தனஞ்சயா!, மெய் ஞானத்தில் ஈடுபாடும், மெய் ஞானத்தை அடைவதில் பிடிவாதமும் உடையவர்கள் ரிஷிகள். எவன் ஒருவன் ரிஷிகளை போல தவ வாழ்க்கை கடைபிடிக்கிறானோ! பிரம்மச்சரியத்தில் இருந்து கொண்டு அனைத்து தர்மத்தையும் அறிந்து, தானும் தர்மத்தில் இருக்கிறானோ! அவனை தேவர்களும் பிராம்மணர்களாக கருதுகின்றனர்.
யுதிஷ்டிரர் சொன்னது போல, க்ருத யுகத்திலேயே விஸ்வாமித்திரர் வாழ்ந்து காட்டினார் என்று பார்க்கிறோம்.
விஸ்வாமித்திரர் க்ஷத்திரியனாக (போர் வீரன்) இருந்தும், ப்ராம்மணன் என்ற தகுதியை பெறுவதற்கு கடும்தவம் செய்ய சென்றார்.
க்ஷத்ரியனாக இருந்ததால், காமத்தை அடக்க முடியாமல், கோபத்தை அடக்க முடியாமல் கஷ்டப்பட்டாலும், இறுதியில் கோபம், காமம், லோபம் அனைத்தையும் விலக்கினார்.
தேவர்களையும் படைத்த ப்ரம்ம தேவன் தரிசனம் கொடுத்தது, "நீ பிராம்மணன். நீ ப்ரம்ம ரிஷி" என்று அங்கீகரித்தார்.
பிறகு ப்ராம்மணரான வசிஷ்டரிடம் வந்த போது, அவரும் அங்கீகரித்தார்.
விசுவாமித்திரர் ஆகாசத்தில் என்றுமே இருக்கும் வேத ஒலியை ஆழ்ந்த தியானத்தால் கவனித்து,வேத மாதாவான "காயத்ரி" மந்திரத்தை உலகுக்கு கொடுத்தார்.
மேலும் யுதிஷ்டிரர், யயாதி சொன்னதை சொல்கிறார்.
संतोषो वै स्वर्गतमः
संतोषः परमं सुखम् |
- வியாசர் மஹாபாரதம்
பார்த்தா! சந்தோஷம் சொர்க்கத்தை விட சுகமானது. சந்தோஷத்தை காட்டிலும் பெரிய சுகம் ஒன்றுமில்லை.
तुष्टेर्न किंचित्परमं सा सम्यक् प्रतितिष्ठति |
विनीत क्रोध हर्षस्य, सततं सिद्धि: उत्तमा ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
கோபத்தையும், ஆசையையும் விட்டவனுக்கு, சந்தோஷம் நிலைத்து இருக்கும்.
अत्रापि उदाहरन्ति इमां
गाथां गीतां ययातिना |
योऽभिप्रेत्याहरेत् कामान्
कूर्मो अङ्गानीव सर्वशः||
यदा चायं न बिभेति
यदा चास्मान्न बिभ्यति |
नेच्छति न द्वेष्टि
ब्रह्म संपद्यते तदा ||
भावं कुरुते सर्वभूतेषु पापकम् |
कर्मणा मनसा वाचा ब्रह्म संपद्यते तदा ||
- வியாசர் மஹாபாரதம்
மன்னர் யயாதி ஒரு சமயம், இது சம்பந்தமாக சொன்ன விஷயத்தை சொல்கிறேன் கேள்.
ஆமையானது (கூர்ம) தன் அங்கங்களை அடக்கி கொள்வது போல, எந்தமனிதன் தனது நீண்ட வெளி ஆசைகள் அனைத்தையும் உள் அடக்குகிறானோ, பயமில்லாமல் இருக்கிறானோ, பிறர் பயப்படுவதற்கு காரணமாகவும் இல்லாமல் இருக்கிறானோ, தனிப்பட்ட பகையோ, நட்போ இல்லாமல் இருக்கிறானோ, மனதாலும், சொல்லாலும், செயலாலும் யாருக்கும் தீங்கு செய்யாமல் இருக்கிறானோ, அவன் ப்ராம்மணத்துவம் அடைகிறான் என்று யயாதி சொன்னார்.
இவ்வாறு யுதிஷ்டிர மஹாராஜன், அர்ஜுனனை பார்த்து சொன்னார்.
பாரத போர் முடிந்த பிறகு, 'இப்படி ஒரு க்ஷத்ரிய குல உலகநாசம் என்னை காரணமா கொண்டு நடந்து விட்டதே! பூமியை ஆள வேண்டும் என்ற தன்னுடைய ஆசையால் இப்படி ஆகி விட்டதே! பல பெண்கள் விதவையாகி விட்டனரே!' என்று புலம்பி, யுதிஷ்டிர மஹாராஜா துவண்டு விட்டார்.
அவரை அர்ஜுனன், நகுலன், பீமன், சகாதேவன், திரௌபதி என்று பலரும் சமாதானம் செய்து பார்த்தனர்.
வியாசர் ராஜ தர்மம் உபதேசித்தார். இருந்தும் யுதிஷ்டிரருக்கு சமாதானம் கிடைக்கவில்லை.
