மோக்ஷம் யாருக்கு கிடைக்கும்? உலக விஷயங்களில் விரக்தி எப்படி வரும்? தெரிந்து கொள்வோமே...

"மோக்ஷம் வேண்டும். மீண்டும் இந்த உலகில் பிறக்க கூடாது" என்று ஆசைப்பட்டால்,
முதலாவதாக, முதல் படியாக,
"நமக்கு உலக விஷயங்களில் விரக்தி வர வேண்டும்"
என்று சாஸ்திரம் சொல்கிறது.




இந்த விரக்தி, உலகை கண்டு பயப்படாத, ஆசையும் படாத  'வைராக்கியத்தை' (திடமான இதயத்தை) நமக்கு கொடுக்கும்.

நம் பாரத மண்ணில் வாழ்ந்த மகான்கள் எத்தனை வைராக்கியத்துடன் வாழ்ந்தனர் என்று நினைத்து பார்க்க வேண்டும்.

உலக விஷயங்களில் விரக்தி எப்படி வரும்? 
உலகத்தை உண்மையாக கவனித்தாலேயே நமக்கு விரக்தி வரும்.

"உண்மையை உண்மை என்று உணர்ந்தாலே", நமக்கு வைராக்கியம் கிட்டும்.
மோக்ஷ பாதைக்கு முதல் படியில் கால் வைத்து விடலாம்.

உலகம் உண்மையில் எப்படி இருக்கிறது? என்று பாருங்கள்...

"உலகத்தை கண்டு விரக்தி வருமா? என்று கேட்கிறாயே!! 
உலகத்தை பார்! உலகில் உனக்கு கிடைப்பது எல்லாம் கர்ம பலன் (cause and effect) தானே !" என்கிறது சாஸ்திரம்.

"அனைத்தும் கர்ம பலன்" என்று கண் எதிரே நிச்சயமாக தெரிகிறதே !!
இதற்கு சாட்சி நாம் தானே!!

• ஒருத்தன் நொண்டியாக பிறக்கிறான்.
• ஒருத்தன் கண் இல்லாமல் பிறக்கிறான்.
• கண் இருந்த ஒருத்தனுக்கு, திடீரென்று கண் போய் விடுகிறது.
• சிலருக்கு காது கேட்க முடியாமல் போய் விடுகிறது.
• சிலருக்கு வாய் இருந்தும், தெளிவாக பேச முடியாமல் இருக்கிறது.
• "அம்மா தாயே!" என்று பிச்சை கேட்பவனுக்கு கொஞ்சம் சாதம் போட வந்தால், சிலருக்கு வாங்குவதற்கு கையே இல்லை.
• சிலருக்கு கால் இல்லாமல், இழுத்து இழுத்து கொண்டு கஷ்டப்படுகிறார்கள்.

• சில ஜீவன்கள், மிருகங்களாக பிறந்து இருக்கிறது.
• நாயாக பிறந்து வாழ்நாள் முழுக்க லொள் லொள் என்று கத்தி கொண்டே இருக்கிறது.
• சில, பன்றியாக பிறந்து சாக்கடையில் உழல்கிறது.
• மாடாக இருந்து, காலையிலிருந்து, மாலை வரை ஓயாமல் வயல் வெளிகளில் அலைந்து கொண்டு கஷ்டப்படுகிறது.
• சில ஜீவன்கள் ஆடாக பிறந்து, இயற்கையான மரணம் கூட கிடைக்காதபடி, மனிதனிடம் வெட்டுப்பட்டு சாகிறது.
• சில ஜீவன்கள், கோழியாக பிறந்து, இயற்கையான மரணம் கூட கிடைக்காதபடி, மனிதனிடம் வெட்டுப்பட்டு சாகிறது.

"உலகத்தை கண்டு விரக்தி வருமா? என்று கேட்கிறாயே!! 
இப்படி எவ்வளவு ஜீவன்கள், பிராணிகள் உலகில் கஷ்டப்படுகிறது!!" 
என்று கொஞ்சம் நிதானத்துடன் பார்..

இது மட்டுமா?

• ஒரு 'பிராணிக்கு மற்றொரு பிராணி' சத்ருவாக இருக்கிறது.
• 'மனிதனே மனிதனுக்கு' சத்ருவாக இருக்கிறான்.
• மனிதனே இன்னொரு மனிதனை பணத்திற்காக குத்தி கொன்று விடுகிறான்.
• சிலசமயம், காரணமே இல்லாமல் இன்னொரு மனிதனை கொன்று விடுகிறான்.
• சில சமயம், தன் நம்பிக்கைக்கு எதிராக இருக்கிறான் என்று சொல்லி, ஒரு மனிதன் இன்னொரு மனிதனை கொன்று விடுகிறான்.
• சிலசமயம், வெளியூருக்கு சென்றவன் திடீரென்று எங்கு போனான்? என்று கூட தெரியாதபடி காணாமல் போய் விடுகிறான். 
• சிலசமயம், யாரிடம் கொலை செய்யப்பட்டானோ! யார் கொண்டு போனார்களோ!! என்று கூட தெரியாமல் தொலைந்து விடுகிறான்.

• சில சமயம், குழந்தையாக இருக்கும் போதே இறந்து விடுகிறான்.
• சில சமயம், குழந்தை இறந்து, தாய் தாங்க முடியாத வேதனையை அனுபவிக்கிறாள்.
• சிலருக்கு, தகப்பனார் இறந்து விடுகிறார். தாயும் பிள்ளையும் கஷ்டப்படும்படியாக நேர்கிறது.
• சிலருக்கு, தாய் இறந்து விட்டாள், தகப்பனும், குழந்தையும் கஷ்டப்படுகிறது. 
• சிலருக்கு, தாயும் தந்தையும் இருவருமே போய் விட, குழந்தைகள் கஷ்டப்படுகிறது.

இத்தனை துயரங்கள் நம்மை சூழ்ந்து இருக்கும் போது, "சௌக்கியம் எங்கு இருக்கிறது?"




"சௌக்கியம்" என்பதே ப்ரமை (mirage) அல்லவா?

உலகில் சௌக்கியம் இருக்கிறது என்று நினைத்து கொண்டிருக்கிறாய். அவ்வளவு தான்.

பாகவதம் சொல்கிறது,
"உன் தலையில் உள்ள பெரும் சுமையை தூக்க முடியாமல், 
கொஞ்ச நேரம் தோளில் மாற்றி வைத்து கொண்டதும், 'சௌக்கியம்' போல தெரியுமே!! 
அது போல தான், நீ உலகத்தில் அனுபவிக்கும் சௌக்கியமும்!!

சிறிது நேரத்திலேயே, 
நீ தோளில் வைத்து இருக்கும் பாரமே, உனக்கு வலியை கொடுக்க ஆரம்பித்து விடும் !!

அஞானியாக இருக்கும் வரை, 
பாவம், புண்ணியம் என்ற மூட்டைகளின் சுமையை, 
உன் தலையிலும் தோளிலும் தூக்கி கொண்டு அலைய தோன்றுமே தவிர, அதை வீசிவிட்டு நிம்மதியாக இருக்க தெரியாது. 

ஒரு துக்கத்துக்கும், இன்னொரு துக்கத்துக்கும் இருக்கும் இடைவெளி, 
உனக்கு சுகம் போல தெரிகிறதே தவிர, 
'உண்மையான சுகம் உனக்கு இந்த மூட்டை சுமையை தூக்கி கொண்டு அலையும் வரை உனக்கு கிடைக்காது'.

இந்த ஜென்மத்திலும், கடந்த ஜென்மங்களிலும், 
அவரவர்கள் செய்த பாவ புண்ணியத்தால் எத்தனை விசித்திரங்களை, ஏற்றத்தாழ்வை உலகில் கண்கூடாக பார்க்கிறோம். 

அது மட்டுமா?

அவரவர் செய்த புண்ணிய, பாவத்தால், எத்தனை விதமான வேற்றுமையை உலகில் பார்க்கிறோம் என்று  பார்! 

