தெய்வத்தால் ஆகாதேனினும்
முயற்சி தன் மெய் வருத்த கூலி தரும் - திருக்குறள்.
தெய்வம் தன் சக்தியின் மூலம், நமக்கு அருள் (நன்மை) செய்ய இயலாமல் போனாலும்,
கடுமையான மனித முயற்சியால் நாம் ஆசைப்படுவதை அடைய முடியும்.
இப்படி அர்த்தம் கொள்பவன் அறிவில்லாதவன்.
இப்படி அர்த்தம் கொள்பவன் "போலி தமிழன்"
தெய்வ நம்பிக்கை உள்ள வள்ளுவர், தெய்வ பலத்தை தாழ்த்தி, மனித முயற்சியை உயர்த்தி சொல்ல தேவையுமில்லை.
மனிதனின் முயற்சிக்கு பலன் கொடுப்பது இறைவனே, என்கிற பொழுது, 'இறைவனால் முடியாத ஒன்றை, மனித முயற்சியினால் பெற முடியும்' என்று வள்ளுவர் போன்ற தமிழ் புலவர்கள், தெய்வ புலவர்கள் சொல்லி இருக்க மாட்டார்கள்.
தமிழ் சங்கமும் ஏற்று இருக்காது.
தமிழ் இலக்கணம் அறிந்த "உண்மை தமிழன்" இதன் உண்மை பொருளை அறிகிறான்.
தமிழ் இலக்கணப்படி, தெய்வம் என்ற சொல்லுக்கு "விதி" என்றும் பொருள் உண்டு.
"அகர முதல எழுத்தெல்லாம் ஆதி பகவன்" ..
என்று வள்ளுவன் கடவுளை "பகவான்" என்ற சொல் கொண்டு அழைக்கிறார்.
'அ' என்ற அகர எழுத்தே பரமாத்மாவை தான் குறிக்கிறது.
எழுத்துக்களில் 'அ' என்ற அகரமாக இருக்கிறேன்
என்று ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் பகவத் கீதையில் "அக்ஷரானாம் அகாரோஸ்மி" என்று சொல்வதை தான்,
வள்ளுவர் தன் முதல் குறளிலேயே பயன்படுத்துகிறார்.
"விதியின் காரணத்தால், நமக்கு சில காரியங்கள் தடைப்பட்டாலும், நம் கர்ம விதியையும் மாற்ற, நல்ல காரியங்கள் விடாமல் செய்து வந்தால், விதிப்பலனையும் நல்ல காரியங்களால் மாற்றி, நாம் ஆசைப்படுவதை அடைய முடியும்"
என்கிறார் வள்ளுவர்.
HARE RAMA HARE KRISHNA - BHAJAN
sandhyavandanam Evening - Yajur - Hear and understand meaning of each sloka
sandhyavandanam Afternoon - Yajur - Hear and understand meaning of each sloka
sandhyavandanam Morning - Yajur - Hear and understand meaning of each sloka
"கடவுளின் பெயரால்"
என்று 'கடவுள் மேல் பழியை போட்டு', நல்லதோடு, கெட்ட காரியங்களையும் சேர்த்து செய்வதை, பிற மதங்கள் கொள்கையாக கொண்டுள்ளன.
இது வேதனைக்குரியது. சிந்திக்க வேண்டியதும் ஆகிறது.
இதற்கு மாறாக, "பரமேஸ்வரன் என்னை பார்த்து 'இவன் என் பக்தன்' என்று மகிழ்ச்சியும் பெருமிதமும் அடையும் படி, நான் நற்செயல்களை மட்டுமே செய்ய ஆசைப்படுகிறேன்"
என்று ஹிந்துக்களை பிரார்த்திக்க வைக்கிறது வேத தர்மம்.
இந்த கொள்கையினாலேயே பாரதத்தில் உள்ள ஹிந்துக்கள் "எந்த காலத்திலும் அடுத்தவன் வீட்டில் புகுந்தோ, அடுத்தவன் நாட்டில் புகுந்தோ குண்டு வைத்தோ!, கொள்ளை அடித்தோ! அடுத்தவன் நாட்டுக்கு சென்று அவர்கள் வழிபடும் ஆலயத்தை அழித்தோ! நாசம் செய்ததில்லை"
ஸ்ரீ ராமர், இலங்கை சென்று ராவணனை கொன்று, சீதையை மீட்டார். ப்ராம்மண குலத்தில் பிறந்தாலும் விபீஷணனை போல நல்ல குணம் ராவணனிடத்தில் இல்லை. பிறர் மனைவியை அபகரித்த குணம் கெட்ட ராவணன் அழிந்தான்.
இலங்கை முழுவதையும் தன் கையில் கொண்டு வந்தும், விபீஷணனை இலங்கைக்கு அரசனாக்கி, அந்த ஊரில் உள்ள ஒரு சிறு தங்கத்தை கூட வரியாகவோ, மரியாதைக்காகவோ எடுத்துக்கொள்ளவில்லை ஸ்ரீ ராமர்.
சீதையுடன், மரவுரி அணிந்த ஸ்ரீ ராமராகவே அயோத்தி திரும்பினார். பிறர் சொத்தில் துளியும் ஆசை இல்லாதவராக இருந்த ஸ்ரீ ராமர் நம் அனைவருக்கும் தெய்வமாக உள்ளார். தெய்வத்திடம் ஒழுக்கம் இருக்கும் போது, ஹிந்துக்கள் ஒழுக்கமாக இருப்பதில் ஆச்சர்யமில்லையே.
மனித பண்பு உள்ள எவனும் ஸ்ரீ ராமரை போல வாழ ஆசைப்படுவான் அல்லவா?
பிராம்மண ஜாதியில் பிறந்த ராவணனை விட, அவன் தம்பி விபீஷணன் நியாயத்தின் பக்கம் நின்றார்.
இன்றுவரை, ஹிந்துக்கள் எங்கும் வரவேற்கப்படுகின்றனர்.
இதற்கு காரணம்,
இவர்களிடம் காலம் காலமாக தகப்பன், அவன் தகப்பன் என்று ஊறி உள்ள ஹிந்து கொள்கைகள் தான்.
வேத தர்மத்தில் இருக்கும் ஹிந்துக்கள், எண்ணத்தில் கூட உயர்ந்தவர்களாக இருக்கிறார்கள்.
இது ஹிந்துக்களின் பெருமை.
பொதுவாக மற்ற மதங்களில், "நாம் செய்யும் பாவங்களை கடவுள் மன்னிப்பார்"
என்று பாவ மன்னிப்பை "முக்கிய கொள்கையாக" வைத்து உள்ளது.
"பாவத்திற்கு மன்னிப்பு" என்பதை முக்கிய கொள்கையாக வைத்து உள்ளதாலேயே,
அந்த மதங்களில் "பாவம் செய்யலாம்" என்று சொல்லாமலேயே இடம் தருகிறது.