पर्याय यॊगाद् विहितं विधात्रा; कालेन सर्वं लभते मनुष्यः
- வியாசர் மஹாபாரதம்
எந்த ஒரு மனிதனும் உண்மையில் தன் செயலாலோ, தன் தியாகத்தாலோ, தன் வழிபாட்டாலோ எதையும் பெற முடியாது. எந்த மனிதனும், சக மனிதனுக்கு எதையும் கொடுக்கவும் முடியாது. காலமே அனைத்தையும் செய்கிறது. மனிதன் காலத்தின் தூண்டுதலால் தான் அனைத்தையும் செய்கிறான்.
न बुद्धिशास्त्राध्ययनेन शक्यं; प्राप्तुं विशेषै: मनुजै: अकाले
मूर्खॊ ऽपि प्राप्नॊति कदा चिद् अर्थान्; कालॊ हि कार्यं प्रति निर्विशेषः
- வியாசர் மஹாபாரதம்
காலம் சரியில்லை என்றால், எத்தனை புத்தி இருந்தாலும், கல்வி இருந்தாலும் மனிதன் விரும்பினாலும் அடைய முடியாது.
நல்ல காலம் இருந்தால், மூடன் கூட பல பொருளை அடைகிறான்.
மனிதனுக்கு அனைத்தையும் கொடுப்பது காலம் தான்.
नाभूति काले च फलं ददाति; शिल्पं न मन्त्रा: च तथौषधानि
तान्य एव कालेन समाहितानि; सिध्यन्ति चेध्यन्ति च भूतकाले
- வியாசர்மஹாபாரதம்
பூமியும் மருந்தும் மந்திரமும் மற்ற தொழில்களும் அகாலத்தில் பயன் கொடுப்பதில்லை. அவைகளே நல்ல காலத்தில் பயன் தருகிறது.
नाकालतॊ वर्धते हीयते च; चन्द्रः समुद्र: च महॊर्मिमाली
- வியாசர் மஹாபாரதம்
அகாலத்தில் சூரியன் உதிப்பதும் இல்லை, மறைவதும் இல்லை.
அகாலத்தில் சந்திரனும் பெரிய அலைகளை சமுத்திரத்தில் உண்டாக்குவது இல்லை. குறைப்பதும் இல்லை.
अत्राप्य उदाहरन्तीमम् इतिहासं पुरातनम्
गीतं राज्ञा सेनजिता दुःखार्तेन युधिष्ठिर
- வியாசர் மஹாபாரதம்
யுதிஷ்டிரா! முன்பு ஒரு சமயம் வாழ்ந்த, துக்கத்தால் கஷ்டப்பட்ட ஸேனஜித் என்ற அரசர் சொன்னதை சொல்கிறேன் கேள்!
सर्वान एवैष पर्यायॊ मर्त्यान् स्पृशति दुस्तरः
कालेन परिपक्वा हि म्रियन्ते सर्वमानवाः
- வியாசர் மஹாபாரதம்
மரணம் என்ற காலகதியானது, ஒருவரையும் விடாமல் அனைவரையும் பிடிக்கிறது. காலத்தின் பிடியில் சிக்கி, அனைத்து அரசர்களும் மரணிக்கிறார்கள்.
घ्नन्ति चान्यान नरा राजंस तान् अप्य अन्ये नरा: तथा
संज्ञैषा लौकिकी राजन् न हिनस्ति न हन्यते
- வியாசர்மஹாபாரதம்
அரசனே! சிலர், 'என்னை இவர் அடிக்கிறார்' என்றும், சிலர் 'நான் இவரை அடித்தேன்' என்றும் காரியங்களுக்கு பெயர் கொடுக்கிறார்கள்.
हन्तीति मन्यते क: चिन् न हन्तीत्य अपि चापरे
स्वभावत: तु नियतौ भूतानां प्रभवाप्ययौ
- வியாசர் மஹாபாரதம்
உண்மையில், அடிப்பவனும் இல்லை. அடிக்கப்படுபவனும் இல்லை. 'நான் அடித்தேன்' என்று ஒருவன் நினைக்கிறான். 'நான் அடிக்கப்படுகிறோம்' என்று மற்றொருவன் நினைக்கிறான். உண்மையில், அனைத்தையும் காலமே செய்கிறது.
नष्टे धने वा दारे वा पुत्रे पितरि वा मृते
अहॊ कष्टम् इति ध्यायञ शॊकस्यापचितिं चरेत्
- வியாசர் மஹாபாரதம்
சேர்த்த சொத்துக்கள் தொலைந்தாலும், பிள்ளைகள், மனைவி, தந்தை மரணித்தாலும், அப்பொழுது ஏற்படுகின்ற துக்கத்தை நன்றாக ஆலோசனை செய்து, விலக்கிக்கொள்ள வேண்டும்.
स किं शॊचसि मूढः सन् शॊच्यः किम् अनुशॊचसि
पश्य दुःखेषु दुःखानि भयेषु च भयान्य अपि
- வியாசர் மஹாபாரதம்
காலம் தான் அனைத்தையும் செய்கிறது என்ற உண்மையை உணராமல், மூடன் போல விவேகமற்று ஏன் சோகப்படுகிறாய்?
ஒரு துக்கத்தையே நினைத்துக்கொண்டிருந்தால், அதிலிருந்து மற்றொரு துக்கம் உண்டாகும்.
ஒரு பயத்தையே நினைத்துக்கொண்டிருந்தால், அதிலிருந்து மற்றொரு பயம் உண்டாகும். யுதிஷ்டிரா! கவனமாக இரு.
आत्मापि चायं न मम सर्वापि पृथिवी मम
यथा मम तथान्येषाम् इति पश्यन् न मुह्यति
- வியாசர்மஹாபாரதம்
உனக்கு சுகமும், துக்கமும் எப்படியோ, அது போல மற்றவருக்கும் உண்டு.