• இதே உலகில் ஒருவன் மனிதனாக மதிக்கப்படுகிறான்.  
• இதே உலகில் ஒருவன் மனிதர்களில் மகானாக மதிக்கப்படுகிறான்.
• மனிதனாக பிறந்தும் ஒருவன் மதிப்பு இல்லாமல் இருக்கிறான்.
• மனிதனாக பிறக்காமல் சில ஜீவன்கள் தேவதைகளாக, தேவர்களாக இருக்கிறார்கள்.
• சிலர் மரமாக பிறந்து விடுகிறார்கள்.
• சிலர் பக்ஷியாக பிறந்து பறந்து கொண்டு இருக்கிறார்கள்.

இப்படி பல வித வேற்றுமைகளுக்கு நடுவே,

• ஒரு இடத்தில் சுகம் கிடைக்கிறது,
• ஒரு இடத்தில் பயம் உண்டாகிறது.
• ஒரு இடத்தில் சிந்தனை உண்டாகிறது.
• ஒரு இடத்தில் மூப்பு உண்டாகிறது.
• ஒரு இடத்தில் மரணம் உண்டாகிறது.
• ஒரு இடத்தில் தாங்கமுடியாத ரோகம் வந்து சாகும் வரை  வேதனை உண்டாகிறது.

உலகத்தை பார்.
"உலகத்தை கண்டு விரக்தி வருமா? என்று கேட்கிறாயே!! 
இப்படி எவ்வளவு ஜீவன்கள், பிராணிகள் உலகில் கஷ்டப்படுகிறது!!" 
என்று கொஞ்சம் நிதானத்துடன் உலகத்தை பார்.."

பகவான் ஸ்ரீமன் நாராயணன் கருணையே உருவானவன் ஆயிற்றே !! 
இப்படி ஒரு கஷ்டங்களை நமக்கு தந்து இருக்க மாட்டாரே!!
கருணையே வடிவான, பெருமாள் நமக்கு இருந்தும், 

• பிறக்கும் போதே, எதற்காக ஒருவனை குருடனாக பிறக்க செய்தார்?
• என்ன காரணத்தால், ஒருவனை குருடனாக படைத்தார்? 
• ஏன் ஒருவனை, பணக்கார குடும்பத்தில் பிறக்க செய்கிறார்?

என்ற கேள்வி எழும் போது, உன் கர்ம வினை (cause and effect) என்று காரணத்தை காட்டுகிறது நம் சாஸ்திரங்கள்.

"தெய்வ அனுகிரஹித்தால், உன் கர்ம வினையும் மாறும்" என்கிறது  நம் சாஸ்திரங்கள்.

நேரிடையாக தெய்வ அனுக்கிரஹம் பெற நமக்கு துப்பு இருந்தால், என்றோ வைராக்கியம் நமக்கு ஏற்பட்டு, மோக்ஷத்துக்கான பாதையில் சென்று இருப்போமே!!

மோக்ஷம் அடைய 'துப்பு' இல்லாத நமக்கு, 
'வைராக்கியம்' இல்லாத நமக்கு, 
வைராக்கியம் நிறைந்த, ஞானத்தில் உயர்ந்த ஒருவர்,  'குருவாக கிடைத்தால்', 
அவர் உபதேசமும், அவர் சரித்திரமுமே, 
நம் சித்தத்தை சுத்தம் செய்து, வைராக்கியத்தை கொடுத்து,  
நாம் தூக்கி கொண்டு செல்லும் இந்த பாவ, புண்ணிய மூட்டையை அவர் எடுத்துக்கொண்டு, 
தன் சிபாரிசை கொண்டு, தெய்வத்திடம் நமக்காக பிரார்த்தனை செய்து, ஞானத்தை கிடைக்க செய்து, 
இந்த உலகில் வாழும் வரை வைராக்கியம் குறையாமல், மன சஞ்சலமில்லாமல் வாழ கற்று கொடுத்து, 
தெய்வ பக்தி என்றால் என்ன? என்றும் காட்டி கொடுத்து, 
தெய்வத்திடம் நமக்கு ஆசையை உண்டாக்கி, 
மோக்ஷத்தில் ஆசையை உண்டாக்கி, 
பிறவா நிலை என்ற வைகுண்ட வாழ்வை, குருநாதர், நாராயணனிடம் பெற்று நம் கையில் கொடுத்து விடுகிறார். 

ஹிந்து தர்மத்தின் பெருமை அளவிடமுடியாதது !  
பெருமை அடையவேண்டும் ஹிந்துக்கள் ஹிந்துக்களாக பிறந்ததற்கு ! 

ஹிந்து தர்மம் புரியாமல், குருவையும் நம்பாதவர்கள், மறு பிறவியையும் புரிந்து கொள்ள முடியாதவர்கள், உலகில் இன்றும் இருக்கத்தான் செய்கிறார்கள்.
ஒரு காலத்தில் "உலகம் தட்டை" என்று உளறி நம்பியவர்களும் இந்த மூடர் கூட்டம் தான்.
கலிலியோவை அடித்து கொன்றவர்களும் இவர்கள் தான்.  
இந்த மூடர் கூட்டம்  சொல்லும் ஆன்மீகத்தை, ஹிந்து தர்மம் சொல்லும் ஆன்மீகத்தோடு ஒப்பீடு நினைப்பது கூட , ஹிந்து தர்மத்திற்கு பெருத்த அவமானம்.

"கடவுள் கருணை வாய்ந்தவர் என்று சொல்லி விட்டு, 
ஒரே பிறவி தான் ஜீவனுக்கு, மறுபிறவி கிடையாது"  
என்று மனிதர்களால் உருவாக்கப்பட்ட முட மதங்கள் சொல்கிறது.
இதை புத்தி உள்ள ஒரு மனிதன் நம்புவானா? 

பாரத மண்ணில் பிறக்காத மூட மதங்களை, சித்தாந்தங்களை, வெளி நாட்டினர் கூட இன்று கேள்வி கேட்கிறார்கள். 

பாரத மண்ணில் பிறந்தும் மூட மதங்களில் விழுபவனை, "அவன் செய்த பாப கர்ம வினை" என்று தானே சொல்ல முடியும்!! 




"கடவுள் கருணை வாய்ந்தவர்" என்று சொல்லி விட்டு, 

• ஒரே பிறவி தான் என்கிறபோது, பிறக்கும் போதே கடவுள் கருணை இல்லாமல் எதற்காக ஒருவனை குருடனாக பிறக்க செய்தார்?
• ஒரே பிறவி தான் ஜீவனுக்கு என்றால், என்ன காரணமும் இல்லாமல் ஒருவனை குருடனாக படைத்து ஏன் அந்த ஜீவனை தண்டித்தார்? 
• ஒரே பிறவி தான் என்கிறபோது, ஏன் ஒருவனை பணக்கார குடும்பத்தில் பிறக்க செய்து ஒரு ஜீவனை வாழ வைக்கிறார்?

என்ற கேள்விக்கு மூட மதங்கள், தெய்வத்தை கருணை இல்லாதவன் என்று தான் பழிக்க வேண்டிவரும். 

மூட மதங்களை பற்றி ஆராய்ச்சி செய்வது கூட, ஒருவன் தனக்கே செய்து கொள்ளும் துரோகம்.

ஹிந்துவாக பிறப்பதே நாம் செய்த புண்ணியத்தால் தான்.

கீழ் புத்தி, பாவ புத்தி உடையவர்களுக்காக, போலி மதங்கள் ஒரு இடத்தில் உலகில் என்றுமே இருக்கதான் செய்யும். 

பாவத்தை வெறுப்பவர்கள். புண்ணியத்தை செய்ய ஆசைப்படுபவர்கள், ஹிந்துவாக வாழவே ஆசைப்படுவார்கள்.

பாவத்தை வெறுத்து, புண்ணியத்தையும் வெறுக்கும் முமுக்ஷுக்களும், ஹிந்துவாகவே பிறக்கிறார்கள். ஹிந்துவாகவே வாழ்கிறார்கள்.

1000 வருட அந்நிய போலி மதங்கள் ஆள முயன்றும், அழிக்க முடியாமல் ஹிந்து தர்மம் இருப்பதற்கு காரணம், அதன் அசைக்கமுடியாத ஆழ்ந்த கருத்துக்களே.. 