இதனாலேயே அவர்களிடத்தில் ஒழுக்கம் இல்லை.
ஒழுக்கத்தை இவர்களுக்கு, போதிக்க வேண்டியுள்ளது.
எதற்கும் "சட்டம்" இயற்றினால் தான், இவர்களுக்கு ஒழுக்கத்தை ஏற்படுத்த முடிகிறது. கடுமையான சட்டங்கள், இவர்கள் நாட்டில் இருப்பதற்கு காரணம் இந்த "பாவ மன்னிப்பு" கொள்கையே..
பாவத்திற்கு அஞ்சாதவனை, சட்டத்தால் தான் ஒடுக்க வேண்டி இருக்கிறது.
"பாவம் செய்தால், கடவுள் மன்னிப்பார்" என்கிறது மற்ற மதங்கள். "பாவம் செய்யாதே, தெய்வம் தண்டிக்கும்" என்று பாவத்திற்கு அஞ்ச வைத்து, ஒழுக்கத்தை போதிக்கிறது நம் வேத தர்மம்.
பாவத்திற்கு அஞ்சும் ஹிந்துக்கள் உள்ள பாரத நாட்டில், சட்டம் கடுமையாக இல்லாமல் இருந்தாலும், "தானாகவே சுய ஒழுக்கத்துடன்"பெரும்பான்மை ஹிந்துக்கள் இருக்கிறோம். வாழ்கிறோம்.
இங்கு, ஒருவன் கையிலும் துப்பாக்கி இல்லை, உயிர் பயமும் இல்லை. இதற்கு காரணம் நம் ஹிந்து கொள்கையே..
ஹிந்துக்களை தெய்வமே காக்கிறது.
உருவாக்கப்பட்ட மற்ற மதங்களில், மனிதர்கள் மதத்தை காக்கிறார்கள்.
20 வருடம் ஒரு தம்பதிகள் மற்ற மதங்களில் சேர்ந்து வாழ்ந்தாலே, அது ஆச்சரியமாகவும், உயர்வாகவும் மதிக்கப்படுகிறது. ஒழுக்கம் உள்ளவனை அங்கு தேட வேண்டியுள்ளது.
இந்தியாவில், ஹிந்துவாக பிறந்து, நாத்தீக புத்தி கொண்டவன் கூட 'மனசாட்சிக்கு கட்டுப்பட்டோ', 'தாய் தந்தையே தெய்வம்' என்று நினைத்தோ, ஒரு ஒழுக்கத்தில் வாழ்கிறான்.
ஒழுக்கம் என்ன விலை?
என்று கேட்கும் சமுதாயமாக உள்ளனர் வெளி மதத்தினர் கொள்கையின் காரணமாக.
"பாவம் செய்தால் மன்னிப்பு கிடைக்கும்"
என்று மத கொள்கைகளே இடம் தருவதால்,
இன்னொரு ஜீவன் மேல் கருணை ஏற்படுவதில்லை. "மிருகங்களை கொல்லாதே...கருணையாக இரு"
என்று தனியாக சங்கம் வைத்து, அதையும் இவர்களுக்கு போதிக்க வேண்டியுள்ளது.
மனித பண்பான ஜீவகாருண்யம் இவர்களிடம் இல்லை. பணமும், உணவுமே இவர்களின் முக்கிய தேடல்.
இவர்கள் மதங்களில் மிருகங்களை கொல்வது கூட இறைவன் பெயரால் தான். இவர்களிடம் சிக்கும் விலங்குகள் நிலை அந்தோ பரிதாபம். கொலை செய்த பாவத்தை "இறைவன் மேல்" போடுகின்றனர் மத கொள்கையினாலேயே.
இன்னும் ஒரு படி மேலே போய், பிற நாட்டில் உள்ளே புகுந்து ஆயிரக்கணக்கான மனிதர்களை இறைவன் பெயரால் கொலை செய்கின்றனர்.
பணத்தாலும்,
பாவ மன்னிப்பு போன்ற பிதற்றல் கொள்கையாலும்,
கத்தி முனையிலும்
மதம் மாற்றுகின்றனர்.
ஏமாறும் மனிதர்கள், ஒழுக்கத்தில் ஆர்வம் இல்லாதவர்கள், பண தேவை உள்ள அப்பாவிகள்
இவர்கள் மதத்தில் தாவுகின்றனர்.
இது இன்று அல்ல, இந்த கொள்கைகள் விதிக்கப்பட்டு பிற மதங்கள் தோன்றிய காலத்தில் இருந்தே, நடந்து கொண்டு இருக்கிறது.
இதற்கு குறையாக பிற மதத்தவர்களை சொல்ல முடியாது.
அவர்களும் மனிதர்கள் தானே.
பொதுவாக, மனிதர்கள் தான் சார்ந்த மத கொள்கைகளாலும், அவர்களை சுற்றி இருக்கும் மனிதர்களின் ஒழுக்கத்தாலும் வளர்க்கப்படுகின்றனர்.
ஆதலால் பிற மதத்தில் உள்ள மனிதர்களை குறை சொல்லி பயனில்லை.
ஆனால்,
பிற மதங்களில் உள்ள சில கொள்கைகளில் உள்ள ஓட்டைகள் தான், மனிதர்களை தவறான பாதைக்கு இழுத்து செல்கிறது..
இதை அவர்கள் புரிந்து கொள்கிறார்களோ இல்லையோ, ஹிந்துக்கள் தெரிந்து கொண்டால், குறைந்த பட்சம் பொய் மதங்களில் விழுந்து விடாமல் இருக்கலாம்.
பிறமத கொள்கை "பாவ மன்னிப்பை" முக்கிய கொள்கையாக அனுமதிப்பதால், தன் புத்திக்கு தோன்றிய நியாயத்தில் காரியங்கள் செய்து, அதை "கடவுளின் பெயரால்" என்று மொத்த பாவத்தையும் கடவுள் மேல் போடுகின்றனர் பிற மதத்தினர்.
நமக்கோ கருட புராணம் போன்ற பெரிய தர்ம சாஸ்திரத்தை காண்பித்து, "தண்டனை நிச்சயம்" என்று எச்சரிக்கிறது.
ஹிந்துக்களுக்கு நாராயணனின் பெருமை தெரியுமோ, இல்லையோ, சிவபெருமானின் பெருமை தெரியுமோ, இல்லையோ,
ஆனால் அனைவருக்கும் பாவம் என்றால் என்ன? யமன் யார்? என்று தெரிகிறது.
பாவத்தையும், மரணத்தையும் காட்டி, ஹிந்துக்களை ஒழுக்கத்தில் நிறுத்துகிறது நம் வேத தர்மம்.
