"யுதிஷ்டிரா! மரணத்தை பற்றியும், முதுமை பற்றியும் ஜனகருக்கு, அஸ்மர் என்ற பிராம்மணர் ஒரு சமயம் சொன்னதை, இப்பொழுது உனக்கு சொல்கிறேன்" என்று வியாசர் ஆரம்பித்தார்.
जनक उवाच
आगमे यदि वाऽपाये
ज्ञातीनां द्रविणस्य च |
नरेण प्रतिपत्तव्यं
कल्याणं कथमिच्छता ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
"சொந்தங்கள், செல்வங்கள் நம்மிடம் சேரும் போதும், சுகமாக இருக்கிறது. ஒருநாள் சொந்தங்களை இழக்கும் போது, சேர்த்த செல்வங்களை இழக்கும் போது, துக்கம் பீடிக்கிறது. சுகத்தையே விரும்பும் மனிதன் இந்த இரண்டு நிலையையும் எப்படி எதிர்கொள்ள வேண்டும்?" என்று ஜனகர் கேட்டார்.
अश्म उवाच (அஸ்மர் பேசலானார்)
उत्पन्नमिममात्मानं
नरस्यानन्तरं ततः |
तानितान्यनुवर्तन्ते
दुःखानि च सुखानि च ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
ஜனக ராஜன்! எப்பொழுது இந்த ஆத்மா சரீரம் பெற்றதோ, அன்றிலிருந்தே பல துன்பங்கள், பல இன்பங்கள் உண்டாகி விடுகிறது.
तेषामन्यतरापत्तौ
यद्यदेवोपसेवते |
तदस्य चेतनामाशु
हरत्यभ्रमिवानिलः ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
எப்படி காற்று மேகத்தை இழுத்துக்கொண்டு செல்லுமோ, அதுபோல, மனம் எதை (சுகம்/துக்கம்) அதிகம் பற்றிக்கொள்கிறதோ, அதை புத்தியும் இழுத்துக்கொண்டு சென்று விடும்.
मानसानां पुनर्योनि
दुःखानां चित्तविभ्रमः |
अनिष्टोपनिपातो वा
तृतीयं नोपपद्यते ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
மனதில் துக்கம் ஏற்பட இரண்டே இரண்டு காரணங்கள் தான் இருக்க முடியும்.
ஒன்று, மனதில் ஏற்படும் எண்ணங்கள்.
இரண்டு, இருக்கும் துன்பத்தை மேலும் மேலும் தானே வளர்த்து கொள்வது.
இதை தவிர மூன்றாவது காரணம் ஏதுமில்லை.
एवमेतानि दुःखानि
तानि तानीह मानवम् |
विविधान्युपवर्तन्ते
तथा संस्पर्शजान्यपि ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
உலக விஷயங்களில் அதிக ஓட்டுதல் உடைய மனிதனுக்கு மனம் கட்டுப்படாது. ஆதலால், அவன் மனதே அவனை இது போன்ற துக்கங்களில் விழ செய்கிறது.
जरामृत्यू हि भूतानां
खादितारौ वृकाविव |
बलिनां दुर्बलानां च
ह्रस्वानां महतामपि ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
பலமானவனோ, பலமில்லாதவனோ, உயர்ந்தவனோ, தாழ்ந்தவனோ, யாரையும் பாரபட்சம் பார்க்காமல், உலகில் உள்ள அனைவரையும், இரண்டு ஓநாய் (செந்நாய்) போல முதுமையும், மரணமும் விழுங்கி விடுகிறது.
न कश्चिज्जात्वतिक्रामेज्
जरामृत्यू हि मानवः |
अपि सागरपर्यन्तां
विजित्येमां वसुंधराम् ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
கடல் சூழ்ந்த இந்த உலகையே ஒருவன் ஜெயித்து ஆண்டாளும், முதுமையையும், மரணத்தையும் ஒருபோதும் ஜெயிக்க முடியாது.
सुखं वा यदि वा दुःखं
भूतानां पर्युपस्थितम् |
प्राप्तव्यमवशैः सर्वं
परिहारो न विद्यते ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
அரசே! இந்த சரீரத்தோடு சேர்ந்து வந்தது சுகமும், துக்கமும். ஆதலால், சுகம் வருவதையும், துக்கம் ஏற்படுவதையும் தடுக்க முடியாது. அவ்வப்போது வரும் சுகத்தையும், துக்கத்தையும் அந்த சமயத்தில் அனுபவிக்க வேண்டுமே அன்றி, விலக்க முடியாது.