மற்ற மதங்களை மனிதர்கள் காக்கிறார்கள்.
ஹிந்து தர்மம் என்று இன்று அழைக்கப்படும் சனாதன தர்மத்தை, பகவான் நாராயணன், ருத்ரன், முப்பத்து முக்கோடி தேவர்கள் காக்கிறார்கள்.

தெய்வம் காக்கும் புண்ணிய தர்மத்தில் ஹிந்துவாக வாழ்வோம். 

போலி தத்துவங்களில் விழுந்து கிடைக்கும் அனைவரையும் ஹிந்து தர்மப்படி வாழ் வழி செய்வோம்.

பாசுரம் (அர்த்தம்) - பறவை ஏறும் பரம புருஷா... இரவு செய்யும் பாவக் காடு (பெரியாழ்வார்). "பாவம் செய்ய கூடாது" என்று தான் நாம் அனைவருமே நினைக்கிறோம். இருந்தாலும், "பாவம் தொடர்ந்து செய்கிறோமே!!".. ஏன்? காரணத்தை ஆழ்வார் மூலம் தெரிந்து கொள்வோமே !!

திருப்பதியில், ஆதிசேஷனே "7 மலைகளாகவும் இருக்கிறார்". 
இந்த 7 மலைகளுக்கு, பொதுவாக "திருமலை" என்றும் "சேஷாத்ரி" என்றும் "சேஷகிரி" என்றும் பெயர்.
அதில் சில மலைகள், சில பக்தர்களின் பெயர்களில் அமைந்தது.

ஏழு மலைகளின் பெயர்கள்:
1. நாராயணாத்ரி (நாராயண முனிக்கு ஸ்ரீனிவாச பெருமாள் வைகானச பூஜையை உபதேசித்த இடம் என்பதால்) ஸ்ரீனிவாச பெருமாள் இருக்கும் இடம்.
2. வேங்கடாத்ரி (பாபங்கள் பொசுங்கும் என்பதால்)
3. சேஷாத்திரி (ஆதி சேஷனை குறிக்கிறது). சிலர் நிலாத்ரி என்றும் சொல்கிறார்கள்.
4. அஞ்சனாத்ரி (ஆஞ்சநேயர் அவதரித்த இடம். அவள் தாய் அஞ்சனாவின் பெயரில்)
5. சிம்மாத்ரி ( நரசிம்ம  அவதார ஸ்தலம் என்பதால்)
6. கருடாத்ரி (கருடன் அம்ருத கலசத்தோடு இங்கு அமர்ந்ததால்)
7. வ்ருஷபாத்ரி (வ்ருஷபன் என்ற அசுரன் ஞானம் பெற்றதால்)





பாபங்கள் பொசுங்கும் என்பதால் திருமலைக்கு வேங்கடாத்ரி என்ற பெயரும் உண்டு.

வேங்கடம் (வேம்+கடம்) என்றால் "பாவங்களை எரிப்பது" என்று பொருள்.

• "வேம்" என்றால் பாவம் என்று தமிழில் அர்த்தம்.
• "கடம்" என்றா எரித்து (fry) என்று தமிழில் அர்த்தம்.

பெரியாழ்வார், பெருமாளை சரணாகதி செய்யும் போது, "திருமலையப்பனை நினைத்து கொண்டு, வெங்கட்ரமனா கோவிந்தா!!  என்று கதறி அழைத்து விட்டாலே, நம் பாவங்கள் எல்லாம் எரிந்து போகும்"
என்கிறார்.

"வேங்கடம்" என்ற சொல்லுக்கு விளக்கம் போல, நமக்கு இந்த பாசுரத்தை காட்டுகிறார் - பெரியாழ்வார்.

பறவை ஏறும் பரம புருஷா!

நீ என்னை கைக்கொண்டபின்

பிறவி என்னும் கடலும் வற்றிப்  

பெரும்பதம் ஆகின்றதால்

இரவு செய்யும் பாவக் காடு

தீக்கொளீஇ வேகின்றதால்

அறிவையென்னும் அமுத ஆறும்

தலைப்பற்றி வாய்க்கொண்டதே! 

-  திருமொழி (பெரியாழ்வார்)

"பாவம் செய்ய கூடாது" என்று தான் நாம் அனைவருமே நினைக்கிறோம். இருந்தாலும், "பாவம் தொடர்ந்து செய்கிறோமே!!".. ஏன்?

"அஞானம் தான், நாம் பாவம் செய்வதற்கு காரணம்"
என்கிறார் பெரியாழ்வார்.

'எந்த அஞானத்தை சொல்கிறார் பெரியாழ்வார்? தெரிந்து கொள்வோமே!

"இரவு செய்யும் பாவக் காடு" என்கிறார் பெரியாழ்வார்.
இங்கு "இரவு" என்று "அஞானத்தை" சொல்கிறார் பெரியாழ்வார்.

"ஏன் இப்படி தொடர்ந்து பாவத்தை செய்கிறேன்? ஏன் பாபியாகவே இருக்கிறேன்?"
என்று ஒரு பக்தன் தன்னையே நொந்து, ராமபிரானை பார்த்து உண்மையை சொல்கிறான்.

"ராமா, நீங்கள் தர்மத்துக்காக எத்தனை, படாதபாடு பட்டீர்கள் !!
தர்மத்துக்காகவே பூமியில் நீங்கள் அவதரித்தீர்கள்..., 
நானோ தர்ம துரோகியாக இருக்கிறேன்!!

மனிதர்கள் எப்படி தர்மத்தில் வாழ வேண்டும்? என்று காட்ட, வைகுண்டத்தை விட்டு விட்டு, மனிதனாகவே தானும் அவதரித்து, தாங்கள் பட்ட கஷ்டங்கள் எல்லாம், தர்மத்துக்காக தானே !! 
தர்மத்தை நிலைநிறுத்துவதற்கு தானே !!
நானோ, தர்ம துரோகியாக இருக்கிறேன் !!
என்று சொல்ல,

"அப்படி என்ன, நீ அதர்ம செய்து விட்டாய்?" 
என்று ராமபிரான் பரிந்து கேட்க,

"ராமா, இப்படியா எனக்கு பரிந்து பேசுவது?
எது எதுவெல்லாம் தர்மத்துக்கு உகந்த காரியங்களோ, அது எதையுமே செய்யாதவன் நான்!
அது மட்டுமல்ல, 
எது எதுவெல்லாம் தர்மத்துக்கு எதிரானதோ, அதையெல்லாம் செய்தவன் நான்!

'இந்த அதர்மம் செய்தேன், அந்த அதர்மம் செய்யவில்லை என்று இல்லாமல்', உலகத்தில் உள்ள அனைத்து அதர்ம காரியங்களையும், 
தேடி தேடி, பார்த்து பார்த்து, ஆசைப்பட்டு ஆசைப்பட்டு செய்திருக்கிறேன்.

இப்படி பாபங்களே செய்ததற்கு காரணம் என்ன தெரியுமா?
'உடம்பே நான்' என்ற அஞானமே, நான் செய்யும் இத்தனை பாபத்துக்கும் காரணம்.
'உடம்பே நான்' என்ற அகம்பாவத்தால், இத்தனை பாவங்களும் செய்கிறேன்.
எத்தனை நாள் இப்படியே இருந்து விடப்போகிறேன்? 
ஒரு நாள் நிச்சயம் செத்து விடுவேனே!!
இவ்வளவு பாப காரியங்கள் செய்கிறேனே!! இப்படியாவது பிழைக்க வேண்டுமா? இந்த உடம்பு நிரந்தரமானதா!!
ஒரு சாண் வயிற்றுக்கு சோறு போட்டு காப்பாற்ற, இத்தனை பாபங்களை நான் செய்ய வேண்டுமா?
புலன்களுக்கு சுகம் கிடைக்க, இத்தனை பாபங்களை நான் செய்ய வேண்டுமா?

'உடம்பே நான்' என்ற அகம்பாவம் தானே, என் பாபங்கள் அனைத்துக்கும் காரணம்.
'உடம்பு நான் இல்லை, ஆத்மா தான் நான்' என்ற நினைவு கூட இல்லாமல் பாபம் செய்து கொண்டே போகிறேனே!!
அது போகட்டும்,
'ஐயோ!! இப்படி இந்த உடம்புக்காக இத்தனை பாபங்களை செய்கிறோமே!! என்று நினைத்தாவது கண்ணீர் விட்டாயா?' 
என்று கேட்டு விடாதீர்கள்.