ஹிந்துவாக பிறப்பதற்கே கோடி ஜென்மங்கள் புண்ணியம் செய்து இருக்க வேண்டும்.
உலகத்தில் எந்த மூலையிலும் நாம் பிறந்து இருக்கலாம். ஆனால் ஹிந்துவாக, ஒரு ஹிந்துவுக்கு பிறந்துள்ளோம்.
அதிலும் ஹிந்துவின் பெருமை உணர்ந்தவனாக வாழ்வதற்கு அதை விட கோடி புண்ணியம் செய்து இருக்க வேண்டும்.
நாயன்மார், ஆழ்வார்கள், சித்தர்கள், மகான்கள் போன்றவர்கள் சொன்ன அருள் மொழிகளை கேட்கும் பாக்கியமும் பெற்று இருந்தால், அதை விட கோடி புண்ணியம் செய்தவராக இருக்க வேண்டும்.
ஹிந்துவாக பிறப்பதற்கு, நாம் எத்தனை புண்ணியம் செய்து இருக்க வேண்டும்? என்று எண்ணி பார்த்தாலே, நம்மை நாமே மெச்சிக்கொள்ள தோன்றும்.
பாவத்திற்கு தண்டனையை காட்டி, ஒழுக்கத்தில் வாழ வைக்கிறது நம் தர்மம்.
செய்த பாவத்திற்கு தண்டனை போதாது என்றால், மறு பிறவியும் நிச்சயம்,
அதுவும் போதாது என்றால்,
குருடனாக, நொண்டியாக, திருடனுக்கு மகனாக, மகளாக பிறக்க நேரும்,
அதுவும் போதாது என்றால்,
பிற மதங்களில் பிறக்க நேரும்,
அதுவும் போதாது என்றால்,
மரமாகவும், விலங்காகவும் பிறக்க நேரும்
என்று பாவத்தை கண்டு அஞ்ச வைத்து, 'பாவம் செய்யாதே' என்று வழி நடத்துகிறது வேத தர்மம்.
பிற மதத்தில் உள்ள "ஒழுக்க குறைபாடு, தீவிரவாதம்" தீர்க்க முடியாத சிக்கல்.
இந்த மதங்களில் பிறந்தவர்கள், தன் மனசாட்சியை உண்மையாக கேட்டு கொண்டால் ஒழிய இதற்கு தீர்வு இல்லை.
"எந்த பாவத்தையும் கடவுள் மன்னிப்பார்" என்பதால், பாவம் செய்ய தூண்டுவதே இதற்கு காரணமாக உள்ளது. இது வருந்தத்தக்கது.
பல நல்ல விஷயங்கள் மற்ற மதங்களிலும் உள்ள போதிலும், இந்த "பாவ மன்னிப்பு" கொள்கையும், "கடவுளின் பெயரால்" செயல் செய்யும் அனுமதிப்பும், ஒழுக்கத்தில் இருந்து நழுவ செய்கிறது. பகுத்தறிவு உள்ளவன் சிந்திப்பான்.
சமுதாய சீர்கேட்டுக்கு முக்கிய காரணம் ஆகிறது, இந்த கொள்கைகள்.
உலகத்தில் உள்ள பிராணிகள் அனைத்தும், "மனிதன் பயன்படுத்தவும், தின்பதற்குமே" என்று கொள்கையாக வைத்து உள்ளது பிற மதங்கள்.
இது வேதனைக்குரியது.
நம் வேத தர்மத்தில், மனித சமுதாயத்தை பார்த்து,
சத்தியம் பேசு,
தர்ம வழியில் செல்,
தாய் தந்தையை தெய்வம் போல நினை,
உன் உயிருக்கு நீ கொடுக்கும் மதிப்பை, மற்ற உயிர்களுக்கும் கொடு, ஜீவ ஹிம்சை முடிந்தவரை செய்யாதே,
உனக்கே கூட ஜீவ ஹிம்சை செய்து கொள்ளாதே.. தற்கொலை எண்ணம் கொள்ளாதே,
குருவை தெய்வம் போல நினை,
உன் வீட்டுக்கு நேரம் காலம் சொல்லாமல் வரும் விருந்தாளியையும் (அதிதி) தெய்வம் போல நினை,
நீ எந்த செயல் செய்தாலும் உனக்குள் இருக்கும் இறைவன் 'உன் செயலை பார்த்து மகிழ்ச்சி அடைவாரா?'
என்று எப்பொழுதும் கேட்டுக்கொண்டே, கவனித்து எந்த காரியமும் செய்
என்று ஆச்சர்யமாக வழிகாட்டுகிறது வேத தர்மம்.
பொய் பேசும் போது, ஒழுக்கம் இல்லாத வாழ்க்கை வாழும் போது, நல்ல குணம் இல்லாத போது,
நமக்குள்ளேயே இருக்கும் பரமாத்மா நம் செயலை கண்டு அறுவருப்பார்.
ஒரு தகப்பன் நல்ல பிள்ளையை கண்டு மகிழ்ச்சியோடு "இவன் என் பிள்ளை" என்று சொல்லிக்கொள்வார்.
அதே தகப்பனுக்கு பொய் பேசும், கெட்ட குணங்கள் உள்ள இன்னொரு பிள்ளை இருந்தால், வேதனையுடன், ஒரு வித வெறுப்புடன் "இவனும் என் பிள்ளை தான்" என்று சொல்வார்.
நாம் அனைவரும் பகவான் நாராயணனின் பிள்ளைகள் தான்.
நற்செயல்கள் செய்தால், பகவான் நம்மை ஒரு நல்ல பிள்ளையை போல பார்க்கிறார். 'இவன் என் பக்தன்' என்று பெருமிதமாக சொல்லிக்கொள்கிறார்.
தீய செயல்களை செய்தால், வெறுப்போடு அணுகிரஹம் செய்கிறார்.
மனித பண்பு உள்ள நாம், தீய குணத்தில் இருந்து விலகி இருக்க சொல்கிறது நம் வேத தர்மம்.
எந்த காரியம் செய்தாலும் "இந்த காரியம் எனக்குள் அந்தர்யாமியாக இருக்கும் பரமாத்மாவுக்கு மகிழ்ச்சி தருமா?" என்று தன்னையே நாம் கேட்டுகொண்டாலே, ஒழுக்கமாக வாழ ஆரம்பிப்போம்.
இந்த அற்புதமான வாழ்க்கை நெறியை சொல்லிக்கொடுப்பது நம் வேத தர்மமே.
"அந்தர்யாமியாக நமக்கு உள்ளேயே, பகவான் இருக்கிறார்" என்று தெரிந்த பின்னும், ஒருவன் தீய குணத்துடன், ஒழுக்கமில்லாத வாழ்க்கை வாழ்வானா மனித பண்பு உள்ள ஒருவன்?