पूर्वे वयसि मध्ये वा
ऽप्युत्तरे वा नराधिप |
अवर्जनीयास्तेऽर्था वै
काङ्क्षिता ये ततोऽन्यथा ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
ராஜன்! மனிதனுக்கு இளமையிலோ, நடுத்தர வயதிலோ, முதுமையிலோ எந்த சமயம் வேண்டுமானாலும் துக்கம் ஸம்பவிக்கலாம். இதை தடுக்கவே முடியாது. துக்கம் மட்டுமல்ல, சுகமும் அப்படித்தான்.
अप्रियैः सह संयोगो
विप्रयोगश्च सुप्रियैः |
अर्थानर्थौ सुखं दुःखं
विधानमनुवर्तते ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
நாம் ஆசைப்பட்டது நடக்காமல் போவதும், ஆசைப்படாதது கண் முன்னே நடப்பதும், நல்லதும், கெட்டதும், அனுகிரஹமும், சாபமும் எல்லாம் அதிர்ஷ்ட விஷயம் (முன் ஜென்மங்களில் செய்த செயலுக்கு கிடைத்தவை) என்று புரிந்து, ஒரு வெளி மனிதனை போல பார்த்து கொண்டு இருக்க வேண்டும்.
प्रादुर्भावश्च भूतानां
देहत्यागस्तथैव च |
प्राप्तिव्यायामयोगश्च
सर्वमेतत्प्रतिष्ठितम् ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
அந்த அதிர்ஷ்ட விஷயத்தின் (முன் செய்த செயல் (கர்மா)) காரணமாகவே, ஒருவனுக்கு பிறப்பு ஏற்படுகிறது, மரணம் ஏற்படுகிறது, பல விஷயங்களை அடைய வாய்ப்பு கிடைக்கிறது, பல வித முயற்சிகளில் ஈடுபட வைக்கிறது.
गन्धवर्णरसस्पर्शा
निवर्तन्ते स्वभावतः |
तथैव सुखदुःखानि
विधानमनुवर्तते ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
வாசனை, வண்ணம், சுவை, தொடு உணர்ச்சி. இவையெல்லாம், அவ்வப்போது இயற்கையாக வருவது போல, அந்தந்த சமயத்தில் சுகமும், துக்கமும், அதிர்ஷ்ட விஷயத்தை (முன் செய்த செயல் (கர்மா)) பொறுத்து வரும்.
आसनं शयनं यानमुत्थानं पानभोजनम् |
नियतं सर्वभूतानां
कालेनैव भवत्युत ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
காலமே இந்த உலகில் உள்ள அனைவருக்கும் சில காலம் உட்காரவும், படுக்கவும், நடக்கவும், எழுந்திரிக்கவும், குடிக்கவும், சாப்பிடவும் அனுமதிக்கிறது,
वैद्याश्चाप्यातुराः सन्ति
बलवन्तश्च दुर्बलाः |
स्त्रीमन्तश्चापरे षण्ढा
विचित्रः कालपर्ययः ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
வைத்தியனே நோய்வாய்ப்படுவதை பார்க்கும் போது, பெரிய பலசாலி பலமிழந்து போகும் போது, ஒரு ஆண் பிள்ளை, நபும்ஸகனாக (அலி) ஆகி விடும் போது, காலத்தின் வலிமை புரிகிறது.
कुले जन्म तथा
वीर्यमारोग्यं रूपमेव च |
सौभाग्यमुपभोगश्च
भवितव्येन लभ्यते ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
நல்ல குடும்பத்தில் பிறப்பதும், நோய் இல்லாமல் வாழ்வதும், அழகும், வீரியமும், நல்ல உடல் அமைப்பும், சுகமான வாழ்க்கையும் அவனவன் அதிர்ஷடத்தை (முன் ஜென்மங்களில் செய்த செயல் (கர்மா)) கொண்டே நடக்கும்.
सन्ति पुत्राः सुबहवो
दरिद्राणामनिच्छताम् |
नास्ति पुत्रः समृद्धानां
विचित्रं विधिचेष्टितम् ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
தரித்திரனுக்கு விருப்பமில்லாவிட்டாலும் பல பிள்ளைகள் பிறந்து விடுகிறது. ஏராளமான சொத்து வைத்து இருப்பவனுக்கு குழந்தையே பிறக்காமல் இருக்கிறது. அதிர்ஷ்டத்தின் (முன் ஜென்மங்களில் செய்த செயல் (கர்மா)) செயல் அற்புதமானது.
व्याधिरग्निर्जलं शस्त्रं
बुभुक्षाश्चापदो विषम |
ज्वरश्च मरणं
जन्तोरुच्चाच्च पतनं तथा ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
நோயாலும், அக்னியாலும், நீராலும், ஆயுதத்தாலும், பசியாலும், விஷத்தாலும், காய்ச்சலாலும், மேலிருந்து விழுந்தும், பல வித மரணம் ஏற்படுகிறது.