'நான் பாபி' என்ற எண்ணம் ஒரு எள் அளவிற்காவது இருந்தால் தானே! என் கண்களில் நீர் சிந்தும்...

'நான் ஏதோ பரமபுண்ணியவான் போலவும், பாவமே செய்யாதவன் போலவும் தானே நானே என்னை பற்றி நினைத்து கொண்டு இருக்கிறேன்'.

'நான் ரொம்ப யோக்கியன். நான் நீதி தவறி நடக்க மாட்டேன்' 
என்று தைரியமாக சொல்லி கொண்டு இருப்பேனே தவிர, 
தனக்கு தானே ஒரு முறை கூட சிந்தித்து பார்த்தது கிடையாது. 
என்னை பற்றி ஒரு அனுதாபம் கூட ஏற்பட்டது கிடையாது, எனக்கு!!

நான் ஏன் சிந்தித்தது கிடையாது? என்று நீங்கள் கேட்டால், 
'ஆத்மா தான் நான்' என்ற ஞானம் இல்லாதது தான் நான் சிந்திக்காததற்கு காரணம். 
'உடம்பே நான்' என்ற அஞானம் தான் நான் சிந்திக்காததற்கு காரணம்.
என்றான் அந்த பக்தன்

பெரியாழ்வார் சொல்கிறார்,
'உடம்பே நான்' என்று இருக்கும் அஞான ஜனங்கள், 'பாபம் செய்கிறோம்' என்ற நினைவு கூட இல்லாமல், 
'புஷ்ப தோட்டம்' போடுவது போல,
தன் பாபங்களை கொண்டே அவரவர்களுக்கு ஒரு பெரிய 'பாப தோட்டம்' போடுகிறார்களாம்.

இதையே "இரவு செய்யும் பாவக்  காடு" என்று சொல்கிறார் பெரியாழ்வார்.

"தெரியாமல் இந்த பாவங்கள் செய்து விட்டாயோ?" என்று கேட்டால், "தெரிந்தே செய்த பாப காடு"  (செய்யும் பாவக் காடு) என்கிறார் பெரியாழ்வார்.

ஒரு தோட்டம் போடுவது போல, அஞானிகள், இந்த உடம்புக்காக, தெரிந்தே 'பாபம் என்ற தோட்டத்தை' அமைத்துக்கொள்கிறார்களாம்.

இப்படி அஞானிகள், 'உடம்பே நான்' என்று கஷ்டப்பட்டு, ஜென்ம ஜென்மாக ஆசையுடன் வளர்த்த இந்த பாபத்தோட்டம்,
திடீரென்று ஒரு சந்தர்ப்பம், ஒரு காட்டு தீயில் சிக்கி, அந்த காடே பொசுங்கி விட்டது!!
என்கிறார் பெரியாழ்வார்.

"திருமலையப்பா... கோவிந்தா... ரமா ரமண கோவிந்தா...வேங்கட ரமண கோவிந்தா"
என்று திருப்பதியில் இருந்து கூட வேண்டாம், இருக்கும் இடத்திலிருந்தே "திருமலையப்பா... கோவிந்தா... ரமா ரமண கோவிந்தா... வேங்கட ரமண கோவிந்தா"
என்று சொல்லிவிட்டால் கூட,
நாம் பார்த்து பார்த்து வளர்த்த இந்த பாப காடு, 
"கோவிந்தன்" என்ற பெரும் காட்டுத்தீயில் பொசுங்கி விடுமே!! 
என்கிறார் பெரியாழ்வார்.




"இப்படி நாம் வளர்த்த பாப காடு, 'கோவிந்தா' என்று சொன்னவுடனேயே பாபங்கள் பொசுங்கியது மட்டுமில்லாமல், கற்பகவருக்ஷங்களே நிறைந்த பசுமையான  காடாகவும் ஆகி விட்டது" என்கிறார் பெரியாழ்வார்.

அறிவையென்னும் அமுத ஆறும்

தலைப்பற்றி வாய்க்கொண்டதே

என்று சொல்லும் போது,
"கோவிந்தா" என்று சொன்னவுடன், அந்த வேங்கடநாதன் தன்னை கரம் பிடிக்க (நீ என்னை கைக்கொண்டபின்), 
அஞானம் என்ற இருள் விலகி, மோக்ஷம் நிச்சயமாகிவிட,
ஞானம் ஏற்பட்டு (அறிவையென்னும் அமுத ஆறும்), 
ஆத்ம ஞானம் புத்தியில் (தலைபற்றி) ஏற்பட்டு, 
பெருமாளின் கருணையை நினைத்து ஏற்பட்ட பக்தியால் 
"கோவிந்தா.. கோவிந்தா..." என்று நாமம் வாயில் வருகிறதே (வாய்க்கொண்டதே)!! 
என்கிறார் பெரியாழ்வார்.

"வேங்கடம்" என்ற சொல்லுக்கு விளக்கம் போல, நமக்கு இந்த பாசுரத்தை காட்டுகிறார் - பெரியாழ்வார்.

பாபங்களை பொசுக்கும் வேங்கடாத்ரியில், வீற்று இருக்கும் ஸ்ரீனிவாசன், 'நம் பாபங்களை மட்டும் போக்குவதில்லை, பாபங்களை போக்கி, நமக்கு நல்லதையே கிடைக்க செய்து, நல்லதையே நினைக்க செய்து, தன்னிடம் பக்தி உண்டாகும் படி செய்து, மோக்ஷ வாசலையும் திறந்து விடுகிறார்'.


ஸ்ரீனிவாச பெருமாளை பக்தியுடன் சேவிப்போம்.

முழுசி வண்டாடிய - திருமங்கை ஆழ்வார் அஷ்டபூஜை பெருமாளை பார்த்து பாடிய பாசுரத்தின் அர்த்தம் தெரிந்து கொள்வோமே..

இந்த உலகில் இருக்கும் வரை, நாம் எப்படி வாழ வேண்டும்? நம் லட்சியம் என்ன? அறம் பொருள் இன்பம் வீடு என்றால் என்ன? ... தெரிந்து கொள்ள வேண்டாமா ஹிந்துக்கள்?

சம்ஸ்க்ரிதத்தில்
"தர்ம, அர்த்த, காம, மோக்ஷ" என்று 4 விஷயங்கள் சொல்லப்படுகிறது..

அதையே தமிழில்,
"அறம் பொருள் இன்பம் வீடு" என்று சொல்கிறோம்.

மோக்ஷம் என்ற சம்ஸ்க்ரித சொல்லுக்கு

1. "விடுதலை" என்றும் அர்த்தம் உண்டு,
2. "வீடு" என்ற அர்த்தமும் உண்டு.

வீடு:
நாராயணனை பக்தி செய்து, மோக்ஷம் அடைந்த ஜீவன்கள், பரவாசுதேவன் நாராயணனின் இருப்பிடமான வைகுண்டம் அடைந்தால், அந்த ஜீவன் தன்னுடைய சொந்த "வீடு" சேர்ந்தார் என்று அர்த்தம்.
அந்த ஜீவன் நிரந்தர ஆனந்த நிலையிலேயே இருக்கிறான்.




விடுதலை:
"உடம்பு நான் இல்லை, ஆத்மாவே நான்" என்று மட்டும் உணர்ந்து, வைராக்யத்துடன் வாழும் அத்வைதிக்கு, "கைவல்யம்" என்ற "விடுதலை" என்ற மோக்ஷம் மட்டும் கிடைக்கிறது.
அந்த ஜீவனுக்கு "வீடு" என்ற மோக்ஷம் கிடைப்பதில்லை.
இந்த ஜீவன், விடுதலை அடைந்த திருப்தி மட்டுமே பெறுகிறான்.

தமிழன், 
'மோக்ஷம்' என்ற சம்ஸ்க்ரித சொல்லுக்கு இரண்டு அர்த்தங்கள் உண்டு என்று அறிந்து இருந்தால் தானே, 
தமிழில் "விடுதலை" என்ற நேரிடையான அர்த்தத்தை பயன்படுத்தாமல், "வீடு" என்று குறிப்பாக பயன்படுத்தி இருக்க முடியும்.
நாம் சற்று யோசித்து பார்க்கவேண்டும்.