"கடவுள் எங்கேயோ ஆகாசத்தில் இருக்கிறார்" என்று சொல்லாமல், "உன் இதயத்தில் அமர்ந்து இருக்கிறார்" என்று சொல்லி எச்சரிக்கிறது நம் வேத தர்மம்.
நாத்தீகன் உள்ளிருந்து நம்மிடம் பேசும் நாராயணனை "மனசாட்சி" என்று சொல்கிறான்.
"உள்ளே ஒருவன் பேசுகிறான்" என்பதை எவனும் மறுப்பதில்லை.
ஜீவாத்மாவாகிய நம்மோடு, "எப்பொழுதும் அந்த பரமாத்மா கூட இருந்து பேசுவதை" கவனித்து வாழ்பவர்கள் மனித பண்பு உள்ளவர்கள்.
"வானத்தில் மட்டும் இல்லை, எங்கும் இருக்கிறார் பகவான். அந்தர்யாமியாக நமக்கு உள்ளேயே, பகவான் இருக்கிறார்" என்று ஹிந்துக்கள் உணர்வதால், நல்ல குணத்துடன், ஒழுக்கமான வாழ்க்கை வாழ்ந்து,
உள்ளிருக்கும் பரமாத்மா சந்தோஷப்படுவதை உணர்கிறார்கள்.
ப்ராம்மணர்கள் தினமும் செய்யும் சந்தியாவந்தனத்தில்,
அனைவரும் செய்யும் "கல்யாணம், திவசம்" போன்ற காரியங்களில் ஆரம்பிக்கும் போது கூட, பரமாத்மா மகிழ்ச்சி அடைய இதே பிரார்த்தனை தான் செய்கிறோம்.
நன்றாக கவனித்தோமென்றால், எத்தனை அற்புதமான வழிகாட்டியாக வருகிறது நம் வேத தர்மம் என்று நமக்கு புரியும்..
கல்யாணம், திவசம், சந்தியா வந்தனம் என்று எதை செய்தாலும்,
"மமோபாத்த சமஸ்த... " என்று சங்கல்பம் செய்ய சொல்லும் போது, "பரமேஸ்வர ப்ரீத்யர்தம்" என்று சொல்லி ஆரம்பிக்கிறோம்.
இதற்கு பொருள் என்ன?
நான் செய்யப்போகும் திவசம்/கல்யாணம்/சந்தியா வந்தனம் போன்ற கடமைகளை பார்த்து, பரமேஸ்வரன் மகிழ்ச்சி அடைவார்" என்று கடவுள் நம் செயலை கண்டு மகிழ்வார் என்ற ஆர்வத்தோடு கடமையாக செய்கிறோம். சுயநலத்தை விட, நான் என் பெற்றோருக்கு செய்யும் திவசத்தை கண்டு, பரமேஸ்வரன் 'என்னை பார்த்து பெருமிதம்' கொள்வார் என்று நோக்கில் கடமையாக செய்கிறோம்.
நாம் செய்யும் திவசமோ, சந்தியா வந்தனமோ, கோவிலுக்கு செல்வதோ, பரமேஸ்வரனை மகிழ்ச்சி படுத்தும் என்று தெரிந்தும், இதை செய்யாமல் இருப்பானா ஒரு ஹிந்து?
இன்றைய நிலையிலும், சில ப்ராம்மணர்கள் இன்று வரை சந்தியா வந்தனம் போன்ற விதிக்கப்பட்ட கடமையை செய்வதற்கு காரணமும் இதுவே. இறைவனின் மன உகப்புக்காக வாழ்கின்றனர் வேதியர்கள்.
95% ப்ராம்மணர்கள், இன்று சந்தியாவந்தனம் செய்வதில்லை.
இது ப்ராம்மணருக்கு மட்டுமல்ல, பிராம்மண பெண்களுக்கு மட்டுமல்ல, மற்ற அனைவருக்கும் செய்யும் துரோகம்.
சந்தியாவந்தனத்தில், உலகத்தில் உள்ள எல்லோருக்காகவும் பிராம்மணன் தெய்வத்திடம் பிரார்த்திக்கிறான்.
இதை செய்யாமல் தனக்கும் துரோகம் செய்து, மற்றவர்களுக்கும் துரோகம் செய்கிறான்.
ப்ராம்மணர்கள் தங்களை தானே கேட்டு கொள்ள வேண்டிய கேள்வி இது.
"முக்கால்வாசி பிராமணர்கள் சந்தியாவந்தனம் செய்யவில்லையே, நீங்கள் சிலர் மட்டும் விடாமல் செய்வதற்கு காரணம் என்ன?" என்று கேட்டால்,
"கடமைக்காக செய்யவில்லை, பணத்திற்காகவும் செய்யவில்லை.
"இது எனக்கு கொடுக்கப்பட்ட கடமை.
இதை செய்தால் எனக்கு என்ன நன்மை ஏற்படும்? என்பதை விட... எனக்கு கடமையாக கொடுக்கப்பட்ட இந்த சந்தியாவந்தனம் செய்தால், என் உள்ளிருக்கும் பகவான் மகிழ்ந்து "சபாஷ்..." என்று சொல்வாரே என்பதால் செய்கிறேன் என்பார்கள்.
சந்தியா வந்தனம் செய்யும் போதும், நாம் என்ன சொல்லி ஆரம்பிக்கிறோம், என்ன சொல்லி முடிக்கிறோம் என்று பார்த்தால், எத்தனை அற்புதம் என்று நமக்கு புரியும்.
சந்தியா வந்தனம் ஆரம்பிக்கும் போது, "பரமேஸ்வர ப்ரீத்யர்தம்" என்று சொல்லி, "நான் செய்யும் இந்த நித்ய கடமையை (Daily Duty), பார்த்து பரமேஸ்வரன், என்னை கண்டு சந்தோஷம் அடைவார்" என்று உற்சாகத்துடன் ஆரம்பிக்கிறோம்.
கடைசியில், "நாராயணாயேதி சமர்பயாமி" என்று முடிக்கும் போது, "அனைத்து பலன்களையும் நாராயணன் பாதத்தில் சமர்ப்பித்து விட்டு" கடமையை செய்தோம், என்ற மட்டில் திருப்தி அடைகிறோம்.
பகவத் கீதையில், "கடமையை செய். பலனை எதிர்பார்க்காதே" என்று ஏன் சொன்னார்? என்பது இப்போழுது புரிந்து கொள்ள முடியும்.
மற்ற மதங்களில் உள்ளவர்கள், "எனக்கு பெரிய குடும்பம். எனக்கு கடமைகள் உள்ளது. நான் தான் பார்த்து கொள்ள வேண்டும். என்னை கடவுள் காக்க வேண்டும், எனக்கு அது வேண்டும், இது வேண்டும்" என்று கடவுளிடம் பிரார்த்திப்பார்கள்.