ஆகையால், "நான் தான் துக்கப்படுகிறேன். நான் தான் சுகப்படுகிறேன், என்ற மமதையை விடு". நான் என்ற அபிமானத்தை விடு.
'நான் என்ற அபிமானம் இருப்பதால் தான் உலகமே என்னுடையது என்று நினைத்து கொண்டு' அவிவேகத்துடன் ஒவ்வொரு மனிதனும் தவிக்கிறான்.
शॊकस्थान सहस्राणि हर्षस्थान शतानि च
दिवसे दिवसे मूढम् आविशन्ति न पण्डितम्
- வியாசர் மஹாபாரதம்
'நான் துக்கப்படுகிறேன். நான் சுகப்படுகிறேன்' என்ற மமதையுடைய மூடன், தினம் தினம், ஆயிரம் (அதிக) சோகத்துடனும், நூறு (கொஞ்சம்) சந்தோஷத்துடன் வாழ்கிறான். "காலமே செய்கிறது' என்ற விவேகம் உள்ள பண்டிதனோ, அப்படி வாழ்வதில்லை.
உண்மையில் சுகத்தை விட இந்த உலகில் துக்கமே அதிகம். ஆகையால், பெரும்பாலும் துக்கமே அனுபவிக்கப்படுகிறது. ஆசையால் தான் துக்கம் உண்டாகிறது. துக்கம் முடியும் போது சுகம் தோன்றுகிறது.
सुखस्यानन्तरं दुःखं दुःखस्यानन्तरं सुखम्
न नित्यं लभते दुःखं न नित्यं लभते सुखम्
- வியாசர்மஹாபாரதம்
சுகத்திற்கு பின் துக்கமும், துக்கத்திற்கு பின் சுகமும் உண்டாகிறது. நிலையான சுகத்தையும் யாரும் அனுபவித்ததில்லை. நிலையான துக்கத்தையும் யாரும் அனுபவித்ததில்லை.
சுகத்தின் முடிவில் துக்கமும், துக்கத்தின் முடிவில் சுகமும் என்றுமே உள்ளது. நிலையான ஆத்ம சுகத்தை (ஆனந்தம்) விரும்புபவன், சரீர சம்பந்தமான இந்த இரண்டையையும் (சுகம், துக்கம்) விட வேண்டும்.
यन्निमित्तं भवे: छॊक: तापॊ वा दुःखमूर्छितः
आयसॊ वापि यन् मूल: तद् एकाङ्गम् अपि त्यजेत्
- வியாசர் மஹாபாரதம்
சோகமும், தாபமும், அதிக துன்பத்தை தரும் சோம்பேறித்தனமும், எந்த காரணத்தால் உண்டானாலும், அதை சரீரத்தில் தேவையில்லாத ஒரு அங்கம் (நகம் போல) அதை தள்ள வேண்டும்.
सुखं वा यदि वा दुःखं प्रियं वा यदि वा अप्रियम्
प्राप्तं प्राप्तम् उपासीत हृदयेन अपराजितः
- வியாசர் மஹாபாரதம்
சுகமோ, துக்கமோ, விருப்போ, வெறுப்போ எது வந்தாலும் மனம் மாறுபாடு அடையாமல், வருவதை அனுபவிக்க வேண்டும்.
ईषद् अप्य अङ्ग दाराणां पुत्राणां वा चराप्रियम्
ततॊ ज्ञास्यसि कः कस्य केन वा कथम् एव वा
- வியாசர் மஹாபாரதம்
மனைவிக்கும், பிள்ளைக்கும் பிடித்த விஷயத்தை செய்யாமல், கொஞ்சம் நீ விலகி நின்றாலேயே, உண்மையில் யார் யாருடையவர்கள், ஏன், எதற்காக என்று தெரிந்து கொள்வாய்.
ये च मूढतमा लॊके ये च बुद्धेः परं गताः
त एव सुखम् एधन्ते मध्यः क्लेशेन युज्यते
- வியாசர் மஹாபாரதம்
உலகத்தில் மஹா மூடனும் சுகமாக இருக்கிறான், காலமே அனைத்தும் செய்கிறது என்ற ஞானம் உள்ள புத்திமானும் சுகமாக இருக்கிறான். 'நான் துக்கப்படுகிறேன், நான் சுகமாக இருக்கிறேன்' என்று நடுவில் இருப்பவன் தான் கஷ்டப்படுகிறான்
इत्य अब्रवीन् महाप्राज्ञॊ युधिष्ठिर स सेनजित्
परावरज्ञॊ लॊकस्य धर्मवित् सुखदुःखवित्
- வியாசர் மஹாபாரதம்
யுதிஷ்டிரா! தர்மம் அறிந்தவனும், சுகம் என்ன? துக்கம் என்ன? என்று தெரிந்தவனும், உலகத்தில் முன் பின் அறிந்தவனும், அறிவுள்ளவனுமான ஸேனஜித் இவ்வாறு சொன்னார்.
सुखी परस्य यॊ दुःखे न जातु स सुखी भवेत्
दुःखानां हि क्षयॊ नास्ति जायते हय अपरात् परम्
- வியாசர் மஹாபாரதம்
பிறருடைய துக்கத்தை சரி செய்யாமல், பார்த்து கொண்டு தானும் துக்கப்படுபவன், ஒரு காலத்திலும் சுகமடையமாட்டான். துக்கத்திற்கு முடிவே இல்லை. ஒரு துக்கத்திலிருந்து மற்றொரு துக்கம் உண்டாகும்.