நம் தமிழ் முனிகள்,
"அறம் பொருள் இன்பம் விடுதலை"
என்று சொல்லாமல்,
"அறம் பொருள் இன்பம் வீடு"
என்று சொன்னதிலிருந்தே,
'தமிழ் அறிவும், சம்ஸ்க்ரித அறிவும்' எப்படி ஆழ்ந்து இருந்தது நம் தமிழர்களுக்கு என்று தெரிகிறது.

உலக மொழிகள் தோன்றுவதற்கு முன்,
காலம் கணிக்க முடியாததாக
'சம்ஸ்க்ரிதமும், தமிழும்' இருக்கும் போது,
இரண்டு மொழியுமே தெரிந்து இருந்த தமிழன்,
"தமிழும் காலம் சொல்ல முடியாததாக உள்ளது.. சம்ஸ்க்ரிதமும் காலம் சொல்ல முடியாததாக உள்ளது.. இரண்டும் அறிந்து இருந்தவர்கள் தமிழர்கள்" என்று சொல்லி கொள்ளாமல்,
"பழமையான தமிழ் வாழ வேண்டும், ஆனால் நாம் அறிந்து மற்றொரு பழமையான சம்ஸ்க்ரிதம் அழிய வேண்டும்"
என்று நினைப்பது, அறிவுள்ள பேச்சா? என்று தமிழர்கள் சிந்திக்க வேண்டும்.

இரண்டுமே பழமையான மொழிகள். 
"நாம் பேசிய மொழி" என்ற உணர்ச்சி இல்லாத தமிழன் தமிழனா?...

அறிவில்லாததால், போலி மதங்களை தழுவியதால்,
பழமையான நாம் பேசிய மொழிகளை வெறுக்கும் கேடுகெட்டவர்களை ஒடுக்க வேண்டும், சனாதன தர்மத்தில் இருக்கும் பாரத மக்கள்.

12 லக்ஷம் முன், த்ரேதா யுகத்தில், ராமபிரான் அவதரித்த போது,
திருச்சி அருகில் அன்பில் என்ற ஊரில் பிறந்த ஒரு வேடுவ தமிழன் தான், ராமபிரான் சரித்திரத்தை எழுதி, "வால்மீகி" என்று உலக புகழ் பெற்று, இன்றும் புகழ் குறையாமல் இருக்கிறார்..

போலி தமிழர்களுக்கு, போலி மதங்களில் புகுந்ததால் ஹிந்துக்களை வெறுக்கும் பொறமைக்காரர்களுக்கு, "வால்மீகி தமிழன்" என்று கூட தெரியாதே!!

அது மட்டுமா, ராமபிரான் காலம் வரை உத்திர பிரதேசம் சென்று வாழ்ந்த வால்மீகி, ராமபிரான் அவதாரம் முடிந்த பிறகு,
மீண்டும் தன் தாயகம் திரும்பி, "திருநீர்மலை" (சென்னை அருகே) என்ற ஊரில் முக்தி பெற்றார் என்றாவது தெரியுமா?

அதே ராமபிரானுக்கு சமஸ்க்ரிதத்தில் "ஆதித்ய ஹ்ருதயம்" சொன்ன அகத்தியரும் நம் தமிழ் முனி என்று தெரியுமா?

12 லட்சம் முன் த்ரேதா யுகத்தில் "நம் தமிழர் வால்மீகி, சமஸ்க்ரித மொழியில் ராமபிரானை பற்றி எழுதி உள்ளாரே!!  நாம் தமிழில் எழுதுவோம்"
என்று கலியுகத்தில் கம்பன் என்ற இன்னொரு தமிழன் எழுதினான் என்று கூட புரியாத முட்டாளா இன்றைய தமிழன்?

1000 வருட இஸ்லாமிய, கிறிஸ்தவ அந்நியர்களால் அடிமைப்பட்டு கிடந்த நம்மை,
போலி மதவாத ஊடகங்களாலும்,
நம் சரித்திர பெருமை அறியாத சாக்கடை புத்தி கொண்ட ஏமாற்று தலைவர்களாலும்,
நம் பெருமை நமக்கு மறைக்கப்பட்டதே!!
அந்தோ பரிதாபம்!!

கும்பகோணத்தில் பல கோவில்கள் காணப்பட்டாலும்! 
யார் இதை அமைத்தாரகள்? 
அந்த மூலவர் எப்பொழுது வந்து இருப்பார்?
என்ற ஆராய்ச்சி செய்யும் புத்தி கூட இல்லாத மழுங்கிய தமிழர்கள் ஆனோமே!!
அந்தோ பரிதாபம் !!

மீனாட்சி கோவிலில் 'உடைக்கப்பட்ட சிவலிங்கம்' கண் எதிரே காட்டப்பட்டாலும்!! 
நம் கோவிலுக்கு என்ன நடந்து இருக்கும்? 
யார் செய்தார்கள்? 
என்ற சரித்திர அறிவு இல்லையே இன்றைய தமிழனுக்கு!!
அந்தோ பரிதாபம் !!

'காஞ்சி வரதன் 40 வருடம் ஒரு முறை 48 நாட்கள் காட்சி கொடுக்க போகிறார்' என்று மட்டும் அறிந்து, தனக்கு தெய்வ அருள் கிடைக்குமா? என்று ஓடி வந்து பார்த்த கோடிக்கணக்கான மக்களுக்கு,
இதே ஆதி வரதனை, 
1017ADல் அவதரித்த ராமானுஜர் பார்த்த போதும், 
அதற்கு பின் அவதரித்த வேதாந்த தேசிகர் பார்த்த போதும், 
இந்த விதி இல்லையே என்று ஆராய அறிவில்லையே?..
அந்தோ பரிதாபம் !!




ராமானுஜர் காலத்தில் 'அத்திவரதர் வெளியில் தான் இருந்தார்' என்கிற போது, எந்த இஸ்லாமிய கலவரத்தால், இந்த 1000 வருட காலத்தில் அத்திவரதர் குளத்தில் மறைக்கப்பட்டார்?
என்ற சாதாரண கேள்வி கூட இன்றைய ஹிந்துக்களுக்கு ஏழவில்லையே!!
அந்தோ பரிதாபம் !!

தற்காலிக ஏற்பாட்டை, 
ராமானுஜர், தேசிகர் பார்க்காத சம்பிரதாயத்தை, 
ஆகம விதி என்று நினைத்து மீண்டும் 
ஆதி வரதரை குளத்தில் வைக்க விட்டு விட்டனரே!! இன்றைய ஹிந்துக்கள்!
அந்தோ பரிதாபம் !!

- நம் பெருமை நாம் அறியாதவரை..
- இஸ்லாமிய ஆக்கிரமிப்புக்கு நம் ஊரின் வரலாறு முன் எப்படி இருந்தது? என்று 2000, 3000 வருடம் முன் சென்று பார்த்து தெரிந்து கொள்ளாதவரை...
- நம் ஊரில் உள்ள கோவில் முதன் முதலில் யாரால் அமைக்கப்பட்டது? என்று அறியாதவரை,
- கோவில் உருவாகும் முன் இருந்த இந்த மூலவர் எந்த காலத்தில் இருந்தார் யாருக்கு தரிசனம் கொடுத்தார்? என்று அறியாதவரை,
ஹிந்துக்களை மதம் மாற்றி, 
ஹிந்துக்களை கொண்டே, ஹிந்து கோவில்களை, மொழியை, கலாச்சாரத்தை அழித்து விடுவார்கள் இந்த போலி அந்நியர்கள்..

ஹிந்துவின் பெருமை அறியாது, "மதம் மாறிய ஹிந்துக்களே" ஹிந்துக்களை அழிக்க முற்படுவார்கள்.
இந்த உண்மையை இன்றும் ஹிந்துக்களாக வாழும் பாரத மக்கள் உணர வேண்டும்.

