கு "ஹே வருணா! என்று நான் கூப்பிடுவதை கேளுங்கள்" (இமம் மே வருண ஸ்ருதி), என்று சொல்லும் போது, இந்த வேத மந்திரமே பரமாத்மா தான் என்று நினைப்பது ஒரு முறை.
"ஹே வருணா! என்று நான் கூப்பிடுவதை கேளுங்கள்" (இமம் மே வருண ஸ்ருதி), என்று சொல்லும் போது, வருண தேவனை நினைத்து ஜபம் செய்வது ஒரு முறை. வருண தேவன் மூலம் நமக்கு புஷ்டியும், மழையும் (தண்ணீர்) கிடைக்கும்.
அதே சமயம் "ஹே வருணா! என்று நான் கூப்பிடுவதை கேளுங்கள்" (இமம் மே வருண ஸ்ருதி), என்று சொல்லும் போது,
ஞானிகள், வருணன் என்ற பெயரில் கருணையை வர்ஷிக்கும் நாராயணனின் கண்களை த்யானிக்கிறார்கள்.
பகவான் எங்கேயோ வைகுண்டத்தில் இருக்கிறார். நாம் கூப்பிடுவது அவர் காதில் கேட்குமா?
கஜேந்திரன் என்ற யானை, "ஹே ஆதி மூலமே" என்று அழைத்தது. பகவான் நாராயணனுக்கு கேட்டதே!
உடனே அபயம் கொடுத்து காப்பாற்றினாரே !
அது மட்டுமா!
பகவான், மனித வடிவம் எடுத்து ஶ்ரீ கிருஷ்ணனாக துவாரகையில் இருக்கிறார்.
மனித உருவில் தான் இருக்கிறார்
பல மைல் தூரத்தில் உள்ள ஹஸ்தினாபுர அரச சபையில், யாருமே காப்பாற்ற முடியாத நிலையில் இருக்கும் திரௌபதி, தன் மானத்தை இழக்கும் பேராபத்தில் இருந்த போது, மனித உருவத்தில் இருக்கும் ஶ்ரீ கிருஷ்ணன் தன்னை நிச்சயம் காப்பாற்றுவார் என்று திடமாக நம்பினாள்.
மனித உருவில் இருக்கும் ஶ்ரீ கிருஷ்ணர், துவாரகையிலிருந்து எப்படி உடனே வருவார்? என்று சந்தேகப்படவில்லை.
உடனே "ஹே கோவிந்தா" என்று அழைத்தாள்.
பல மைல் தூரம் இருக்கும் ஶ்ரீ கிருஷ்ணருக்கு இவள் அழைப்பது கேட்டது.
மனித உருவில் இருக்கும் ஶ்ரீ கிருஷ்ணர், தேரை கிளப்பி கொண்டு அஸ்தினாபுரம் வரை சென்று திரௌபதியை காப்பாற்றலாம். ஆனால் அதற்கு இப்பொது அவகாசமில்லை.
அப்பொழுது துவாரகையில் ருக்மணியோடு சொக்கட்டான் ஆடி கொண்டிருந்தார்.
திரௌபதி காப்பாற்ற படவேண்டும் என்று சங்கல்பித்து "அக்ஷயம்" என்று சொக்கட்டானை உலுக்கி போட, துச்சாதனன் திரௌபதியின் புடவை பிடித்து இழுக்க, மலை மலையாக பல பல வண்ண வண்ண புடவைகள் திரௌபதி அணிந்திருந்த புடவை வழியே வெளி வர தொடங்கியது.
எதிரியான துச்சாதனன் களைத்து விட்டான்.. இன்னும் புடவைகள் திரௌபதியை காக்க காத்து இருந்தது.
திரௌபதியின் ஆபத்து விலகியது.