பகவான் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர், நம்மை பார்த்து, "உன் குடும்பம், உன் கடமை என்று நினைப்பதை நிறுத்து. நீயும், உன் குடும்பமும் என் குடும்பம் என்று தெரிந்து கொள். உன் கடமையை என் குடும்பத்தில் ஒருவனாக, சந்தோஷமாக செய்து கொண்டு இரு. நீ உன் கடமையை செய்வதை பார்த்தே நான் சந்தோஷப்படுகிறேன். நீ உன் கடமையை குறையாக செய்தாலும், நிறையாக செய்தாலும், நீ ஆசைப்படுவதை விட அனைத்து பலன்களும் கிடைக்க செய்து, அதோடு எதிர்பாராத ஆபத்துக்களையும் வராமல் செய்து, நான் காக்கிறேன். குடும்ப கவலையை குடும்ப தலைவனான என்னிடம் ஒப்படைத்து விட்டு, நீ என் குடும்பத்தில் உள்ள ஒரு உறுப்பினர் என்ற நினைவோடு, தைரியமாகவும், சந்தோஷமாகவும் கடமையை செய்து கொண்டிரு. உன் குடும்ப நலன் என் பொறுப்பு"
என்ற அர்த்தத்தில் "கர்மாவை செய், பலனை எதிர்பார்க்காதே" என்கிறார் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர்.
இந்த காரியம் செய்தால், பகவான் ப்ரீதி அடைவார்,
இந்த காரியம் செய்தால், பகவான் வெறுப்பு அடைவார்,
என்று எந்த காரியத்தையும் செய்வதற்கு முன், இது பகவானுக்கு மகிழ்ச்சி ஏற்படுத்துமா?
என்று கேள்விகேட்டு கொண்டு வாழ்ந்தாலே, இந்த கலியிலும் எந்த தவறான வழியிலும் நம்மை போக விடாமல், நல்ல வழியையே நமக்கு காட்டி, நம் ஆயுசு முடியும் சமயத்தில் திவ்யகாட்சி கொடுத்து, வைகுண்டமும் கூட்டி செல்வார்.
சந்தியா வந்தனம், ஏகாதசி விரதம் இருப்பவரை கண்டால், பகவான் "இவன் என் பக்தன்' என்று பெருமிதம் கொள்கிறார்.
சந்தியா வந்தனம் பிராம்மணர்கள் மட்டும் செய்ய கூடிய கடமை. ஏகாதேசி விரதம் அனைவருக்கும் பொதுவானது. ஓம் என்ற ஓங்காரம் உச்சரிக்க, பொதுவாக சந்யாசிகளுக்கு (உலக வாழ்க்கை விட்ட) மட்டுமே அதிகாரம்.
ப்ரணவத்திற்கு ஈடான "ராம" மந்திரம் அனைவருக்கும் பொது.
"ராம ராம" என்றோ, "நாராயணா" என்றோ, "விஸ்வநாதா" என்றோ, "சிவ சிவ' என்றோ சொல்ல அனைவருக்கும் தகுதி உண்டு.
வேதங்கள் புராணங்கள் எல்லாம், இந்த தெய்வங்களை தான் வழிபடுகிறது.
அந்த தெய்வங்களை நேரிடையாக நாமும் அழைக்கலாம் என்று அந்த தெய்வங்களின் பெயரை சொல்ல நாம் எல்லோருக்கும் அனுமதி உள்ளது.
எதற்காக எப்பொழுதும் "சிவ சிவ", "ராம ராம" என்று சொல்கிறாய்? என்றால், அதற்கு பதிலும் இதுவே. "ராம ராம" என்று சொல்வதால் ஏற்படும் புண்ணியத்தை விட, "ராம ராம" என்று சொல்லும் போது, "அந்த பகவான் இவன் என்னை சேர்ந்தவன், இவன் என் பக்தன்" என்று நம்மை பார்த்து ஆனந்தப்படுவார்.
இந்த வாக்கியத்தின் அழகை உற்று கவனித்து பார்த்தால் தான், சந்தியா வந்தனத்தின் அருமை கூட நமக்கு புரியும்..
சந்தியா வந்தனத்தை இன்றும் சிலர் உயிர் மூச்சாக ஏன் விடாமல் செய்கிறார்கள்? என்று புரியும்.
ஹிந்துக்களாக பிறந்ததில் பெருமை கொள்வோம். பாவ மன்னிப்பும் வேண்டாம், இறைவன் பெயராலும் செயலையும் செய்ய வேண்டாம்.
இறைவன் மகிழ்ச்சி அடையும் படி, மனசாட்சி (பரமாத்மா) விருப்பப்படி வாழ்ந்து, இறைவன் நம்மை கண்டு மகிழும் படியாக வாழுவோம். இதுவே பரமாத்மா நம்மிடம் எதிர்பார்க்கிறார்.
ஹிந்துக்கள் ஒன்று படுவோம். ஆதி காலத்தில் அனைவரும் ஹிந்துக்களே. ஹிந்துக்களாக அனைவரையும் ஆக்குவோம். HARE RAMA HARE KRISHNA - BHAJAN
sandhyavandanam Evening - Yajur - Hear and understand meaning of each sloka
sandhyavandanam Afternoon - Yajur - Hear and understand meaning of each sloka
sandhyavandanam Morning - Yajur - Hear and understand meaning of each sloka
அகலகில்லேன் இறையும் என்று* அலர்மேல் மங்கை உறை மார்பா! நிகரில் புகழாய்.
உலக மூன்றுடையாய்.
என்னை ஆள்வானே,
நிகரில் அமரர் முனிக்கணங்கள் விரும்பும் திருவேங் கடத்தானே,
புகல் ஒன்றில்லா அடியேன்
உன் அடிக்கீழ் அமர்ந்து புகுந்தேனே' - திருவாய்மொழி (நம்மாழ்வார்)
திருவேங்கடமுடையானிடம் தன்னை ஒப்படைத்து, சரணாகதி செய்யும் பாசுரம். நம்மாழ்வார் அருளியது. மிகவும் பிரசித்தி பெற்ற பாசுரம். 'பூலோகத்தில் அவதாரம் செய்ய போகிறேன்' என்று பெருமாள், 'ராம' அவதாரம் செய்த போது, தாயார் 'சீதை'யாக அவதரித்தாள்.
தாயார் உலக கஷ்டங்களை விட, பெருமாளை பிரிந்து வாடும் படியாக ஆகி விட்டது. 'கிருஷ்ண' அவதாரம் செய்த போதும் 'ருக்மிணி' தேவியாக தாயார் அவதரித்து விட்டாள்.
எங்கோ ஒரு அரண்மனையில் திரௌபதி "கோவிந்தா" என்று கதற, அவளுக்காக ஓடினார். அர்ஜுனனுக்காக, தர்மபுத்திரருக்காக ஓடினார்.