सुखं च दुःखं च भवाभवौ च; लाभालाभौ मरणं जीवितं च
पर्यायशः सर्वम् इह स्पृशन्ति; तस्माद् धीरॊ नैव हृष्येन् न कुप्येत्
- வியாசர் மஹாபாரதம்
உலகத்தில் சுகமும்-துக்கமும், நல்லதும்-கெட்டதும், லாபமும்-நஷ்டமும், மரணமும்-ஜனனமும் காலத்தால் வருகின்றன.
ஆகையால் மோகமும் அடைய கூடாது, சந்தோஷத்தையும் அடைய கூடாது.
பகவான் கிருஷ்ணர், அர்ஜுனனுக்கு முன்பு போர் களத்தில் கீதை உபதேசித்தார்.
இங்கு, கிருஷ்ண த்வைபாயனர் என்ற வியாச பகவான், துவண்டு கிடக்கும் யுதிஷ்டிர மகாராஜனுக்கு வியாச கீதை உபதேசித்தார்.
ஆட்சி எப்படி செய்ய வேண்டும்? வியாசர் 'ராஜ நீதியை' யுதிஷ்டினுக்கு உபதேஸிக்கிறார்.
வ்யாசர் சொல்கிறார்..
आदाय बलिषड् भागं यॊ राष्ट्रं नाभिरक्षति
प्रतिगृह्णाति तत् पापं चतुर्थांशेन पार्थिवः
- வியாசர் மஹாபாரதம்
6ல் ஒரு பங்கு வரியாக (15% to Army/Police) பெற்றுக்கொண்டும் ராஜ்யத்தை காப்பாற்ற முடியாமல் போனால், அந்த ராஜ்யத்தின் மக்கள் செய்த பாவத்தில் 4ல் ஒரு பங்கு பாகத்தை ஆட்சி செய்பவன் பெறுகிறான்.
निग्रहाद् धर्मशास्त्राणाम् अनुरुध्यन्न अपेतभीः
कामक्रॊधाव् अनादृत्य पितेव समदर्शनः
- வியாசர் மஹாபாரதம்
எந்த பயமும் இல்லாமல் தர்ம சாஸ்திரப்படி தண்டனை கொடுத்து, தனிப்பட்ட ஆசையும் இல்லாமல், தனிப்பட்ட கோபமும் இல்லாமல், பாகுபாடு இல்லாமல் மக்கள் அனைவருக்கும் ஒரு தகப்பன் போல சமமாக பார்த்து கொண்டு, ஆட்சி செய்பவன் இருக்க வேண்டும்.
दैवेनॊपहते राजा कर्मकाले महाद्युते
प्रमादयति तत् कर्म न तत्राहु: अति करमम्
- வியாசர் மஹாபாரதம்
ஒரு நியாயமான ஒரு காரியத்தை ஆரம்பித்து, விதி வசத்தால் அந்த காரியம் தடைபட்டு நின்றால், ஆட்சி செய்பவன் குற்றவாளி ஆகமாட்டான்.
तरसा बुद्धिपूर्वं वा निग्राह्या एव शत्रवः
पापैः सह न संदध्याद् राष्ट्रं पण्यं न कारयेत्
- வியாசர் மஹாபாரதம்
ஆட்சி செய்பவன், தன் புத்தியாலும், தண்டனையாலும் எதிரிகளை அடக்க வேண்டும். குற்றம் செய்தவர்களுடன், பாவத் தொழில் செய்பவர்களுடன் ஆட்சி செய்பவன் சேர கூடாது. அரசாட்சியை தர்மப்படி நடத்த வேண்டும்.
शूरा: चार्या: च सत्कार्या विद्वांसश च युधिष्ठिर
गॊमतॊ धनिन: चैव परिपाल्या विशेषतः
- வியாசர் மஹாபாரதம்
மஹாவீரர்களையும், பண்புள்ளவர்களையும், அறிவுள்ளவர்களையும் ஆட்சி செய்பவன் கௌரவிக்க வேண்டும்.
யுதிஷ்டிரா!
செல்வந்தர்களையும், பசுக்களை ரக்ஷிப்பவர்களையும் ப்ரத்யேகமாக ஆட்சி செய்பவன் கௌரவிக்க வேண்டும்.
व्यवहारेषु धर्म्येषु नियॊज्या: च बहुश्रुताः
गुणयुक्ते ऽपि नैकस्मिन् विश्वस्याच् च विचक्षणः
- வியாசர் மஹாபாரதம்
ப்ரத்யேகமாக சாஸ்திரம் (specialist) கற்றவர்களை தேர்ந்தெடுத்து, அவர்கள் கற்ற துறையில் அதிகாரியாக அமர்த்தி தர்மப்படி காரியங்களை செய்ய நியமிக்க வேண்டும். எவ்வளவு நல்ல குணம் கொண்டவனாலும், ஒரே ஒரு மனிதனை மட்டும் ஆட்சி செய்பவன் நம்புவது நியாய தர்மம் அன்று.
अरक्षिता दुर्विनीतॊ मानी स्तब्धॊ ऽभ्यसूयकः
एनसा युज्यते राजा दुर्दान्त इति चॊच्यते
- வியாசர் மஹாபாரதம்
மக்களை காப்பாற்றாமல், மதிக்கத்தக்கவர்களை மதிக்காமல், அடக்கமில்லாமல், திமிரோடும், பொறாமையோடும் ஆட்சி செய்பவன் பாவத்தை அடைவதோடு, கெட்டவன் என்று பேசப்படுவான்.