யாருக்கு எந்த அபாய வழியை, காலம் வகுத்துள்ளதோ அதன் வழியில் தான் அவரவர்கள் மரணம் அடைய போகிறார்கள்.
निर्याणे यस्य यद्दिष्टं तेन गच्छति सेतुना |
दृश्यते नाप्यतिक्रामन्न निष्क्रान्तोऽथवा पुनः |
दृश्यते चाप्यतिक्रामन्न निग्राह्योऽथवा पुनः ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
காலத்தை தாண்டி எவனும் வாழ்ந்ததில்லை. காலத்தால் அகப்படாதவனும் இல்லை. அதிர்ஷ்டத்தின் (முன் ஜென்மங்களில் செய்த செயல் (கர்மா)) செயல் அற்புதமானது.
दृश्यते हि युवैवेह विनश्यन्वसुमान्नरः |
दरिद्रश्च परिक्लिष्टः शतवर्षो जरान्वितः ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
பெரும் சொத்துக்கு சொந்தக்காரன், ஆனால் இளமையிலேயே மரணமடைந்து விடுகிறான்.
மஹா ஏழை. ஒன்றுமே இல்லாதவன். ஆனால் 100 வயது காலம் வாழ்கிறான. அதிர்ஷ்டத்தின் (முன் ஜென்மங்களில் செய்த செயல் (கர்மா)) செயல் அற்புதமானது.
अकिञ्चनाश्च दृश्यन्ते पुरुषाश्चिरजीविनः |
समृद्धे च कुले जाता विनश्यन्ति पतङ्गवत् ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
கையில் ஒரு காசு இல்லாத வாழ்க்கை. ஆனால் சிரஞ்சீவியாக நெடுநாள் வாழ்கிறான்.
பெரும் சொத்துடன் , சிறந்த குலத்தில், சிறந்த ஜாதகத்தோடு பிறக்கிறான். விட்டிற்பூச்சி போல சிறிது காலத்தில் மரணிக்கிறான். அதிர்ஷ்டத்தின் (முன் ஜென்மங்களில் செய்த செயல் (கர்மா)) செயல் அற்புதமானது.
प्रायेण श्रीमतां लोके
भोक्तुं शक्तिर्न विद्यते |
दरिद्राणां तु भूयिष्ठं
काष्ठमश्मा हि जीर्यते ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
பெரும்பாலான செல்வந்தர்களுக்கு, எதுவும் ஜீரணம் ஆகாமல், சாப்பிட தகுந்த உணவையும் உண்ண முடிவதில்லை.
ஏழைக்கோ, மரக்கட்டையையோ, கல்லையோ உண்டால் கூட ஜீரணித்து விடுகிறது. அதிர்ஷ்டத்தின் (முன் ஜென்மங்களில் செய்த செயல் (கர்மா)) செயல் அற்புதமானது.
अहमेतत्करोमीति
मन्यते कालनोदितः |
यद्यदिष्टमसंतोषाहुरात्मा पापमाचरेत् ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
செய்யக்கூடாத காரியத்தை, செய்யக்கூடிய காரணமாக நினைத்து, செய்து முடித்து, "நான் தான் இதை செய்கிறேன்" என்று கர்வத்தோடு பேசுகிறான். உண்மையில் காலம் தான் ((முன் ஜென்மங்களில் செய்த செயல் (கர்மா))) இவனை செய்ய வைத்து, அழிக்கிறது.
मृगयाक्षाः स्त्रियः पानं
प्रसङ्गा निन्दिता बुधैः |
दृश्यन्ते पुरुषाश्चात्र
संप्रयुक्ता बहुश्रुताः ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
வேட்டையாடியும், சூதாடியும், பெண் ஆசையாலும், குடியாலும், நிந்தனை செய்தும், காலத்தின் (முன் ஜென்மங்களில் செய்த செயல் (கர்மா)) பிடியில், தர்மம் தெரிந்தவர்கள் கூட சில சமயம் அகப்பட்டு விடுகிறார்கள்.
इति कालेन सर्वार्थानीप्सितानीप्सितानिह |
स्पृशन्ति सर्वभूतानि निमित्तं नोपलभ्यते ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
இதையெல்லாம் கவனிக்கும் போது, உலகில் அனைவருக்கும் கிடைக்கும் சுகமும், துக்கமும், காலத்தால் தான் ஏற்படுகிறது என்று புலப்படுகிறது. வேறு காரணம் காணப்படவில்லை.
वायुमाकाशमग्निं च
चन्द्रादित्यावहः क्षपे |
ज्योतींषि सरितः शैलान्कः
करोति बिभतिं च ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
காற்று, ஆகாசம், அக்னி, சந்திரன், சூரியன், பகல், இரவு, நக்ஷத்திரங்கள், ஆறுகள், மலைகள் இவையனைத்தையும் யார் படைத்தானோ, அவனே அனைத்தையும் நடத்துகிறான்.