"தான் தனித்து இனி அவதாரம் செய்வதே கூடாது" என்று முடிவு செய்து, தாமரை (அலர்) மேல் வீற்று இருக்கும் பத்மாவதி தாயார், பெருமாள் அர்ச்சா ரூபத்துடன் திருமலையில் கலி ஆரம்பத்தில் அவதரிக்க சங்கல்பிக்க, 'இனி தனித்த அவதாரம் தான் செய்ய போவதில்லை'
என்று முடிவு செய்து, அந்த மஹாலக்ஷ்மியான பத்மாவதி தாயார், பெருமாளின் ஸ்ரீவத்ச சின்னம் உடைய மார்பில் அவதரித்து விட்டாளாம்.
பெருமாள், "தனியாக அவதாரம் செய்யேன்" என்று சொன்னாலும், "முடியவே முடியாது" என்று பிடிவாதம் செய்து பெருமாளின் மார்பை விட்டு பிரியாமல் உறைகிறாளாம்.
பெருமாளின் மார்பில், உறைந்து இருக்கும் தாயாரை கவனித்த நம்மாழ்வார்,
அகலகில்லேன் இறையும் என்று*
அலர்மேல் மங்கை உறை மார்பா
என்று பெருமாளை அழைக்கிறார் நம்மாழ்வார். அலர் (தாமரை) மேல் மங்கை (அலமேலு தாயார்)
என்ற தமிழ் பெயருக்கு சமஸ்க்ருதத்தில் "பத்மாவதி" என்று பொருள்.
ப்ரம்மாவுக்கும் ஆயுசு உண்டு.
மகா பிரளய காலத்தில், பிரம்மாவின் ஆயுசு முடிந்த பின், ப்ரம்ம லோகம் முதல் பாதாளம் வரை, அழிந்து விடும்.
ப்ரம்மாவுக்கு பின், மீண்டும் ஒரு ப்ரம்மாவை படைத்து, மீண்டும் உலக ஸ்ருஷ்டி செய்ய செய்கிறார் பரமாத்மாவாகிய நாராயணன்.
சொர்க்கத்தில் உள்ள தேவர்கள்,
ஜன, தப லோகத்தில் இருக்கும் ரிஷிகள்,
சத்ய லோகத்தில் இருக்கும் ப்ரம்மா உட்பட
அனைவரும் ஒரு நாள் அழிந்து விடுவார்கள்.
ஆனால், "வைகுண்டம் அழிவதில்லை".
சொர்க்கலோகத்தில் உள்ள தேவர்களுக்கும் - "அமரர்கள்" என்ற பெயர் உண்டு.
அம்ருதம் குடித்ததால் இவர்களுக்கும் "அமரர்கள்" என்று பெயர் வந்ததே தவிர, உண்மையான அமரர்கள் வைகுண்டத்தில் இருக்கிறார்கள்.
இங்கு ஆழ்வார் "நிகரில் அமரர்" என்று குறிப்பிட்டு சொல்கிறார் என்று கவனிக்கிறோம்.
வைகுண்டத்தில் இருக்கும் பரவாசுதேவனுக்கு "நிகராக" என்றுமே "அமரராக" இருக்கும், மோக்ஷம் அடைந்த "நித்ய பார்ஷதர்களை" இங்கு "நிகரில் அமரர்" என்று குறிப்பிடுகிறார் நம்மாழ்வார்.
வைகுண்டத்தில் உள்ள "நித்ய பார்ஷதர்கள்" வைகுண்ட நாதனை போல, அவர்களும் எப்பொழுதும் இருப்பவர்கள். மோக்ஷம் அடைந்தவர்கள்.
பரமாத்மாவாக இருப்பதால், வைகுண்டநாதனுக்கு, உலகத்தை ஸ்ருஷ்டி செய்ய வேண்டும், உலகத்தை ரக்ஷிக்க வேண்டும்
என்ற பொறுப்பு உண்டு.
நித்ய பார்ஷதர்களான இவர்களுக்கு, அந்த பொறுப்பு கிடையாது.
இவர்கள் லட்சியம் வைகுண்ட நாதனுக்கு கைங்கர்யம் செய்வதே.
தேவைப்பட்டால், இவர்களே "ப்ரம்ம லோகம் முதல், பூலோகம் வரை" வந்து போகவும் முடியும்.
இவர்கள் சுதந்திரமானவர்கள், அமரர்கள்.
இனி பிறவி (பிறப்பு, மரணம்) எடுக்காதவர்கள்.
அப்படிப்பட்ட "அழிவில்லாத" வைகுண்டத்தில் இருக்கும்
"அமரர்களான" நித்ய பார்ஷதர்களும் (அமரர் முனிக்கணங்கள்), ஆசைப்பட்டு (விரும்பும்) பூலோகத்தில் உள்ள "திருமலை"க்கு வந்து, சாதாரண மனிதர்களை போலவே ரூபம் தரித்து, நம்மை போன்ற சாதாரண ஜனங்களோடு ஜனங்களாக நம் கூடவே நின்று கொண்டு, நம்மை நெருக்கி கொண்டு, பெருமாளை தரிசனம் செய்ய வருகிறார்களே !!
என்று தன் ஞான திருஷ்டியால் பார்த்து சொல்கிறார் நம்மாழ்வார். நித்ய பார்ஷதர்களும் சேவை செய்ய விரும்பும் பெருமையுடைய 'திருவேங்கடத்தானே' என்று
"நிகரில் அமரர் முனிக்கணங்கள் விரும்பும் திருவேங்கடத்தானே"
என்று நம்மாழ்வார் திருமலையப்பனின் புகழை, பெருமையை நமக்கு இந்த பாசுரத்தில் காட்டுகிறார்.
வைகுண்டத்திலேயே எம்பெருமானை சேவிக்கும் பாக்கியம் பெற்ற நித்ய பார்ஷதர்களே, "திருமலை வந்து விரும்பி சேவிப்பார்கள்" என்றால், "இந்த உலகத்திலேயே உள்ள எனக்கு உன் திருவடியை தவிர வேறு என்ன கதி இருக்க முடியும்?"
என்று சொல்லுமிடத்தில், நம்மாழ்வார், "மோக்ஷத்தின் சாவி அவர் கையில் மட்டுமே உள்ளது. வெங்கடேச பெருமாளை சரணாகதி செய்யாமல் இருந்தால் நாம் பிறவி எடுத்துக்கொண்டே இருக்க வேண்டியது தான். சரணாகதி செய்வதை தவிர, நம் மோக்ஷத்திற்கு வேறு கதியே இல்லை"
என்று நம்மை எச்சரிக்கிறார்.