ये ऽरक्ष्यमाणा हीयन्ते दैवेनॊपहते नृपे
तस्करै: चापि हन्यन्ते सर्वं तद् राजकिल्बिषम्
- வியாசர் மஹாபாரதம்
தெய்வ குற்றத்தாலும், திருடர்களாலும் ரக்ஷிக்கப்படாமல் எவர்கள் கஷ்டப்படுகிறார்களோ அவர்களுடைய கஷ்டமெல்லாம் அரசனை சேர்ந்த பாவமாகும்.
सुमन्त्रिते सुनीते च विधिवच् चॊपपादिते
पौरुषे कर्मणि कृते नास्त्य अधर्मॊ युधिष्ठिर
- வியாசர் மஹாபாரதம்
ஓ யுதிஷ்டிரா! நன்றாக ஆலோசித்து நீதி தவறாமல் மனித முயற்சியோடு (ஜன ஆந்தோலன்) ஒரு காரியம் செய்தால், ஆட்சி செய்பவனுக்கு பாவம் நேராது.
शत्रून् हत्वा हतस्याजौ शूरस्याक्लिष्ट कर्मणः
असहायस्य धीरस्य निर्जितस्य युधिष्ठिर
- வியாசர் மஹாபாரதம்
நன்றாக ஆலோசித்து, நீதி தவறாமல், ஆட்சி செய்பவன் செய்யும் முயற்சிகள் தெய்வீகமாய் முடிவதுமுண்டு. பயனற்று போவதும் உண்டு.
विपद्यन्ते समारम्भाः सिध्यन्त्य अपि च दैवतः
कृते पुरुषकारे तु नैनॊ सपृशति पार्थिवम्
- வியாசர் மஹாபாரதம்
சிலசமயம் தர்மபடியான முயற்சிகள் பயனற்று போகலாம் என்பதால் முயற்சிகள் செய்யாமல் ஆட்சி செய்பவன் இருந்தால் பாவத்தை அடைகிறான். முயற்சி செய்தால், ஆட்சி செய்பவனுக்கு பாவம் சேராது.
இவ்வாறு வியாசர், யுதிஷ்டிர மஹாராஜனிடம் "ராஜ நீதியை" கூறி, சந்யாசியாக போக கூடாது, மக்களுக்காக 'தர்ம ஆட்சி செய்பவனாக இருக்க வேண்டும்' என்று உபதேசித்தார்.
மீறி பேசினால், சம்சாரிகள் பேசும் பேச்சை கேட்க வேண்டியிருக்கும் என்று எச்சரிக்கிறார்.
சம்சாரிகள் எப்படி பேசுவார்கள்?
தன்னை பற்றி நல்லதாக பேசுவார்கள்
பிறரை பற்றி தோஷம் சொல்வார்கள்.
தெய்வத்தை குறை சொல்வார்கள்.
ஹரி பக்தி செய்யும் பாகவதர்களை திட்டுவார்கள்.
வரம் ஹுதுவஹ ஜ்வாலா
பஞ்சராந்தர்வ்ய வஸ்திதி:
ந சௌரி சிந்தா விமுக ஜன சம்வாசவை ரசம்
वरम् हुतवह-ज्वाला पंजरंतरव्य वस्थिति:
न शौरी चिंता विमुक जन संवासवै रसम्
என்று சாஸ்திரம் சொல்கிறது.
வந்திருப்பது பாகவதன் என்றால், கதவை திறந்து வைத்திருக்கலாம்.
'சம்சாரிகள் வந்தால், அவர்கள் பேச்சிலிருந்து தப்பிக்க, நான்கு புறமும் நெருப்பு மூட்டியோ, அல்லது நெருப்பு போல வெயில் அடித்தாலும், கதவை மூடிக்கொண்டு புழுக்கத்தில் கூட இருக்கலாம்.
ஆனால் ஹரி பக்தி செய்யும் பாகவதன், ஒருக்காலும் சம்சாரிகளோடு பேச கூடாது'
என்று வேதாந்த தேசிகர் சொல்கிறார். (ஸ்ரீமத் ரஹஸ்ய த்ரய ஸாரம்)
சம்சாரிகளிடம் விலகியே இருக்க ஆசைப்படும் குலசேகர ஆழ்வார், 'சம்சாரிகளுக்கு என்னை கண்டால் பைத்தியம் போல தெரிகிறது, எனக்கு அவர்களை பார்த்தால் பைத்தியமாக தெரிகிறது' என்று பாடுகிறார்.
பேயரே எனக்கு யாவரும்
யானும் ஓர் பேயனே
எவர்க்கும் இது பேசி
என் ஆயனே அரங்கா!
என்று அழைக்கின்றேன்
பேயனாய் ஒழிந்தேன் எம்பிரானுக்கே
- பெருமாள் திருமொழி
என்னை.பொறுத்தியவரையில் ஹரிபக்தி செய்யாத சம்சாரிகளை கண்டால், பைத்தியம் போல தெரிகிறது (பேயரே எனக்கு யாவரும்).
எப்பொழுதும் யாரை பார்த்தாலும் பெருமாளை பற்றியே பேசி (எவர்க்கும் இது பேசி) கொண்டு, நானும் ஒரு பைத்தியம் போல (யானும் ஓர் பேயனே) இருக்கிறேன்.