மீனாட்சி கோவிலில் சிவ லிங்கத்தை உடைத்தவன்,
ஸ்ரீ ரங்கத்தில் 10000 வைஷ்ணவர்களை கோவிலேயே கொன்று குவித்து செல்வங்களை எடுத்து சென்றவன்,
ககாத்திய தேசம் என்ற தெலுங்கானாவில் பெரும் கொள்ளை அடித்து, காளி கோவில் கோஹினூர் வைரம் இன்றும் பெருமையுடன் பேசப்படும் வைரம் உட்பட பல விலை உயர்ந்த ரத்தினங்களை கொள்ளை அடுத்து அலாவுதீன் கில்ஜிக்கு சமர்ப்பித்த மாலிக் காபூர் என்ற இஸ்லாமியன், பூர்வீகத்தில் "ஹிந்துவாக பிறந்தவன்" என்பதை மறக்க கூடாது.

அது மட்டுமா,
1200ADல் பாரத நாட்டில் ஹிந்துக்களை கொன்று, கோவில்களை இடித்து, பிருத்விராஜ் சவுஹான் என்ற ஹிந்து அரசனிடம் முதலில் மன்னிக்கப்பட்டு, மீண்டும் திடீர் தாக்குதல் செய்து பிருத்விராஜ் சவுஹான் கண்ணை பிடுங்கி, ஏளனமாக சிரித்து, கண் பிடுங்கிய நிலையிலும் தான் வைத்து இருந்த அம்பினால் அதே இடத்தில் கொலை செய்யப்பட்டவன் கோரி என்ற இஸ்லாமிய வம்சத்தில் வந்த "முகமது கோரி".. 
இந்த கோரி வம்சத்துக்கு விதை போட்டவன் "அமீர் சூரி" என்ற பௌத்த மதத்தை தழுவி இருந்த ஆதி ஹிந்து வம்சம் என்பதை மறக்க கூடாது.

அசோக மன்னர் "பௌத்த மதத்தில்" ஈர்க்கப்பட்டு, ஆப்கான் முதல் தன் ஆட்சியில் இருந்த அனைத்து சிற்றரசர்களையும் பௌத்த மதத்துக்கு இழுத்தார்.
அசோக மன்னனால் அன்று போடப்பட்ட விதை, 947ல் பெளத்த நாடாக இருந்தது ஈரான், ஆப்கான் போன்ற ஹிந்து தேசங்கள்.
பௌத்த மதத்தையும் விட்டு, இவர்கள் இஸ்லாமுக்கு மாறியதான் விளைவு, அவர்கள் வம்சத்தில் மற்ற மதங்களை வெறுக்கும் முஹம்மத் கோரி போன்றவர்கள் கிடைத்தார்கள்.
தங்கள் தாய் மதத்தை, கலாச்சாரத்தையே அழிக்க பெரு முயற்சி செய்தார்கள்.

சரித்திரம் அறிந்து கொள்ளாதவரை, ஹிந்துக்கள் ஏமாற்றப்பட்டு கொண்டே தான் இருப்பார்கள்..

இனி,
கைவல்யம் என்ற விடுதலைக்கும்,
வைகுண்டம் என்ற வீடுக்கும் உள்ள வித்தியாசத்தை அறிய இங்கே படிக்கவும்.

"உயிர் பிரிந்த பிறகு, நாம் போய் சேர வேண்டியது எங்கே?"
என்ற நமக்குள் எழும் கேள்விக்கு,
நமது அற்புதமான ஹிந்து தர்மம் "நீ மோக்ஷத்துக்கு செல்ல வேண்டும்" என்று பாதை காட்டுகிறது.
அதை காட்டவே 4வது பதமாக "மோக்ஷம் (வீடு)" என்று சொல்கிறது.

உலகில் பிறந்த நாம் அனைவருமே, "அடைய வேண்டிய லட்சியம், மோக்ஷமே" (சம்சார உலகில் மீண்டும் பிறந்து விடாமல் இருக்கும் நிலை)
என்று முடிவாக சொல்வதால்,
கடைசியாக "மோக்ஷம்" என்ற பதத்தை வைக்கிறது நம் சனாதன ஹிந்து தர்மம்.

"மோக்ஷம்" - உயிர் பிரிந்த பின் கிடைக்கப்போகும் விஷயம்.

இந்த உலகில் இருக்கும் வரை எப்படி வாழ வேண்டும்?
என்ற கேள்விக்கு விடையாக
"அறம் பொருள் இன்பம்" என்று பதில் சொல்கிறது, நம் சனாதன தர்மம்.

நம் சனாதன தர்மம் சொல்லும் ""தர்ம(அறம்), அர்த்த(பொருள்), காம(இன்பம்)"" என்ற அற்புதத்தை, தன்னால் முடிந்த அளவுக்கு விவரிக்க, ஆசைப்பட்ட தமிழ் முனி அல்லவா நம் திருவள்ளுவர்.

'மோக்ஷம் என்ற லட்சியத்தை அடைவதற்கு', இந்த உலகில் நாம் எப்படி வாழ வேண்டும்? என்று சொல்லும் அறம், பொருள், இன்பம் என்ற மூன்றை, 
1330 குறள்களாக நமக்கு தந்து விட்டாரே!! நம் தமிழ் முனி திருவள்ளுவர்.

தான் சொல்ல போகும் அறம், பொருள், இன்பம் வழிகாட்டுதலின் முடிவு யார்?
என்று தன் முதல் குறளிலேயே சொல்கிறார் திருவள்ளுவர்.




"அகர முதல் எழுதெல்லாம் ஆதி பகவன்" என்று "பகவான் என்ற சம்ஸ்க்ரித சொல்லை" பயன்படுத்தி,
"எழுத்துக்களில் நான் 'அ'கரமாக இருக்கிறேன்" என்று பகவத் கீதையில் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் "அக்ஷரானாம் 'அ'காரோஸ்மி" என்று சொல்வதையே "அகர" என்ற சொல்லை கொண்டே ஆரம்பித்து,
தான் எழுதும் 1330 குறளின் லட்சியம், அந்த பரந்தாமனை அடைவதே என்று காட்டி விடுகிறார் திருவள்ளுவர்.

இப்படி,
நம்முடைய லட்சியம் "மோக்ஷம் என்ற வீடு பெறுவதே" என்று காட்டி,
நாம் உலகில் வாழும் வரை "அறம் பொருள் இன்பம்" என்ற பாதையில் செல்ல, 1330 அறிவுரைகளை வழங்கினார் திருவள்ளுவர்.


நாம் உலகில் வாழும் வரை "அறம் பொருள் இன்பம்" என்ற பாதையில் செல்ல வேண்டும் ஏன் சொன்னார்கள்?
எதற்காக "அறம் பொருள் இன்பம்" என்று வரிசையில் சொன்னார்கள்?

உலகில் "பொருள்" தானே மிக முக்கியம்!! 
"பொருள், இன்பம், அருள்" என்று சொல்லி இருக்கலாமே?
ஏன் "அறம் பொருள் இன்பம்" என்று குறிப்பிட்ட வரிசையில் சொன்னார்கள்? 
இந்த கேள்வியே 'உண்மையான ஆன்மீக தேடல் உள்ள ஜீவனுக்கு' தான் தோன்றும்.

எதற்காக "அறம் பொருள் இன்பம்" என்று இந்த வரிசையில் சொன்னார்கள்?

"அறம், பொருள், இன்பம், வீடு என்ற மோக்ஷத்தை" சேர்த்து சொல்லும் அருமையான குறள் ஒன்றை பார்ப்போம்.

அருள் இல்லார்க்கு அவ்வுலகம் இல்லை, பொருள் இல்லார்க்கு

இவ்வுலகம் இல்லாகி யாங்கு        

"உலகில் பணம் (செல்வம்/பொருள்) இல்லாமல் வாழ முடியாது" என்று வள்ளுவரே சொல்கிறார் பாருங்கள்.

அதே  சமயம், 

"இந்த உலகில் நாம் வாழும் போது, அருள் என்ற அறம் ('தர்ம') செய்யாது போனால், மனித வாழ்வின் லட்சியமான அவ்வுலகம் (வைகுண்டம்) என்ற வீடு (மோக்ஷம்) என்ற லட்சியத்தை நீ அடைய முடியாது!! 