மேலும் நம்மாழ்வார் சொல்கிறார்,
"நித்ய பார்ஷதர்களுக்கு 'திருமலை' இல்லையென்றால், 'வைகுண்டம்' இருக்கிறது. அங்கு போய் அவர்களால் உமக்கு சேவை செய்ய முடியும்.
ஆச்சரியம், நித்ய பார்ஷதர்களே எங்களுக்கு வைகுண்டம் வேண்டாம் !! திருமலை தான் வேண்டும் !!
என்று வரும்போது, 'பூலோகத்தில் புகலிடம் இல்லாத எனக்கு, நீஙகள் ஒருவர் தானே கதி' என்று,
"புகல் ஒன்றில்லா அடியேன்
உன் அடிக்கீழ் அமர்ந்து புகுந்தேனே"
என்று உள்ளம் உருகுகிறார் நம்மாழ்வார்.
மேலும் நம்மாழ்வார் சொல்கிறார்,
"வைகுண்டம் சென்று உங்கள் திருவடியை பிடிக்க இயலாத எனக்கு, திருமலையில் உள்ள நீங்கள் தானே கதி !!
'புகலிடம் இல்லாத அடியேன், உன் திருவடியில் அமர்ந்து புகுந்தேனே'"
என்று சொல்லி ஏழுமலையானுக்கு தன்னையே ஆத்ம சமர்ப்பணம் செய்கிறார் நம்மாழ்வார்.
இங்கு பாசுரத்தை கவனித்தோம் என்றால்,
"உன் திருவடியில் புகுந்தேனே"
என்று சொல்லாமல்,
"உன் திருவடியில் அமர்ந்து புகுந்தேனே"
என்று நிதானித்து ஏழுமலையானிடம் விண்ணப்பிக்கிறார் நம்மாழ்வார்.
இங்கு "அமர்ந்து" என்ற சொல்லை சொல்லி, சரணாகதி செய்த நம்மாழ்வார்,
"நான் 'மோக்ஷத்திற்கு தகுதி உடையவன்' என்றாலும், உடனே தந்து விட வேண்டாம். கொஞ்ச காலம், திருமலையில் தங்கி (அமர்ந்து) உங்களுக்கு இங்கேயே சில காலம் சேவை செய்ய அணுகிரஹம் செய்து, என் ப்ராரப்த காலம் முடிந்த பின்னர் மோக்ஷம் கொடுங்கள்"
என்கிறார் நம்மாழ்வார்.
ஒவ்வொரு சொல்லிலும் தெய்வீக அர்த்தம் உள்ளதினாலேயே ஆழ்வார்கள் கொடுத்த பாசுரங்கள் வேதத்திற்கு சமமாக மதிக்கப்படுகிறது.
பொதுவான ஒரு கேள்வி !!
பூமியில் புண்ணியம் செய்பவர்களுக்கு, "சொர்க லோகம்" கிடைக்கிறது.
புண்ணியம் தீர்ந்த பின், மீண்டும் பூமியில் பிறக்கிறோம்.
பூமியில் பாவம் செய்பவர்களுக்கு, "நரக லோகம்" கிடைக்கிறது.
பாவத்திற்கான தண்டனை தீர்ந்த பின், மீண்டும் பூமியில் பிறக்கிறோம்.
மீண்டும் பிறக்காமல் இருக்க, மோக்ஷம் அடைவதே (வைகுண்டம் புகுவதே) வழி.
மோக்ஷத்திற்கான அனுமதியை தருபவர் வெங்கடேசபெருமாள் மட்டுமே. நாராயணன் மட்டுமே. பரவாசுதேவன் மட்டுமே.
பெருமாள் யாருக்கு மோக்ஷம் கொடுக்கிறார் ? மோக்ஷத்திற்கான தகுதி என்ன?
இரண்டு விதமான நிலைக்கு, மோக்ஷம் கொடுக்கிறார் பெருமாள்.
1. "இனி தாளாது" என்ற ஆர்த்தியுடன் (துடிப்பு) சரணாகதி செய்தால், உடனே மோக்ஷம் கொடுத்து விடுகிறார் பெருமாள்.
2. "இனி தரிசனம் அடையாமல் உயிர் தரிக்காது. இனி தாளாது" என்ற ஆர்த்தி (துடிப்பு) இல்லாமல், ஆனால் பூரண சரணாகதி செய்து விட்டால், அவன் ப்ராரப்தம் முடியும் வரை, உடம்போடு வாழ்ந்து தான் ஆக வேண்டும்.ப்ராரப்தம் முடிந்த பின், மோக்ஷம் கொடுத்து விடுகிறார் பெருமாள்.
ப்ராரப்த கர்மா அனுபவிக்காமல் மோக்ஷம் கொடுப்பாரா? கோபிகைகள் போல "இனி தாளாது" என்ற ஆர்த்தியுடன் (துடிப்பு) சரணாகதி செய்து விட்டால், ப்ராரப்த கர்மாவும் பொசுங்கி, உடனே மோக்ஷம் கொடுத்து விடுகிறார் பெருமாள்.
இதே நிலையில், ஸ்ரீ கிருஷ்ண சைதன்யர் பூரி ஜெகந்நாத்தில், ஸ்ரீ கிருஷ்ணருடன் உடம்போடு மறைந்து விட்டார்.
அதே போல, பக்த மீரா பிருந்தாவனத்தில் மறைந்து விட்டாள்.
மோக்ஷம் வேண்டி ஏழுமலையானை கேட்கும் போது, பெருமாள் இவருக்கு "உடனேயே மோக்ஷம் தர" தயாராக இருந்தாராம்.
உடனே மோக்ஷம் பெறுவதற்கு தகுதி இருந்தும், 'ப்ராரப்த காலம் முடியும்வரை, இந்த உடலோடு இருந்து, திருவேங்கடமுடையானுக்கு சேவை செய்ய ஆசைப்பட்டாராம்" நம்மாழ்வார்.
"உடனேயே மோக்ஷம் வேண்டாம், கொஞ்சம் கைங்கர்யம் செய்து விட்டு பின் வைகுண்டம் வருகிறேன்"
என்கிறார் நம்மாழ்வார்.
நித்ய பார்ஷதர்களே, வைகுண்டத்தை விட்டு, திருமலை வந்து ஸ்ரீனிவாச பெருமாளுக்கு கைங்கர்யம் செய்யும் போது, தனக்கு உடனே மோக்ஷம் வேண்டும் என்றா கேட்பார், நம்மாழ்வார்?!
இதையே,
"உன் திருவடியில் அமர்ந்து"
என்று சொல்லி, "எப்பொழுது ப்ராரப்த காலம் முடியுமோ ! அது வரை திருவேங்கடமுடையானுக்கு திருமலையில் சேவை செய்து, ப்ராரப்த காலம் முடிந்த பின், வைகுண்டம் சென்று அங்கு போய் பெருமானுக்கு சேவை செய்வோம்"
என்று பிரார்த்தித்தார்.