"என் கண்ணா! அரங்கா!" (என் ஆயனே அரங்கா!) என்று கதறி அழைக்கின்றேன். ஒரு பைத்தியம் போல எம்பெருமானே கதி என்று சரணடைந்து கிடக்கிறேன் (பேயனாய் ஒழிந்தேன் எம்பிரானுக்கே),
சட்டமன்றத்தில், பாராளுமன்றத்தில், இன்று இந்தியசட்டத்தின் (சாஸ்திரம்) படி ஆட்சியை வழிநடத்தும் MLA, MPக்கள் என்ற இன்றைய பிராம்மண வர்ணத்தார் (லௌகீக மற்றும் வைதீக பிராம்மண ஜாதியை இங்கு சொல்லவில்லை) சொல்லப்பட்ட அறிவுரை, ஒழுக்கம். அன்று பிராம்மண வர்ணத்தார் எப்படி வாழ்ந்தார்கள்? தெரிந்து கொள்வோம், மஹாபாரதம்.
பாரத போர் முடிந்த பிறகு, கௌரவர்கள் பக்கம் இருந்த அனைவரும் மடிந்தார்கள்.
பாண்டவர்கள் பக்கமும் அபிமன்யு, மற்றும் திரௌபதியின் 5 பிள்ளைகள் உட்பட அனைவரும் மடிந்து விட்டார்கள்.
அனைவருக்கும் தகனம் செய்து, கங்கையில் தீர்த்த தர்ப்பணம் தானே செய்தார் யுதிஷ்டிரர்.
அந்த சமயத்தில், கர்ணன் தனது மூத்த சகோதரன் என்ற செய்தியையும் குந்திதேவி மூலமாக கேட்டயுதிஷ்டிரர், மீள முடியாத சோகத்தில் மூழ்கினார்.
நிலத்திற்காக குலத்தை அழித்தோமே! உலகத்தில் இருந்த க்ஷத்ரிய அரசர்கள் எல்லோரும் அழிந்து விட்டனரே! பிள்ளைகளும் போய் விட்டனரே! என்றதும்,
'இனி ராஜ்யம் எனக்கு தேவையில்லை. ஒரு மரத்தடியில் போய் அமர்ந்து, உடல் சம்பந்தமாகவோ, மனம் சம்பந்தமாகவோ இனி எந்த ஒரு முயற்சியும் செய்யாமல், விருப்பும் இல்லாமல், வெறுப்பும் இல்லாமல், வனம் சென்று வாழ போகிறேன்'
என்று சொல்லி விட்டார்.
'யுதிஷ்டிரர் சந்நியாசியாக செல்ல கூடாது' என்று, அர்ஜுனன், பீமன், நகுலன், சகாதேவன் போன்றோர் கர்மாவே சிறந்த தர்மம், க்ருஹஸ்த தர்மமே சிறந்தது என்று சொல்லி சமாதானம் செய்ய முயற்சித்தனர்.
அந்த சமயம்,
திரௌபதியும், பிறகு மீண்டும் அர்ஜுனனும், வ்யாசரும் "தண்ட நீதியே' சிறந்தது என்று பேசினார்கள்.
அப்பொழுது,
அரசனுக்கு மட்டுமே கொடுக்கப்பட்ட தண்ட நீதியை, எப்படி இரண்டு ப்ராம்மணர்கள் மதித்தார்கள்?
அவர்களுடைய தவவாழ்க்கை எப்படி தூய்மையாக இருந்தது? என்று சொல்லதொடங்கினார்..
अत्राप्य उदाहरन्तीमम् इतिहासं पुरातनम् |
शङ्खः च लिखितः चास्तां भ्रातरौ संयत व्रतौ ||
- vyasa mahabharata
புராண காலத்தில் (ஒரு சமயம்), கடுமையான தவசீலர்களான சங்கர் மற்றும் லிகிதர் என்ற சகோதரர்கள் வாழ்ந்தார்கள்.
तयॊः आवसथाव् आस्तां रमणीयौ पृथक् पृथक् |
नित्यपुष्पफलैः वृक्षैरः उपेतौ बाहुदाम् अनु ||
- vyasa mahabharata
அவர்களுக்கு பாஹுதா என்ற நதிக்கரையில் பூக்களும், பழங்களும் நிறைந்து இருக்கும் இரு ஆஸ்ரமங்கள் தனித்தனியே இருந்தன.
ஒரு சமயம் லிகிதர், தன்னுடைய சகோதரர் சங்கர் ஆஸ்ரமத்துக்கு வந்தார். அப்பொழுது சங்கர் ஆஸ்ரமத்தை விட்டு வெளியே சென்று இருந்தார்.
सॊ ऽभिगम्याश्रमं भ्रातुः शङ्खस्य लिखितः तदा |
फलानि शातयाम् आस सम्यक् परिणतान्य उत ||
- vyasa mahabharata
தன்னுடைய சகோதரர் சங்கர் ஆஸ்ரமத்துக்குள் உலவி கொண்டிருந்த லிகிதர், அங்கு நன்றாக பழுத்திருந்த ஒரு பழத்தை பறித்தார்.
तान्य उपादाय विस्रब्धॊ भक्षयाम् आस स द्विजः |
तस्मिंश् च भक्षयत्य एव शङ्खॊ ऽपय् आश्रमम् आगमत् ||
- vyasa mahabharata
அருகில் யாரும் இல்லாத நிலையில், அந்த பழத்தை சாப்பிட்டார். அவர் சாப்பிட்டு கொண்டிருக்கும் சமயத்தில், சங்கர் வந்து விட்டார்.