மீண்டும் மீண்டும் பிறந்து கொண்டே இருப்பாய்!!" 

என்று எச்சரிக்கிறார் திருவள்ளுவர்.

வள்ளுவர் "அறம், பொருள், இன்பத்தை" 1330 குரளால் எழுதியதன் நோக்கமே, நாம் 'நம் வாழ்க்கையின் லட்சியமான வீடு என்ற மோக்ஷத்தை அடைய தான்' என்று அறிய வேண்டும்.

"உலகில் பணம் (செல்வம்/பொருள்) இல்லாமல் வாழ முடியாது" என்று வள்ளுவரே சொல்கிறார் பாருங்கள்.

"இந்த உலகில் நீ வாழ வேண்டுமானால், மற்றவர்களை ஏமாற்றியாவது!! அதர்மம் செய்தாவது!! பொருள் சம்பாதிக்க வேண்டும்" 

என்பதற்காகவா வள்ளுவர் "பொருள் இல்லார்க்கு இவ்வுலகம் இல்லை" என்று சொன்னார்?

சற்று யோசிக்க வேண்டும்.

வள்ளுவர் அதர்மத்தை போதிக்கவா இப்படி சொன்னார்?

சற்று யோசிக்க வேண்டும்.

இதன் ரகசியத்தை கொஞ்சம் ஆராயும் போதே, நமக்கு இதன் அர்த்தம் புரிந்து விடும்.

"அறம், பொருள், இன்பம்" என்று ஏன் இந்த வரிசையில் சொன்னார்கள் என்பதும் புரியும்.

உலகில் வாழும் வரை, நாம் அனைவருக்குமே பொருள் அவசியமாகிறது. 

"பொருள்" இருந்தால் தான், 

நமக்கு உலக இன்பங்கள் கிடைக்கும். 

நாம் உணவு உண்ண, உடை உடுத்த, "பொருள்" தேவைப்படுகிறது.

அதே சமயம், 

"பொருள்" இருந்தால் தான், 

"அறம்" என்ற 'தர்ம'த்தை செய்யவும் முடியும். 

பசி என்று வந்தவனுக்கு கொஞ்சம் அன்னம் (தர்மம்) கொடுக்க, "பொருள்" தேவைப்படுகிறது.

நாட்டில் நல்லவர்களை தீயவர்களிடமிருந்து காக்க, 

நாட்டில் தர்மத்தை காக்க, ஆயுதங்கள் வாங்க, "பொருள்" தேவைப்படுகிறது.

தெய்வத்துக்கு கோவில் கட்டி, நாம் ஆசையாக பூஜை என்ற தர்மத்தை செய்து காலத்தை கழிக்கவும் "பொருள்" தேவைப்படுகிறது.

"அறம்  செய்யவும் பொருள் தேவை. இன்பத்தை பெறவும் பொருள் தேவை" என்பதால், 

பொருளை நடுவில் வைத்து, "அறம் பொருள் இன்பம்" என்று சொல்கிறார்கள். 

எத்தனை ஆழ்ந்த அர்த்தம்!!  

எத்தனை அற்புதமான தர்மத்தில் நாம் பிறந்து இருக்கிறோம்!! என்று நினைத்து பார்க்க வேண்டும்.

ஹிந்துவாக பிறந்ததே பாக்கியமல்லவா? 

"பொருள்" இருந்தால் தான், "அறம்" என்ற "தர்மம்" காரியங்களும் செய்ய முடியும், 

"பொருள்" இருந்தால் தான், "இன்பம்" என்ற "காமத்தை" பெற முடியும்,

என்பதால் தான், 

மறை (வேதம்) சொல்லும் ஆழ்ந்த அர்த்தத்தை அறிந்த வள்ளுவர், 

"பொருள் இல்லார்க்கு இவ்வுலகம் இல்லை" என்கிறார்.

இப்பொழுது இன்னொரு கேள்வியும், ஆன்மீக தேடல் உண்மையாக உள்ளவனுக்கு தோன்றும்.. 

"அறம் செய்ய... இன்பம் கிடைக்க... "பொருள் அவசியம்" என்பதால், "பொருள்" இந்த இரண்டுக்கும் நடுவில் வைக்கப்பட்டது என்பது புரிகிறது. 

ஆனால், அந்த பொருளை கொண்டு, 

1. 'அறம்' - அதிகம் செய்ய வேண்டுமா? 
2. உலக 'இன்பத்தில்' - அதிகம் செலவு செய்ய வேண்டுமா?" 

என்ற கேள்வி எழுகிறது.

"எது முக்கியம்? அறமா? இன்பமா?..   பொருளை கொண்டு அறம் செய்வதா? உலக இன்பத்தை அடைவதா?" 

என்ற கேள்விக்கு, வள்ளுவரே பதில் சொல்கிறார் என்பதும் கொஞ்சம் ஆழ்ந்து கவனித்தாலே புரியும்.

"அறம் செய்தால் தான் அவ்வுலகம் (வீடு) கிடைக்கும்"  என்று வள்ளுவர் சொல்வதை நன்றாக கவனிக்க வேண்டும். 

(அருள் இல்லார்க்கு அவ்வுலகம் இல்லை)

"அறம் செய்ய விரும்பு" என்று ஒளவையும் சொல்கிறாள். 

"பொருளை கொண்டு அதிகமாக "அறம்" மட்டுமே செய்" என்று நமக்கு அழுத்தமாக சொல்லவே, முதலாவதாக "அறம்" என்று ஆரம்பிக்கிறது.

"முடிந்த அளவுக்கு நீ அறம்  மட்டுமே செய்!! 

செய்தது போக, உன்னிடம் பொருள் இருந்தால், உனக்கும் கொஞ்சம் உணவு கொடுத்துக்கொள், உடை வாங்கிக்கொள்!!" 

என்று நமக்கு உணர்த்தவே, 

"அறம் பொருள் இன்பம்" என்று வரிசைப்படுத்தி சொல்கிறது, நம் சனாதன தர்மமாகிய ஹிந்து மதம்.

வள்ளுவர் சொன்னபடி, "அறம் செய்ய, பொருள் அவசியம்" என்று உணர்ந்து, 

தர்மப்படி பொருளை சம்பாதித்து, அறம் செய்தால்,

"இந்த உலகில் நாம் செய்த அறம், உலகை விட்டு சென்ற பின், 

வாழ்க்கையின் லட்சியமான மோக்ஷம் என்ற வீடு (அவ்வுலகம்) கிடைக்க செய்யும்" 

என்கிறார் வள்ளுவர்.

"அகர முதல எழுத்தெல்லாம் ஆதி பகவன்" 

என்று வள்ளுவன் சொன்ன 'தர்மத்தின் தலைவனான பரந்தாமனை அடைய, பொருளை கொண்டு அறம் செய்வோம்'.

எத்தனை ஆழ்ந்த அர்த்தம்!!  

எத்தனை அற்புதமான தர்மத்தில் நாம் பிறந்து இருக்கிறோம்!! என்று நினைத்து பார்க்க வேண்டும்.

ஹிந்துவாக பிறந்ததே பாக்கியமல்லவா? 

7 hills is AdiSesha. Where is the head,, heart and tail of the snake resides in Tirumala, Tirupati? Hindus should know this.

What is the length of AdiSesha in Tirumala, Tirupati?

When narayana, the supreme god decided to descent in this earth in Archa-Avatar himself,
Adisesha, the serpent immediately wished to offer his service for his new avatar.

Narayana asked Adisesha to goto earth and wait for his avatar.. 
Adishesha with 1000 heads laid down in form of 7 hills which is now called as Seshagiri or Tirumala.

This 7 hills spread across huge area...
Want to know where is the head portion of adisesha? 

Tail portion? 

Heart portion?..

Most importantly want to know where lord srinivasa himself standing over Adisesha?...

Lord srinivasa stands at top crown gem of Adisesha's head...

Lord Srinivasa standing at a hill named Venkatadhri.
Behind him, is the Narayanadri Hill.
In front of him is Karudadri hill..
4 more hills extends till Sri Chailam...
Ahobilam holds Simhadri hill.




Heart of Adisesha lies at Ahobilam.

Tail of Adisesha ends at Sri Chailam.