Deergathamas was an ancient sage in the RgVeda. Bali was the son of Sutapas and Presni.
King Homa (father of Sutapas) raised him and Bali succeeded his grandfather.
He ruled eastern side of the Bharatkhand (Today's West Bengal, Bangladesh, Odisha).
He married Sudeshna. Bali and Sudeshna had no sons.
He requested the sage, Dirghatamas, to bless him with sons.
The sage is said to have begotten five sons.
The princes were named Anga, Vanga, Suhma and Pundra, Kalinga (Odisha), Anga Desa, Vanga Desa are part of today's West Bengal, INDIA. Paundraka Desa, Suhma Desa are part of Today's Bangladesh (Seperated from INDIA as Islamic Country)
Anga Desa is the West Side of West Bengal.
Vanga Desa is the East Side of West Bengal and West Side of Bangladesh.
Under the orders of Duryodhana and his evil uncle and mentor Shakuni, the architect "Purochana" was employed in the building of Lakshagraha in the forest of Varnavrat (Today Barnava village, UP) in a plot to kill the Pandavas along with their mother Kunti.
Pandavas escaped this death trap with the hint given by Vidura (Prime Minister of Sudra community).
Once while going from place to place, they reached a quiet village named Ekachakra in West Bengal.
There Pandavas and Mother Kunti Devi, stayed in the house of a Brahmin villager who had graciously provided shelter to the Pandavas.
The demon "Bakasura" lived near the city of Ekachakra, and forced the king to send him weekly a large quantity of provisions, which he devoured, and not only the provisions, but the men who carried them.
Under the directions of Kunti, her son Bhima was sent to Bakasura for his food. A fierce battle erupted between the two and finally, Bhima killed Bakasura
Magadha Desa (Today's Bihar) was ruled by Jarasandha. Jarasandha born in Tata Nagar, Jamshedpur.
Along with Magadha, he also captured Anga Desa during his time.
He was a friend to Duryodhana. When Duryodhana made friendship with Karna, Jarasandha agreed to give his conquered "Anga Desa" to Karna. Duryodhana made Karna as King of Anga Desa.
All the kings of Anga, Vanga, Suhma, Paundra, Magadha participated in Rajasuya Yagam conducted by Yudhistra.
Yudhistra gave the Locker Keys to Karna who is known for his Charity to spend as much as he want to invite the Guest and serve Foods for everyone who come to Raja Suya Yagya.
World talks about Karna on his Charity. Here, Yudhistra shows that he is more wiser than Karna. He gave his Locker Keys and opened his entire Kingdom treasury to Karna and asked him freely spend the Golds to donate and give food for everyone in the RajaSuya.
Such is the Greatness of Yudhistra.
Paundraka was the king of Paundra Kingdom.
He had enmity with Vasudeva Krishna. He imitated the attire of Krishna and proclaimed himself as "Vasudeva Krishna, the Lord".
SriKrishna waited till Paundraka had cheated 100 kings by pretending as the Lord.
Karna who was the King of Anga Desa, captured Western side of Vanga Desa.
Paundraka Vasudeva then captured Eastern Side of Vanga Desa.
He was an ally of Jarasandha, the king of Magadha.
To conquer all Kingdoms, Bhima entered Paundra Kingdom and defeated him in the Battle. He took his Counch named "Paundra" with him.
Bhima used this Paundraka Counch in the Mahabharat Battlefield to announce his readiness to fight.
Paundraka Vasudeva who got defeated, participated in the RajaSuya as well.
One day, Paundraka Vasudeva wrote a letter to Sri Krishna, in Dwaraka and invited him for a war with him. He wanted to prove the world, that He is the Supreme Lord but not Sri Krishna.
Sri Krishna accepted his invite and came to the battlefield in Paundra Kingdom.
Paundraka Vasudeva had the same attire of Sri Krishna and even had Artificial Blue shades painted all over his Body.
Sri Krishna himself could not control his smile and said "How a wife is living with such a person like you.? Kudos to her !"
Paundraka Vasudeva didn't understood and asked Srikrishna to fight with him. Paundraka Vasudeva was supported by King of Kasi as well.
Sri Krishna decided to end his story.
Krishna attacked King of Kasi and beheaded Paundraka with his sudarshana chakra in the battlefield.
Even though Paundraka was killed even before the Mahabharat War, his entire Army (West Bengal) stood Behind Duryodhana and stood against Dharma.
After the fall of Bhisma and Drona in the battlefield, Karna, King of Anga Desa became the Army Chief of Kauravas.
Shalya was the king of Madra Desa (Punjab in Pakistan region).
Shalya, a powerful Spear fighter and he felt cheated by Duryodhana.
Shalya was tricked by Duryodhana, who arranged a huge feast for Shalya and his men, entertaining him for hours.
Duryodhana reveals the treachery, Shalya is astounded but is compelled to grant a boon due to the hospitality.
Unable to turn down Duryodhana's request to join the Kauravas. Shalya was asked to serve as Karna's charioteer.
During 16th and 17th day war, both of them (Karna and Shalya) had so many arguments to pull down each other.
Shalya continuously praised the Pandava prince and citing Karna's shortcomings.
On the 16th day, Shalya constantly insulted Karna, by reminding him of his previous defeats at the hands of Arjuna, during various occasions and also during the slaying of Jayadrath.
Karna reminded him of an incident happened at the Courtyard of King Dhritharashtra.
One day, Vedic Brahmins came to Hastinapur, and requested a land to do Yagya.
Shalya was present on that day.
Dhritharashtra asked Shalya, King of Madra to provide all support for the Vedic brahmins to do Yagya.
During that time itself, people of this Madra Kingdom (Punjab in Pakistan) was full of Vahlika.
"Vahlika" are those people who born in Hindu Family (Sanathana Dharma Family), but do not follow any of the Principle Guidelines suggested by Vedic Dharma.
During those period, most of the people in this Madra kingdom behaved like Vahlikas.
Vedic Brahmins Politely denied Shalya's Support and said, "We don't want to get support from Vahlikas directly or even through the King Of Madra whose people are mostly Vahlikas to do Yagya which is a Vedic Ritual".
Karna reminded this incident to Shalya and insulted Shalya that "You are the King of those Vahlika, right?".
If a True follower of Sanathana Dharma was criticized as "Vahlika", it is considered as a great insult. Shalya felt insulted by Karna.
On 17th Day, when Karna's chariot-wheel gets stuck in the mud, Shalya decided to leave him alone, during the epic fight with Arjuna.
In the end, Arjuna killed Karna with the Anjalika Weapon
After the end of Mahabharat War, Arjuna went again to Paundraka Kingdom and defeated the rest of enemies and annexed the whole Kingdom under the Supreme Ruler "Yudhistra" from Indraprastha, (Delhi).