உள்ளும் புறமும் உண்மையாக பகவானை நினைத்து, தன்னை நிச்சயம் காப்பாற்றுவார் என்று நினைத்த கஜேந்திரன், திரௌபதி இருவரும், பகவானின் பெயரை, சந்தேகமில்லாமல், திடமான எண்ணத்தோடு சொல்லி பயனை அடைந்தார்கள்.
அது போல,
ஸாயங்கால சந்தியா வந்தனம் செய்யும் போது, கஜேந்திரன், திரௌபதி கொண்டிருந்த விசுவாசத்தை போல, "ஹே வருணா! என்று நான் கூப்பிடுவதை கேளுங்கள்" (இமம் மே வருண ஸ்ருதி) என்று அழைத்தால், நமக்கு நேர இருக்கும் பெரும் ஆபத்திலிருந்து பகவான் நம்மை நிச்சயம் காப்பாற்றுவார்.
இப்படி ஒரு அர்த்தம் கொண்ட சாயங்கால சந்தியா வந்தனத்தை தெரிந்து கொண்ட பிறகும், ஒருவன் செய்யாமல் இருக்க முடியுமா?
வட கிழக்கில் வீசிய காற்றினால், 1000 இதழ்கள் கொண்ட, சூரியனுக்கு ஒப்பான பிரகாசத்தோடு திவ்யமான ஒரு தாமரை பூ தற்செயலாக வந்து விழுந்தது.
பாஞ்சாலியான திரௌபதி, அந்த திவ்யமான மணம் கொண்ட, மனதை மகிழ்விக்க கூடிய காற்றினால் கொண்டு வரப்பட்ட பூமியில் விழுந்து கிடக்கும் சுத்தமான அந்த தாமரையை பார்த்தாள்.
तच्छुभा शुभमासाद्य सौगन्धिकम् अनुत्तमम्।
अतीवम् उदिता राजन् भीमसेनम् अथाब्रवीत् ।।
- வியாச மஹாபாரதம் (வன பர்வம்)
அந்த ஸௌகந்திக புஷ்பத்தை கையில் எடுத்த திரௌபதி, பீமசேனனை பார்த்து, "பீமசேனரே! திவ்யமாக இருக்கும், மிகவும் அழகாக இருக்கும், பூக்களில் உத்தமாக இருக்கும், நறுமணம் கொண்ட, அழகிய வடிவம் கொண்ட, என் மனதை மகிழ்விக்க கூடிய இந்த மலரை பாருங்கள்.
இந்த மலரை தர்ம ராஜருக்கு கொடுப்பேன்.
இதே ஜாதியை சேர்ந்த மலரை மேலும் பறித்து கொண்டு தாருங்கள்.
அந்த பூக்களை நான் காம்யக வனத்தில் உள்ள நமது ஆஸ்ரமத்தில் வைத்து கொள்வேன்.
பார்த்தரே ! நான் உங்களுக்கு ப்ரியமானவள் என்று நினைத்தால், இந்த மலர்களை இன்னும் நிறைய பறித்து கொண்டு வாருங்கள். நான் அவைகளை நமது காம்யக வனத்தில் உள்ள நமது ஆஸ்ரமத்திற்கு கொண்டு போக விரும்புகிறேன்" என்றாள்.
பீமன், திரௌபதியின் இந்த சாதாரண ஆசையை நிச்சயம் நிறைவேற்றுவது என்ற முடிவோடு, மலரை கொண்டு வந்த திசை நோக்கி நடக்க ஆரம்பித்தான். பெரும் மலைகளில் ஏறி அந்த ஸௌகந்திக புஷ்பத்தை தேடி அலைந்தான்.
அப்போது ஹனுமான் வயதான வானரம் போல அவன் போகும் பாதையில் படுத்து கொண்டிருந்தார்.
"ஒவ்வொரு உடலுக்கு உள்ளும் பரமாத்மா இருக்கிறார்.. உன் உள்ளும் இருக்கிறார். அதனால் தாண்ட மாட்டேன். வழி விடு" என்றான் பீமன்.