शीतमुष्णं तथा वर्षं
कालेन परिवर्तते |
एवमेव मनुष्याणां
सुखदुःखे नरर्षभ ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
குளிரும், வெயிலும், மழையும் காலத்தால் தான் உருவாகிறது. மனிதர்களில் உத்தமரே! அது போல சுகமும், துக்கமும் காலத்தால் தான் உண்டாகிறது.
नौषधानि न शस्त्राणि
न होमा न पुनर्जपाः |
त्रायन्ते मृत्युनोपेतं
जरया चापि मानवम् ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
எந்த மருந்தும், எந்த ஆயுதமும், எந்த ஹோமமும், எந்த ஜபமும், முதுமையையோ, மரணத்தையோ தடுக்க முடியாது.
यथा काष्ठं च काष्ठं च समेयातां महोदधौ |
समेत्य च व्यपेयातां तद्वद्भूतसमागमः ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
பெருங்கடலில் மிதக்கும் இரண்டு மரக் கட்டைகள், எப்படி ஒரு சமயம் ஒன்றாக சேர்ந்து பயணித்து, பிறகு மீண்டும் (நேரம் வரும்போது) பிரிந்து செல்லுமோ, அது போல, சம்சாரம் என்ற பெரிய கடலில் மிதக்கும் நம்மோடு மற்ற உயிர்கள் (உறவாக, நண்பனாக, கணவன் மனைவியாக, தாய்-தந்தையாக, மகன் மகளாக, பேரன்-பேத்தியாக, தெரிந்தவனாக) சில காலம் சேர்ந்து பயணித்து, அவரவர்கள் காலம் வரும் பொழுது, அந்த காலத்தால் பிரிக்கப்படுகின்றனர்.
As two logs of wood floating on the great ocean, come together and are again (when the time comes) separated, even so creatures come together and are again (when the time comes) separated.
ये च निष्परुषैरुक्त
गीतवाद्यैरुपस्थिताः |
ये चानाथाः परान्नादाः
कालस्तेषु समक्रियः ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
இனிமையான கீதத்தோடு, வாத்தியத்தோடு உபசரிக்கப்படும் அரசனிடமும், எப்பொழுதும் மற்றவர் கொடுக்கும் உணவையே உண்ணும் நிலையில் உள்ளவனிடமும், காலம் சமமாகவே செயல்படுகிறது.
मातापितृसहस्राणि पुत्रदारशतानि च |
संसारेष्वनुभूतानि
कस्य ते कस्य वा वयम् ||
नैवास्य कश्चिद्भविता
नायं भवति कस्यचित् |
पथि संगतमेवेदं दारबन्धुसुहृज्जनैः ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
இந்த உலகில் ஆயிரக்கணக்கான தாய், தந்தை, பிள்ளைகள், மனைவிகள் என்ற உறவுகளில் அனைவரும் பயணிக்கின்றனர்.
நிஜத்தில் நாம் யாருடையவர்கள்? அவர்கள் யாருடையவர்கள்?
யாரும் யாரையும் உரிமை கொள்ள முடியாதபடி, யாருக்கும் யாரும் சொந்தம் ஆக முடியாதபடி காலம் கொண்டு சென்று விடுகிறதே !
क्वासे क्व च गमिष्यामि कोऽन्वहं किमिहास्थितः |
कस्मात्किमनुशोचेयमित्येवं स्थापयेन्मनः ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
நாம் எங்கிருந்து வந்தோம்? எங்கே போக போகிறோம்? நாம் யார்? எப்படி இங்கே வந்தோம்? எதற்காக, யாருக்காக கவலைப்பட வேண்டும்? இந்த கேள்விகளை தியானிக்க தியானிக்க, மனதில் அமைதி ஏற்பட்டு விடும்.
अनित्ये प्रियसंवासे संसारे चक्रवद्गतौ |
पथि संगतमेवैतद्धाता माता पिता सखा ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
வாழ்க்கை ஒரு சக்கரம் போல தொடர்ந்து சுழன்று கொண்டிருக்கிறது, இதில் நமக்கு கிடைக்கும் அன்பானவர்களின் நட்பு அனைத்தும் தற்காலிகமானதே ! அண்ணன், அம்மா, அப்பா, நண்பன் ஆகியோருடன் இருக்கும் சங்கமம் ஒரு சத்திரத்தில் பயணிப்பதைப் போன்றது தான்.
இப்படி பலவித தர்ம உபதேசங்கள் ப்ராம்மணரான அஸ்மர், ஜனகருக்கு சொன்னார்.
இந்த உரையாடலை, வியாசர், துக்கத்தில் மூழ்கி கிடக்கும் யுதிஷ்டிரருக்கு சொல்லி, சமாதானம் செய்தார்.