भक्षयन्तं तु तं दृष्ट्वा शङ्खॊ भ्रातरम अब्रवीत् |
कुतः फलान्य अवाप्तानि हेतुना केन खादसि ||
- vyasa mahabharata
சங்கர், லிகிதரை பார்த்து, "இந்த பழங்கள் எங்கிருந்து கிடைத்தது? ஏன் இதை சாப்பிட்டாய்?" என்று கேட்டார்.
सॊ ऽब्रवीद् भ्रातरं ज्येष्ठम् उपस्पृश्याभिवाद्य च |
इत एव गृहीतानि मयेति प्रहसन्न इव ||
- vyasa mahabharata
தனது சகோதரர் வந்ததை பார்த்த லிகிதர் அருகில் சென்று நமஸ்காரம் செய்தார். "அண்ணா! இங்கிருந்து தான் இந்த பழங்களை எடுத்துக்கொண்டேன்" என்று சகஜமாக சிரித்து கொண்டே சொன்னார்.
तम् अब्रवीत् तदा शङ्खः तीव्रकॊप समन्वितः |
स्तेयं त्वया कृतम् इदं फलान्य आददता स्वयम् |
गच्छ राजानम् आसाद्य स्वकर्म प्रथयस्व वै |
अदत्तादानम् एवेदं कृतं पार्थिव सत्तम |
स्तेनं मां त्वं विदित्वा च स्वधर्मम अनुपालय |
शीघ्रं धारय चौरस्य मम दण्डं नराधिप ||
- vyasa mahabharata
கடுமையான கோபத்துடன் சங்கர் "நீயாகவே பழங்களை எடுத்த காரணத்தால், இந்த காரியம் திருட்டாகும். ஆகையால் நீ அரசனிடம் சென்று 'அரசே! கொடுக்காத பழத்தை எடுத்ததால், நான் திருடனாகிறேன். என்னை திருடன் என்ற ரீதியில் பார்த்து, எனக்கு தகுந்த தண்டனையை வழங்கி, உன் தண்ட நீதியை காப்பாற்று' என்று தெரிவித்து கொள்" என்றார்.
इत्य उक्तस् तस्य वचनात् सुद्युम्नं वसुधाधिपम् |
अभ्यगच्छन् महाबाहॊ लिखितः संशितव्रतः ||
- vyasa mahabharata
வாழ்க்கையை நெறியோடு வாழ விரும்பும் லிகிதர், சகோதரர் சொன்னது தர்மமே என்று ஏற்று, அப்பொழுது தர்மப்படி அரசாட்சி செய்து கொண்டிருந்த ஸுத்யும்னரிடம் சென்றார்.
உடனே ஸுத்யும்னரை பார்த்து, "மகாராஜன்! சகோதரர் கொடுக்காத பழத்தை, நானே எடுத்து சாப்பிட்டு விட்டேன். அந்த குற்றத்துக்காக என்னை தாமதமின்றி தண்டிக்க வேண்டும்" என்றார்.
प्रमाणं चेन मतॊ राजा भवतॊ दण्डधारणे |
अनुज्ञायाम् अपि तथा हेतुः स्याद् ब्राह्मणर्षभ |
स भवान् अभ्यनुज्ञातः शुचि कर्मा महाव्रतः |
ब्रूहि कामान् अतॊ ऽन्यांस तवं करिष्यामि हि ते वचः ||
- vyasa mahabharata
இதை கேட்ட அரசர் ஸுத்யும்னர், "ப்ராம்மணர்களில் உத்தமரே! ஒருவனுக்கு 'தண்டனை விதிப்பது அரசன் கடமை' என்பது உண்மையே என்றாலும், 'அனுமதி கொடுப்பதும்' அரசனுக்கு உரியதே! ஆகையால், கடுமையான விரதத்தை அனுஷ்டிக்கும் நீங்கள் குற்றமற்றவர் என்று அனுமதி அளிக்கிறேன். ஆகையால், நீங்கள் வேண்டியதை கேளுங்கள். நான் உங்கள் இஷ்டம் போல செய்கிறேன்" என்றார்.
छन्द्यमानॊ ऽपि ब्रह्मर्षिः पार्थिवेन महात्मना |
नान्यं वै वरयाम् आस तस्माद् दण्डाद् ऋते वरम् |
ततः स पृथिवीपालॊ लिखितस्य महात्मनः |
करौ प्रच्छेदयाम् आस धृतदण्डॊ जगाम सः ||
- vyasa mahabharata
இப்படி மஹாத்மாவான அரசர் சொல்லியும், தனக்கு 'தண்டனையை தவிர வேறு ஏதும் வேண்டாம்' என்று சொல்லிவிட்டார் லிகிதர்.
இப்படி சொன்னதால், உலகில் தர்மத்தை நிலைநாட்ட வேண்டிய அரசனாக இருந்து, திருட்டுத்தனத்துக்கு உரிய தண்டனையாக லிகிதரின் இரு கையையும் வெட்டி தண்டனை கொடுத்து விட்டார்.
स गत्वा भ्रातरं शङ्खम् आर्तरूपॊ ऽब्रवीद् इदम् |
धृतदण्डस्य दुर्भुद्धे: भगवन् क्षन्तुम अर्हसि ||
- vyasa mahabharata
கை அறுபட்ட நிலையில், தன் சகோதரரான சங்கரை பார்க்க சென்றார். அவரிடம் 'எனது குற்றத்துக்காக தண்டனை பெற்றேன். என் புத்தி குறைவை நீங்கள் மன்னிக்க வேண்டும்" என்று பிரார்த்தித்தார்.