"வயதாகி விட்டதால், நகர முடியவில்லை. என் வாலை நகர்த்தி விட்டு செல்" என்றார் ஹனுமான்.
பீமன் என்ன முயற்சி செய்தும் வாலை அசைக்க கூட முடியாமல் போக, வந்திருப்பது யார்? என்று பணிவோடு கேட்டான்.
हनूमानुवाच (ஹனுமான் பீமனை பார்த்து பேசலானார்)
यत्ते मम परिज्ञाने कौतूहलम् अरिंदम।
तत्सर्वम् अखिलेन त्वं शृणु पाण्डव-नन्दन ।।
- வியாச மஹாபாரதம் (வன பர்வம்)
பகைவர்களை அடக்குபவனே! பாண்டுவின் பிள்ளையே! நீ என்னை பற்றி அறிந்து கொள்ள ஆவல் கொண்டு இருப்பதால், நான் சொல்லும் அனைத்தையும் கேள்.
अहं केसरिणः क्षेत्रे वायुना जगद् आयुषा।
जातः कमल-पत्राक्ष हनूमान् नाम वानरः ।।
- வியாச மஹாபாரதம் (வன பர்வம்)
தாமரை இதழ் போன்ற கண்கள் உடையவனே! நான் கேசரி என்பவரின் பத்னிக்கு உலகத்திற்கு ஆயுளாக இருக்கும் வாயுவின் அனுகிரஹத்தால் பிறந்த எனக்கு ஹனுமான் என்று பெயர்.
सूर्यपुत्रं च सुग्रीवं शक्रपुत्रं च वालिनम्।
सर्व वानर राजानौ सर्व-वानर यूथपाः ।।
- வியாச மஹாபாரதம் (வன பர்வம்)
உலகத்தில் இருந்த அனைத்து வானரர்களும், சூர்ய புத்திரனான சுக்ரீவனுக்கும், இந்திர புத்திரனான வாலிக்கும் பணிந்து இருந்தார்கள்.
उपतस्थु: महावीर्या मम चामित्रकर्शन।
सुग्रीवेणा भवत्प्रीति: अनिलस्य अग्निना यथा ।।
- வியாச மஹாபாரதம் (வன பர்வம்)
எப்படி காற்றுக்கும் நெருப்புக்கும் நெருக்கம் அதிகமாக உள்ளதோ, அது போல இயற்கையாகவே எனக்கும் சுக்ரீவனுக்கும் நட்பு இருந்தது.
निकृतः स ततो भ्रात्रा कस्मिं चित्कारण अन्तरे।
ऋश्य-मूके मया सार्धं सुग्रीवो न्यवसच्चिरम् ।।
- வியாச மஹாபாரதம் (வன பர்வம்)
ஒரு காரணத்தினால், சகோதரனான வாலியினால் துரத்தப்பட்ட சுக்ரீவன், ருஷ்யமுக மலையில் என்னோடு நெடுங்காலம் வசித்தார்.
अथ दाशरथि: वीरो रामो नाम महाबलः।
विष्णु: मानुष-रूपेण चचार वसुधातलम् ।।
- வியாச மஹாபாரதம் (வன பர்வம்)
அந்த சமயத்தில், தசரத புத்திரராக, வீரத்துடன், மஹாபலத்துடன் ராமன் என்ற பெயரில் விஷ்ணுவே மனித ரூபத்தில் அவதரித்து பூமியில் சஞ்சரித்து கொண்டிருந்தார்.
स पितुः प्रियम् अन्विच्छन् सहभार्यः सहानुजः।
स-धनु: धन्विनां श्रेष्ठो दण्ड-कारण्यम् आश्रितः ।।
- வியாச மஹாபாரதம் (வன பர்வம்)
சிறந்த வில்லாளியான அவர், தந்தை பிரியப்பட்டதை நிறைவேற்ற, தன் மனைவியுடனும், தம்பியுடனும், வில்லை கையில் ஏந்தி கொண்டு, தண்டக ஆரண்யம் புகுந்தார்.