Head of Adisesha starts at Kalahasthi.

The Supreme God Srinivasa stands over the Crown head of Adisesha who appeared himself as idol (not man-made) in kaliyuga for Thondaimaan chakravarthy who ruled 12 forest regions starting from Thiruvahindrapuram (திருவஹீந்திரபுரம்) near cudaloor till tirumala.

These 12 forest regions were split into 2 and referred as "south arcot", "north arcot".

Thondaimaan king 1st had the darshan of narayana in Varaha roopam entering a snake pit.
From the same place, appeared Srinivasa as well in archa roopam form.

Thondaimaan chakravarthy, built the temple for lord Srinivasa which we are seeing now. 

Also he constructed a temple for Varaha in the same place where he appeared.

Both Srinivasa and Varaha archa moorthi can be seen in our Naked Eyes even today.

To give worldly wealth, to give moksha, Narayana descended in Tirumala just to give us the chance to see him thru our eyes.

The Supreme God who is the reason for us to live, to see, is appearing in front of our eyes. Such is the love he has over us.

This love affects everyone who goes to tirumala and see him at temple.
The mouth with no control, shouts "Govinda... Govinda..." once we saw him in our naked eyes.
Feel the divinity.

Arcot (ஆற்காடு) means 6 forest.

Know the value of our divine places.. Be proud to born as Hindu (Vedic principle followers).

மேலும் படிக்க..

பாசுரம் (அர்த்தம்) - கதியேல் இல்லை நின் அருள் அல்லது - திருமங்கை ஆழ்வார் திருநீர்மலையில் உள்ள பெருமாளை பார்த்து பாடிய அழகான பாசுரம். தமிழன் தெரிந்து கொள்ள வேண்டாமா?

திருமங்கை ஆழ்வார் "அர்ச்சா திருமேனியையே" பெருமாளின் அவதாரமாக அனுபவிப்பதால், பெருமாளின் திவ்ய காட்சியை பார்க்க கூட இவர் ஆசைப்படவில்லை..

அர்ச்ச அவதாரமே இவருக்கு பகவானாக தெரிவதால், பல இடங்களில் "கண்டு கொண்டேன்" என்று பாடுவதை பாசுரங்களில் கவனிக்கிறோம்..

கதியேல் இல்லை

நின் அருள் அல்லது

எனக்கு நிதியே

திருநீர்மலை நித்திலத் தொத்தே,

பதியே பரவித் தொழும்

தொண்டர் தமக்குக் கதியே 

உனை "கண்டு கொண்டு" 
உய்ந் தொழிந்தேனே

என்று "பெரிய திருமொழி"யில் திருமங்கை ஆழ்வார் பாடும் போது,
வால்மீகி முனிவருக்கு ஏற்பட்ட தாபத்தை போக்க, அர்ச்ச திருமேனியுடன் திருநீர்மலையில் காட்சி கொடுத்த எம்பெருமானை பார்த்த உகப்பில் "கண்டு கொண்டேன்" என்று பாடுகிறார்.

புருவத்தின் மத்தியில் எம்பெருமான் திவ்ய காட்சி கண்டதை சொல்கிறாரா? இல்லை..
எம்பெருமான் ராமராக தன் விபவ அவதாரத்தை காட்டி தரிசனம் தந்ததை சொல்கிறாரா? இல்லை.

திருமங்கை ஆழ்வார், திருநீர்மலையில், அர்ச்சா திருமேனியுடன் இருக்கும் எம்பெருமானையே தனக்காக அவதரித்த பெருமாளாகவே பார்த்தார்.
சிலையாக தோன்றிய எம்பெருமானை பார்த்ததினால் வந்த உகப்பில் "கண்டு கொண்டேன்" என்று ஆனந்தப்படுகிறார்..

இந்த பாசுரத்தை ஆரம்பிக்கும் போது "கதியேல்" என்ற சொல்லை கொண்டு ஆரம்பிக்கிறார்.

திருநீர்மலை பெருமாளை நேரில் கண்ட திருமங்கை ஆழ்வார், "தனக்கு ஒரு கதி உண்டா? மோக்ஷத்துக்கு கதி (வழி) உண்டா?" என்று தன் மனசாட்சியையே கேட்க.. மனசாட்சியே பதிலாக
"என் திறமையால் எனக்கு மோக்ஷத்துக்கு கதி இல்லை." என்று  சொல்ல,
"எனக்கும் என்று ஒரு கதி (வழி) உண்டாகில், அது உம்முடைய அருளை கொண்டு தான்" என்று எம்பெருமான் அருளை எதிர்பார்த்து,

கதியேல் இல்லை...

நின் அருள் அல்லது

என்று ஆரம்பிக்கிறார் திருமங்கை ஆழ்வார்.
மேலும்,
உலகத்தில் உள்ளவர்கள் பொதுவாக, வயதான காலத்துக்காக தன் பாதுகாப்புக்காக, நிதியை சேர்த்து வைத்து கொள்வார்கள்..
அதே போல,
பரலோக வாழ்க்கைக்காக, புண்ணிய காரியங்களை செய்து புண்ணியம் என்ற நிதியையும் சேர்த்து வைத்து கொள்வார்கள்..

இந்த இரண்டு நிதியுமே அல்பமானவை, நிரந்தரமற்றவை..
சேர்த்த பணம் எல்லாம் ஒருநாள் செல்வழிந்து போய் விடும்..
இல்லை, செல்வம் இருக்கும் இவன் போய் விடுவான்..



புண்ணியம் காக்குமே என்றாலும், கொஞ்ச காலம் சொர்க்க லோகத்தில் இருக்க செய்து விட்டு, "பூலோகத்தில் நீ செய்த புண்ணியங்கள் இன்றுடன் தீர்ந்தது போ" என்று இந்திரனும் கீழே தள்ளி விட்டு விடுவான்..
மீண்டும் பிறக்க வேண்டியது தான்...

இதனை கருத்தில் கொண்டு,
செல்வம் என்ற நிதியையும் தள்ளி,
புண்ணியம் என்ற நிதியையும் தள்ளி விட்டு,
திருமங்கை ஆழ்வார், "எனக்கு இகத்திலும் பரத்திலும் என்றும் அழியாத வைப்பு மா நிதியாக எம்பெருமானே திருநீர்மலையில் இருக்கிறார்" என்று பாடுகிறார்.

எனக்கு நிதியே

திருநீர் மலை நித்திலத்தொத்தே

இங்கு நித்தில தொத்தே என்றால் "பவள கொத்து" என்று அர்த்தம்..

பவளத்திற்கு இயற்கையாகவே ஒரு குளிர்ச்சி உண்டு.
பவள மணி மாலையாக கழுத்தில் போட்டு கொண்டால், உடல் குளிர்ச்சியாகும்..

இங்கு, பவள கொத்து என்று திருநீர்மலை எம்பெருமானையே சொல்லி கொஞ்சுகிறார் திருமங்கை ஆழ்வார்.

குளிர்ச்சி தரும் கருணை கொண்ட திருநீர்மலை பெருமாளை பார்த்ததுமே, 'பெருமாளையே ஒரு பவள மாலை என்ற தன் நிதியாக ஆக்கிக்கொண்டு, தன் கழுத்தில் போட்டு கொண்டு விட வேண்டும்' என்று ஆசை உண்டாகி விட்டது ஆழ்வாருக்கு.




"எனக்கும் கதி உண்டா?" என்று மோக்ஷத்துக்கு வழி தெரியாமல் வந்த தனக்கும், "கதி உண்டு" என்று காட்டி விட்டார் திருநீர்மலை பெருமாள் என்றதும், அடுத்த பதத்தில் "பதியே" என்று சொல்லி, "உன்னை கண்டு கொண்டேன்" என்று சரண் அடைகிறார்..

பதியே பரவித் தொழும் தொண்டர் தமக்குக்

கதியே உனை "கண்டு கொண்டு" 

உய்ந் தொழிந்தேனே

ஆழ்வார்கள் பாசுரங்கள் தமிழே தமிழ்...

மேலும் பாசுரம் அர்த்தத்துடன் அறிந்து கொள்ள "முளைக்கதிரைக் குறுங்குடியுள் முகிலை"