न कुप्ये तव धर्मज्ञ न च दूषयसे मम |
धर्मॊ तु ते व्यतिक्रान्तः ततः ते निष्कृतिः कृता |
स गत्वा बाहुदां शीघ्रं तर्पयस्व यथाविधि |
देवान् पितॄन ऋषींश् चैव मा चाधर्मे मनॊ कृथाः ||
- vyasa mahabharata
சங்கர் "தர்மம் தெரிந்தவனே! உன்னிடத்தில் எனக்கு ஒரு கோபமும் இல்லை. நீ ஒரு குற்றமும் இப்பொழுது செய்யவில்லை. நீ தர்மத்தை மீறியதால், அந்த குற்றத்துக்கு ப்ராயச்சித்தம் தேவைப்பட்டது. நீ உடனேயே பாஹுதை என்ற நதிக்கரைக்கு சென்று, தேவர்களுக்கும், பித்ருக்களுக்கும் ரிஷிகளுக்கும் தர்மப்படி தர்ப்பணம் செய். இனி அதர்மத்தில் மனதை செலுத்தாதே!" என்றார்.
तस्य तद् वचनं श्रुत्वा शङ्खस्य लिखितः तदा |
अवगाह्यापगां पुण्याम् उदकार्धं प्रचक्रमे |
प्रादुरास्तां ततः तस्य करौ जलज संनिभौ |
ततः स विस्मितॊ भ्रातुः दर्शयाम आस तौ करौ ||
- vyasa mahabharata
இவ்வாறு சங்கர் சொன்னதும், அவர் வார்த்தைக்கு கட்டுப்பட்டு, லிகிதர் அந்த நதியில் சென்று நீராடி, தர்ப்பணம் செய்ய இறங்கினார்.
அப்பொழுது, தண்ணீரில் தாமரை மலர்வது போல, அவரின் இரு கைகளும் உண்டாகி விட்டன.
ततः तम् अब्रवीच छङ्खः तपसेदं कृतं मया |
मा च ते ऽत्र वि शङ्का भूद् दैवम् एव विधीयते ||
- vyasa mahabharata
உடனே சங்கர், "இது என் தபோ பலத்தால் செய்யப்பட்டது. உனக்கு சந்தேகம் வேண்டாம். அதிருஷ்டம் (விதி) இப்படியாக உள்ளது" என்றார்.
किं नु नाहं त्वया पूतः पूर्वम् एव महाद्युते |
यस्य ते तपसॊ वीर्यम् ईदृशं द्विजसत्तम ||
- vyasa mahabharata
உடனே லிகிதர், "மஹாதேஜஸ்வியே ! உமது தவத்துக்கு இப்படி ஒரு சக்தி இருக்குமானால், என்னை அப்பொழுதே பரிசுத்தமாக ஆக்கி இருக்கலாமே?" என்று கேட்டார்.
एवम् एतन् मया कार्यं नाहं दण्डधरस तव |
स च पूतॊ नरपतिः त्वं चापि पितृभिः सह ||
- vyasa mahabharata
சங்கர், "என்னால் உன்னை சுத்தனாக ஆக்கி இருக்கமுடியும் என்றாலும், தண்டனை தரும் அதிகாரம் எனக்கு இல்லையே. மக்களின் அரசனுக்கு தானே பாவத்திற்கு தண்டனை அளிக்கும் அதிகாரம் கொடுக்கப்பட்டு இருக்கிறது. தண்டனை கொடுத்ததால், அந்த அரசரும் தன்னுடைய தண்ட நீதியை காப்பாற்றினார். செய்த தவறுக்கு தண்டனையை ஏற்றதால், நீயும் பரிசுத்தமானாய்." என்று சொன்னார்.
स राजा पाण्डवश्रेष्ठ श्रेष्ठॊ वै तेन कर्मणा |
प्राप्तवान परमां सिद्धिं दक्षः प्राचेतसॊ यथा ||
- vyasa mahabharata
பாண்டவர்களில் உத்தமனே! அந்த உத்தம அரசரான ஸுத்யும்னர் தண்ட நீதியை பரிபாலனம் செய்ததால், ப்ராசேதஸ், தக்ஷனை போல உயர்வான ஸித்தி பெற்றார்.
एष धर्मः क्षत्रियाणां प्रजानां परिपालनम् |
उत्पथे ऽस्मिन् महाराज मा च शॊके मनॊ कृथाः ||
- vyasa mahabharata
"மக்கள் தீய வழியில் செல்லாமல் பாதுகாப்பது" அரசனின் பெரிய தர்மமாகும்.
மகாராஜன்! சோகத்தை மனதில் அனுமதிக்காதீர்.
भ्रातुः अस्य हितं वाक्यं शृणु धर्मज्ञ सत्तम |
दण्ड एव हि राजेन्द्र क्षत्रधर्मॊ न मुण्डन ||
- vyasa mahabharata
தர்மம் தெரிந்த உத்தமனே! உனது தம்பியான அர்ஜுனன் சொன்ன "தண்டநீதியை" கேள். தர்மத்தை காக்க அரசாட்சி செலுத்துவதே, க்ஷத்ரிய அரசனின் தர்மம் (கடமை). சந்யாசிகளுக்கு உரியது சந்நியாச தர்மம். சந்நியாச தர்மம் க்ஷத்ரியனான உனது தர்மம் அன்று" என்று கூறினார்.