तस्य भार्या जनस्थान् आच्छलेनापहृता बलात्।
राक्षसेन्द्रेण बलिना रावणेन दुरात्मना ।।
सुवर्ण रत्न चित्रेण मृगरूपेण रक्षसा।
वञ्चयित्वा नरव्याघ्रं मारीचेन तदा अनघ ।।
- வியாச மஹாபாரதம் (வன பர்வம்)
குற்றமில்லாதவனே! அப்போது, ராக்ஷஸர்களின் அரசனும், பலசாலியும், கெட்டவனுமான ராவணன் பொன் போன்ற உடலும், புள்ளிகளாக ரத்தினங்களாலும், பல நிறமுள்ள மான் வடிவம் கொண்ட மாரீசன் என்ற ஒரு ராக்ஷஸனை கொண்டு, அந்த மனிதருள் புனிதரான ராமரை ஏமாற்றி, அவருடைய மனைவியை திருட்டு தனமாக அபகரித்து விட்டான்.
हृतदारः सह भ्रात्रा पत्नीं मार्गन्स राघवः।
दृष्टवा शैल शिखरे सुग्रीवं वानरर्षभम् ।।
- வியாச மஹாபாரதம் (வன பர்வம்)
தன் மனைவி தொலைந்து போன திசை நோக்கி நடந்த ராமர், தன் சகோதரனோடு தேடி, சுக்ரீவன் வசிக்கும் இந்த மலை சிகரத்தை அடைந்தார்.
तेन तस्याभवत् सख्यं राघवस्य महात्मनः।
स हत्वा वालिनं राज्ये सुग्रीवं प्रत्यपादयत् ।।
- வியாச மஹாபாரதம் (வன பர்வம்)
மஹாத்மாவான அந்த ராகவரை கண்டதும், சுக்ரீவனுக்கு இவருக்கும் நட்பு ஏற்பட்டது. ராமபிரான் வாலியை கொன்று, ராஜ்யத்தை சுக்ரீவனிடமே கொடுத்தார்.
स राज्यं प्राप्य सुग्रीवः सीतायाः परिमार्गणे।
वानरान् प्रेषयामास शतशोऽथ सहस्रशः ।।
- வியாச மஹாபாரதம் (வன பர்வம்)
ராஜ்யத்தை அடைந்த சுக்ரீவன், சீதா தேவியை தேடுவதற்காக நூற்றுக்கணக்கான,ஆயிரக்கணக்கான வானரர்களை அனுப்பினார்.
ततो वानर-कोटीभिः सहितो अहं नरर्षभ।
सीतां मार्गन् महाबाहो प्रस्थितो दक्षिणां दिशम् ।।
- வியாச மஹாபாரதம் (வன பர்வம்)
மனிதர்களில் உத்தமனே! அதில் நானும், பல கோடி வானரர்களோடு சேர்ந்து கொண்டு சீதா தேவியை தேடி, தெற்கு நோக்கி செல்ல ஆரம்பித்தோம்.
ततः प्रवृत्तिः सीताया गृध्रेण सुमहात्मना।
संपातिना समाख्याता रावणस्य निवेशने ।।
- வியாச மஹாபாரதம் (வன பர்வம்)
இப்படி தேடி கொண்டு வந்த போது, மிக்க வலிமையுடைய ஸம்பாதி என்ற கழுகு, சீதை ராவணனுடைய அரண்மனையில் இருப்பதாக சொல்லிற்று.
ततोऽहं कार्य-सिद्ध्यर्थं रामस्याक्लिष्ट कर्मणः।
शत-योजन विस्तारम् अर्णवं सहसा प्लुतः ।।
- வியாச மஹாபாரதம் (வன பர்வம்)
எந்த காரியத்தையும் எளிதில் செய்யக்கூடிய, ராமரின் நோக்கம் நிறைவடைய வேண்டும் என்ற சங்கல்பத்தில் 100 யோஜன தூரமுடைய கடலை விரைவாக தாண்டினேன்.
अहं स्व-वीर्याद् उत्तीर्य सागरं मकर आलयम्।
सुतां जनक राजस्य सीतां सुररसुतोपमाम् ।।
दृष्टवान् भरतश्रेष्ठ रावणस्य निवेशने।
समेत्य ताम् अहं देवीं वैदेहीं राघव-प्रियाम् ।।
- வியாச மஹாபாரதம் (வன பர்வம்)
பரத குலத்தில் பிறந்த உத்தமனே! நான் என்னுடைய வீர்யத்தால், முதலைகள் நிரம்பி கிடக்கும் அந்த கடலை தாண்டினேன். தொடர்ந்து அந்த ராவணனின் ராஜ்யத்தில் ஜனகனின் பெண்ணான சீதா தேவியை கண்டேன்.. ராகவனுக்கு பிரியமானவளும், விதேஹ அரசரின் பெண்ணுமான அந்த தேவியை அணுகி பேசினேன்.
दग्ध्वा लङ्काम् अशेषेण सादृ प्राकार तोरणाम्।
प्रत्यागत: च अश्य पुनर्नाम तत्र प्रकाश्य वै ।।
- வியாச மஹாபாரதம் (வன பர்வம்)
மாளிகைகளும், பிராகாரங்களும், வாசல்களும் கொண்ட இலங்கையை முழுவதுமாக கொளுத்தி, ராமருடைய பெயரை அங்கு ப்ரகாசப்படுத்தி, மீண்டும் திரும்பினேன்.
मद्वाक्यं चावधार्याशु रामो राजीव लोचनः।
अबद्धपूर्वम् अन्यैश्च बद्ध्वा सेतुं महोदधौ।
वृतो वानर कोटीभिः समुत्तीर्णो महार्णवम् ।।
- வியாச மஹாபாரதம் (வன பர்வம்)
தாமரை போன்ற கண்களை கொண்ட ஸ்ரீ ராமர், நான் சொன்னதை கேட்டு, இனி செய்ய வேண்டிய காரியங்களை உறுதி செய்தார். அவர் நிச்சயித்த படி, பிறரால் இதுவரை இதற்கு முன் ஒருவராலும் கட்டப்படாத அணையை அந்த பெரிய கடலில் விரைவாக கட்டி முடித்து, கோடிக்கணக்கான வானர படை சூழ ஸ்ரீராமர் அந்த பெருங்கடலை தாண்டினார்.
ततो ररामेण वीर्येण हत्वा तान्सर्व राक्षसान्।
रणे तु राक्षस-गणं रावणं लोक-रावणम् ।।
निशाचरेनद्रं हत्वा तु सभ्रातृ सुत बान्धवम्।
राज्ये अभिषिच्य लङ्कायां राक्षसेन्द्रं विभीषणम् ।।
धार्मिकं भक्तिमन्तं च भक्तानुगत वत्सलः।
प्रत्याहृत्य ततः सीतां नष्टां वेदश्रुतिं यथा ।।
- வியாச மஹாபாரதம் (வன பர்வம்)
பிறகு அந்த வீராதி வீரனான ஸ்ரீராமர், அனைத்து ராக்ஷஸர்களையும் கொன்று, கடைசியாக ராக்ஷஸ கூட்டங்களை உடையவனும், உலகத்தை அலற செய்பவனுமான ராக்ஷஸ அரசனான ராவணனை அவன் தம்பி, பிள்ளைகள் உறவினர்களோடு சேர்த்து கொன்று, தர்மத்தை அனுஷ்டிக்கும், பக்தியுள்ளவரும், அன்பு காட்டுபவனிடம் அன்பு காட்டும் விபீஷணரை ராக்ஷஸ கூட்டத்திற்கு அரசராக ஆக்கி, பட்டாபிஷேகம் செய்து, பிறகு தொலைந்து போன வேதத்தை முன் அவதாரத்தில் மீட்டது போல, சீதா தேவியை மீட்டார்.
பிறகு புகழ் மிக்கவரும், ரகு நந்தனருமான, பிரபுவான ஸ்ரீராமர், பதிவிரதையான தன் பத்னியோடு அங்கிருந்து புறப்பட்டு, எதிரிகள் எதிர்த்து போரிட முடியாத அயோத்தி என்னும் தன்னுடைய நகரத்துக்கு சென்று வசிக்கலானார்.
ततः प्रतिष्ठितो राज्ये रामो नृपतिसत्तमः।
वरं मया याचितो असौ रामो राजीव लोचनः ।।
- வியாச மஹாபாரதம் (வன பர்வம்)
அரசர்களில் சிறந்தவரான அவரால் ராம ராஜ்ஜியம் நிறுவப்பட்டது.
அந்த தாமரை கண்கள் கொண்ட ஸ்ரீ ராமரிடம், "பகைவரை ஒழிப்பவரே! ராமா! உங்களுடைய சரித்திரம் இந்த உலகத்தில் எவ்வளவு காலம் இருக்குமோ, அவ்வளவு காலம் வரை நான் இங்கு உயிர் வாழ ஆசைப்படுகிறேன்" என்று வரம் வேண்டினேன்.
यावद् राम कथेयं ते भवेल्लोकेषु शत्रुहन्।
तावज्जीवेयम् इत्येवं तथा अस्त्विति च स: अब्रवीत् ।।
सीता प्रसादाच्च सदा माम् इहस्थम् अरिंतम।
उपतिष्ठन्ति दिव्या हि भोगा भीम यथेप्सिताः ।।
- வியாச மஹாபாரதம் (வன பர்வம்)
ஸ்ரீராமரும், "அப்படியே ஆகட்டும்" என்று சொன்னார்.
பகைவர்களை அடக்கும் பீமா! சீதாதேவியின் அருளால், அன்றிலிருந்து நான் விருப்பப்படும் திவ்யமான போகங்கள் நான் இருக்குமிடத்தை தேடி தானே வந்து அடைகின்றது..
दशवर्ष-सहस्राणि दशवर्ष-शतानि च।
राज्यं कारितवान् राम: तत: स्वभवनं गतः ।।
- வியாச மஹாபாரதம் (வன பர்வம்)
ஸ்ரீராமர், 11,000 வருடங்கள் அயோத்தி அரசராக இருந்து ராமராஜ்யம் நடத்தினார். பிறகு, தனது இருப்பிடமான வைகுண்டத்தை அடைந்தார்.
तदिह अप्सरसस्तात गन्धर्वाश्च सदा अनघ।
तस्य वीरस्य चरितं गायन्त्यो रमयन्ति माम् ।।
- வியாச மஹாபாரதம் (வன பர்வம்)
சீதா தேவியின் அருளால், அன்றிலிருந்து இந்த இடத்தில எப்பொழுதும் அப்சரஸ்கள், கந்தர்வர்கள் வந்து அந்த வீரருடைய சரித்திரத்தை பாடி என்னை மகிழ்வித்து கொண்டு இருக்கிறார்கள்.
இவ்வாறு ராமரின் சரித்திரத்தை சுருக்கமாக ஹனுமானே பீமனுக்கு சொல்லி, பிறகு,
பீமனை பார்த்து,
"குரு வம்சத்தில் வந்தவனே! நீ செல்ல நினைக்கும் வழி மனிதர்களுக்கு உகந்த வழி அல்ல. பாரதா! நீ இந்த வழியில் சென்றால் யக்ஷர்களாலோ, ராக்ஷஸர்களாலோ அவமதிக்க பட நேரிடும். தேவ லோகம் செல்ல இது ஒரு மார்க்கமாக இருப்பதால், நீ அவர்களால் சபிக்கப்படவும் வாய்ப்பு இருப்பதால், உன்னை நான் போக விடாமல் தடுத்தேன்.
இந்த பாதையில் மனிதர்கள் செல்ல கூடாது. செல்வதில்லை.
நீ தேடி வந்த குளம் இங்கேயே இருக்கிறது" என்று பீமன் தேடி வந்த குளத்தை காட்டினார் ஹனுமான்.
Hanuman ramayana
अहं केसरिणः क्षेत्रे वायुना जगद् आयुषा।
जातः कमल-पत्राक्ष हनूमान् नाम वानरः ।।
सूर्यपुत्रं च सुग्रीवं शक्रपुत्रं च वालिनम्।
सर्व वानर राजानौ सर्व-वानर यूथपाः ।।
उपतस्थु: महावीर्या मम चामित्रकर्शन।
सुग्रीवेणा भवत्प्रीति: अनिलस्य अग्निना यथा ।।
निकृतः स ततो भ्रात्रा कस्मिं चित्कारण अन्तरे।
ऋश्य-मूके मया सार्धं सुग्रीवो न्यवसच्चिरम् ।।
अथ दाशरथि: वीरो रामो नाम महाबलः।
विष्णु: मानुष-रूपेण चचार वसुधातलम् ।।
स पितुः प्रियम् अन्विच्छन् सहभार्यः सहानुजः।
स-धनु: धन्विनां श्रेष्ठो दण्ड-कारण्यम् आश्रितः ।।
तस्य भार्या जनस्थान् आच्छलेन आपहृता बलात्।
राक्षसेन्द्रेण बलिना रावणेन दुरात्मना ।।
सुवर्ण रत्न चित्रेण मृगरूपेण रक्षसा।
वञ्चयित्वा नरव्याघ्रं मारीचेन तदा अनघ ।।
हृतदारः सह भ्रात्रा पत्नीं मार्गन्स राघवः।
दृष्टवा शैल शिखरे सुग्रीवं वानरर्षभम् ।।
तेन तस्याभवत् सख्यं राघवस्य महात्मनः।
स हत्वा वालिनं राज्ये सुग्रीवं प्रत्यपादयत् ।।
स राज्यं प्राप्य सुग्रीवः सीतायाः परिमार्गणे।
वानरान् प्रेषयामास शतशोऽथ सहस्रशः ।।
ततो वानर-कोटीभिः सहितो अहं नरर्षभ।
सीतां मार्गन् महाबाहो प्रस्थितो दक्षिणां दिशम् ।।
ततः प्रवृत्तिः सीताया गृध्रेण सुमहात्मना।
संपातिना समाख्याता रावणस्य निवेशने ।।
ततोऽहं कार्य-सिद्ध्यर्थं रामस्याक्लिष्ट कर्मणः।
शत-योजन विस्तारम् अर्णवं सहसा प्लुतः ।।
अहं स्व-वीर्याद् उत्तीर्य सागरं मकर आलयम्।
सुतां जनक राजस्य सीतां सुररसुतोपमाम् ।।
दृष्टवान् भरतश्रेष्ठ रावणस्य निवेशने।
समेत्य ताम् अहं देवीं वैदेहीं राघव-प्रियाम् ।।
दग्ध्वा लङ्काम् अशेषेण सादृ प्राकार तोरणाम्।
प्रत्यागत: च अश्य पुनर्नाम तत्र प्रकाश्य वै ।।
मद्वाक्यं चावधार्याशु रामो राजीव लोचनः।
अबद्धपूर्वम् अन्यैश्च बद्ध्वा सेतुं महोदधौ।
वृतो वानर कोटीभिः समुत्तीर्णो महार्णवम् ।।
ततो ररामेण वीर्येण हत्वा तान्सर्व राक्षसान्।
रणे तु राक्षस-गणं रावणं लोक-रावणम् ।।
निशाचरेनद्रं हत्वा तु सभ्रातृ सुत बान्धवम्।
राज्ये अभिषिच्य लङ्कायां राक्षसेन्द्रं विभीषणम् ।।
.jpeg)